Treprostynil to jest lek stosowany u pacjentów z tętniczym nadciśnieniem płucnym. Lek ten podaje się zwykle, gdy pacjent, u którego wcześniej stosowano leczenie za pomocą tabletek:
- nadal odczuwa duszność,
- wyniki badań dodatkowych są nieprawidłowe, np. nadal prawa komora serca jest powiększoną,
- ciśnienie w tętnicy płucnej jest wysokie,
- wartości wskaźnika NT-proBNT czy BNP są wysokie.
Rzadziej treprostynil stosuje się u pacjentów zaraz po rozpoznaniu choroby, wtedy gdy u pacjenta w momencie rozpoznania stwierdza się dużą duszność, problemy z codziennymi czynnościami, jak umycie się, ubieranie. Rozmowa z lekarzem też powoduje pewien dyskomfort u pacjenta i lekarz widzi, że pacjentowi jest trudno wypowiadać dłuższe zdania, że już przy takim niewielkim wysiłku ma zadyszkę.
W przypadku takich pacjentów myślimy o rozpoczęciu leczenia od razu.
To jest silny lek z grupy prostacyklin i z jednej strony jest bardzo silny, ale z drugiej strony wymaga trochę więcej pracy, zarówno ze strony zespołu lekarsko-pielęgniarskiego, czyli grupy osób, które opiekują się pacjentem, jak i od samego pacjenta, a często też rodziny pacjenta, ponieważ jest to lek, który trzeba podawać do organizmu cały czas, 24 godziny na dobę przez 7 dni w tygodniu, bez względu na to czy pacjent jest w szpitalu, w domu, czy na wakacjach - ten lek należy ciągle podawać i nie wolno go nagle odstawiać.
Jeżeli zdarzyłoby się, że trzeba go odstawić, to na pewno pod ścisłą kontrolą lekarzy, którzy bardzo dobrze znają się na nadciśnieniu płucnym, ale takie sytuacje prawie się nie zdarzają albo zdarzają bardzo rzadko.
Treprostynil podajemy we wlewie ciągłym, za pomocą specjalnego cewnika, który jest zakotwiczony w skórze. To jest taki mały wenflon, przez który lek jest podawany pod skórę. Druga część tego drenu podłączona jest do pompki. W pompce znajduje się przygotowana wcześniej fiolka z lekiem i ten lek w formie płynnej przez pompę jest tłoczony przez dren właśnie do tego małego wenflonu i stamtąd dostaje się pod skórę, a spod skóry wchłania się do układu krwionośnego i dociera do tętniczek płucnych, powodując ich rozszerzanie się. Tak stosujemy treprostynil zwykle, aczkolwiek treprostynil można też zastosować w formie dożylnej, czyli podając go bezpośrednio do żył uchodzących do serca. To już jest trochę trudniejsza metoda, ale w niektórych przypadkach jest konieczna. Z czego to może wynikać? Otóż podawanie podskórne treprostynilu czasem może powodować u pacjenta dyskomfort – swędzenie, ból, szczególnie występuje to w pierwszych dniach po podaniu leku, natomiast później prawie zawsze ustępuje, natomiast są pacjenci, u których treprostynil daje dość znaczne objawy – świąd czy ból w miejscu wkłucia jest nie do zniesienia i wtedy zamieniamy treprostynil na inny lek albo zmieniamy sposób podawania leku bezpośrednio do żył, które uchodzą do serca.
Lek ten należy do szerszej grupy leków, zwanych prostacyklinami. Obecnie oprócz treprostynilu, dysponujemy jeszcze epoprostenolem (który podaje się tylko w formie dożylnej i to bezpośrednio do żył, uchodzących do serca), iloprost (w Polsce dystrybuowany w formie wziewnej) i wreszcie seleksypag (dostępny w Polsce od stycznia 2021 r., podawany doustnie).
