Endoxan - proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań

Substancją czynną preparatu jest cyklofosfamid, lek przeciwnowotworowy z grupy leków alkilujących. Cyklofosfamid jest nieaktywny, ulega aktywacji w wątrobie, a jego metabolity wykazują działanie alkilujące. Alkilacja jest reakcją chemiczną, podczas której grupa alkilowa zostaje przeniesiona z jednej cząsteczki na inną. Alkilacja makrocząsteczek biologicznych, w szczególności DNA, prowadzi do ich chemicznej modyfikacji. Powoduje powstawanie nieprawidłowych wiązań chemicznych w cząsteczce DNA oraz fragmentację łańcuchów, co blokuje proces replikacji oraz transkrypcji (syntezy DNA i RNA). W konsekwencji podziały komórek zostają zahamowane i następuje śmierć komórki. Działanie preparatu dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się (w których mechanizmy naprawy DNA są niewystarczające). Cyklofosfamid jest stosowany doustnie lub dożylnie w chemioterapii wielu typów nowotworów, a także w leczeniu immunosupresyjnym.

Preparat jest wskazany w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym w następujących chorobach:

• białaczki

- ostra lub przewlekła białaczka limfoblastyczna/limfocytowa

- białaczka szpikowa

• chłoniaki złośliwe

- ziarnica złośliwa (choroba Hodgkina)

- chłoniak nieziarniczy

- szpiczak mnogi

• złośliwe guzy lite z przerzutami lub bez przerzutów

- rak jajnika

- rak piersi

- drobnokomórkowy rak płuc

- nerwiak niedojrzały (neuroblastoma)

- mięsak Ewinga

- mięśniakomięsak prążkowany u dzieci

- kostniakomięsak

- ziarniniak Wegenera,

• leczenie immunosupresyjne w przeszczepach organów, jako leczenie kondycjonujące, poprzedzające alogeniczne przeszczepienie szpiku kostnego

- ciężka anemia aplastyczna

- ostra białaczka szpikowa i ostra białaczka limfoblastyczna

- przewlekła białaczka szpikowa.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Nie stosować preparatu w przypadku obturacji (zmniejszenie drożności) dróg moczowych.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w ciąży i w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

W okresie leczenia może wystąpić zahamowanie czynności szpiku kostnego i związana z tym leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów]), neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]) oraz małopłytkowość i niedokrwistość. Konieczna jest częsta kontrola morfologii krwi, a uzyskane wyniki mogą wskazywać na konieczność przerwania stosowania cyklofosfamidu.

Cyklofosfamid ma działanie immunosupresyjne, dlatego odpowiedź immunologiczna może ulec osłabieniu. Ryzyko wystąpienia zakażeń jest zwiększone. Niektóre z nich mogą mieć ciężki przebieg i mogą zakończyć się zgonem. Może wystąpić sepsa i wstrząs septyczny. Zakażenia utajone mogą ulec uaktywnieniu. W przypadku ciężkiego zakażenia konieczne może być zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania cyklofosfamidu.

Wystąpienie neutropenii może wymagać wdrożenia profilaktyki przeciwdrobnoustrojowej. W przypadku gorączki neutropenicznej konieczne jest zastosowanie antybiotyków i/lub leków przeciwgrzybiczych.

Zwiększone ryzyko znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego dotyczy zwłaszcza chorych stosujących wcześniej lub równolegle radioterapię lub chemioterapię oraz chorych leczonych z zastosowaniem dużych dawek.

Cyklofosfamid może działać toksycznie na układ moczowy i może powodować krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie miedniczek nerkowych, martwicę kanalików nerkowych, zapalenie moczowodów, krwiomocz, owrzodzenia, martwicę, zwłóknienia, zwężenia i wtórne zmiany nowotworowe pęcherza. Konieczne może być usunięcie pęcherza (cystektomia). Działanie toksyczne może wystąpić nawet po krótkotrwałym stosowaniu preparatu i może prowadzić do śmierci. Wcześniejsza lub równoległa radioterapia lub stosowanie busulfanu może zwiększać ryzyko wystąpienia krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego. Wystąpienie ciężkiego krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wymaga zwykle przerwania stosowania cyklofosfamidu.

Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć niedrożność i zakażenia dróg moczowych. Chory powinien być uważnie monitorowany pod kątem objawów toksycznego działania na układ moczowy. Konieczne jest regularne opróżnianie pęcherza moczowego i przyjmowanie odpowiedniej ilości płynów w celu zapewnienia właściwego nawodnienia i diurezy. Lekarz może zalecić stosowanie mesny. Pozwoli to ograniczyć toksyczne działania preparatu na pęcherz moczowy.

Stosowanie cyklofosfamidu może być związane z wystąpieniem hiponatremii, ostrego zatrucia wodnego oraz zespołu przypominającego zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Przypadki te mogą prowadzić do śmierci.

Cyklofosfamid może działać toksycznie na serce i powodować zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, wysięk do osierdzia i ciężką zastoinową niewydolność serca, czasem prowadzącą do śmierci. Działanie kardiotoksyczne może wystąpić nawet po pojedynczej dawce cyklofosfamidu. Mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca oraz wydłużenie odcinka QT w zapisie EKG. Zwiększone ryzyko działania kardiotoksycznego dotyczy stosowania dużych dawek oraz chorych w podeszłym wieku, chorych poddawanych wcześniej radioterapii (napromienianie okolicy serca) i chorych leczonych wcześniej lekami o działaniu kardiotoksycznym (np. antracyklinami). U chorych z ww. grup oraz u chorych z istniejącą wcześniej chorobą serca wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności.

W trakcie leczenia oraz po jego zakończeniu (nawet po kilku latach) może wystąpić zapalenie płuc i zwłóknienie płuc oraz inne objawy toksycznego działania cyklofosfamidu na płuca. Może rozwinąć się niewydolność oddechowa, która może prowadzić do zgonu. Działania toksyczne na płuca mogą wystąpić nawet po pojedynczej dawce cyklofosfamidu.

Cyklofosfamid wykazuje działanie potencjalnie rakotwórcze. Stosowanie preparatu wiąże się z ryzykiem wystąpienia wtórnych nowotworów (rak dróg moczowych, zmiany dysplastyczne nabłonka, białaczki, chłoniak, rak tarczycy, mięsaki). Rozwój wtórnego nowotworu może wystąpić nawet kilka lat po zakończeniu stosowania cyklofosfamidu.

Stosowanie cyklofosfamidu w skojarzeniu z busulfanem lub napromienianiem podczas przygotowania do przeszczepu szpiku kostnego związane jest z ryzykiem wystąpienia choroby zarostowej żył wątrobowych (zespół niedrożności zatokowej wątroby). Ryzyko dodatkowo jest zwiększone u chorych po wcześniejszej radioterapii brzucha, z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności wątroby oraz u chorych z ogólną niesprawnością. Objawy kliniczne występują zwykle 1–2 tygodni po przeszczepie i obejmują gwałtowne zwiększenie masy ciała, bolesne powiększenie wątroby, wodobrzusze i żółtaczkę. Choroba zarostowa żył wątrobowych może rozwinąć się w zespół wątrobowo-nerkowy i niewydolność wielonarządową, w tym ciężką i zakończoną zgonem.

Choroba zarostowa żył wątrobowych może także rozwinąć się u chorych przyjmujących długotrwale małe, immunosupresyjne dawki cyklofosfamidu.

Cyklofosfamid wykazuje działanie genotoksyczne i mutagenne. Preparat może powodować bezpłodność i zaburzenia płodności (u obu płci).

Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę, a mężczyźni w wieku rozrodczym nie powinni starać się o poczęcie dziecka. Osoby w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez ponad 12 miesięcy w przypadku kobiet (okres ten należy skonsultować z lekarzem) oraz przez co najmniej 6 miesięcy w przypadku mężczyzn po zakończeniu leczenia.

Leczenie może spowodować bezpłodność i zaburzenia płodności, w tym zahamowanie czynności jajników, zanik miesiączki i zaburzenia spermatogenezy. Bezpłodność może być nieodwracalna. Mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

Preparat może spowodować wystąpienie reakcji nadwrażliwości, w tym stanowiących bezpośrednie zagrożenie życia reakcji anafilaktycznych. Mogą wystąpić krzyżowe reakcje nadwrażliwości na inne leki alkilujące.

Cyklofosfamid może zaburzać proces gojenia się ran.

Wypadanie włosów związane ze stosowaniem cyklofosfamidu może prowadzić do wyłysienia. Może występować częściej w przypadku stosowania dużych dawek.

Stosowanie preparatu może powodować wystąpienie nudności i wymiotów oraz zapalenia błony śluzowej jamy ustnej. W celu zapobiegania nudnościom i wymiotom mogą być wskazane leki przeciwwymiotne. Należy zaprzestać spożywania alkoholu, który może nasilać nudności i wymioty.

Cyklofosfamid wykazuje swoje działanie dopiero po aktywacji w wątrobie; dlatego po przypadkowym wynaczynieniu preparatu ryzyko uszkodzenia okolicznych tkanek jest niskie. W przypadku wynaczynienia konieczne jest przerwanie wlewu dożylnego, usunięcie roztworu z tkanki i odpowiednie przepłukanie miejsca wynaczynienia.

U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby aktywacja cyklofosfamidu może ulec zmniejszeniu, co może mieć wpływ na skuteczność leczenia.

U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek może dojść do zwiększenia stężenia cyklofosfamidu i jego metabolitów, co może powodować nasilenie toksyczności.

Chorzy po wycięciu nadnerczy mogą wymagać zwiększonej dawki kortykosteroidów w związku ze stresem spowodowanym przez toksyczne działania chemioterapii, w tym cyklofosfamidu.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Preparat może powodować działania niepożądane, takie jak np.: zawroty głowy, zaburzenia widzenia i inne, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Należy zachować ostrożność i w każdym przypadku indywidualnie ocenić zdolność do uczestnictwa w ruchu drogowym i do obsługi urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań. Po odpowiednim przygotowaniu roztwór może być podawany wyłącznie dożylnie. Preparat może być podawany tylko przez kwalifikowany personel medyczny. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu cyklofosfamidu. Lekarz indywidualnie ustali dawkowanie, w zależności od wskazania i sytuacji klinicznej.

W leczeniu skojarzonym z innymi lekami cytotoksycznymi zwykle stosuje się mniejsze dawki lub wydłuża się przerwę pomiędzy kolejnymi cyklami leczenia.

W przypadku ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego, ciężkich zaburzeń czynności wątroby lub zaburzeń czynności nerek lekarz odpowiednio dostosuje dawkę.

Szczególne grupy chorych:

U chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby aktywacja cyklofosfamidu może ulec zmniejszeniu, co może mieć wpływ na skuteczność leczenia.

U chorych z zaburzeniami czynności nerek, zwłaszcza ciężkimi, może dojść do zwiększenia stężenia cyklofosfamidu i jego metabolitów we krwi, co może powodować nasilenie działań toksycznych.

Cyklofosfamid i jego metabolity podlegają dializie.

U osób w podeszłym wieku lekarz dostosuje dawkowanie w zależności od stanu ogólnego, współistniejących chorób i stosowanych leków.

Sposób podawania:

Po odpowiednim przygotowaniu preparat jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego, we wlewie lub bardzo powolnym wstrzyknięciu dożylnym. Cyklofosfamid powinien być podawany rano. Należy zapewnić odpowiednią podaż płynów w celu wymuszenia diurezy.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Preparat jest przeciwwskazany w okresie ciąży i w okresie karmienia piersią.

Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę, a mężczyźni w wieku rozrodczym nie powinni starać się o poczęcie dziecka. Osoby w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez odpowiedni czas po jego zakończeniu.

Preparat może powodować bezpłodność i zaburzenia płodności (u obu płci). Bezpłodność może być nieodwracalna. Mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Zmniejszenie aktywacji cyklofosfamidu w wątrobie może zmniejszyć skuteczność leczenia. W przypadku równoległego stosowania leków, które mogą zmniejszyć metabolizm cyklofosfamidu przez enzymy mikrosomalne wątroby konieczne jest monitorowanie chorego pod kątem zmniejszenia skuteczności leczenia i potrzeby dostosowania dawki. Leki mogące zmniejszać aktywację cyklofosfamidu:

• aprepitant

• bupropion

• busulfan; w leczeniu z zastosowaniem dużych dawek busulfanu oraz cyklofosfamidu, przyjęcie cyklofosfamidu wcześniej niż po upływie 24 godzin od podania ostatniej dawki busulfanu, wydłuża okres półtrwania cyklofosfamidu

• cyprofloksacyna; zastosowanie cyprofloksacyny przed rozpoczęciem leczenia cyklofosfamidem (stosowana przed przeszczepieniem szpiku kostnego) może zmniejszyć skuteczność działania cyklofosfamidu i spowodować nawrót choroby zasadniczej

• chloramfenikol

• flukonazol, itrakonazol

• prasugrel

• sulfonamidy

• tiotepa (lek cytostatyczny); zastosowana godzinę przed podaniem cyklofosfamidu silnie hamuje jego aktywację.

Leki mogące wpływać na zwiększenie stężenia cytotoksycznych metabolitów cyklofosfamidu i nasilenie działań toksycznych:

• allopurynol (lek stosowany np. w profilaktyce dny moczanowej lub w leczeniu kamicy dróg moczowych)

• wodzianu chloralu

• cymetydyna

• disulfiram

• aldehyd glicerynowy

• leki zwiększające aktywność enzymów mikrosomalnych, w tym np.: ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina, karbamazepina, benzodiazepina, ziele dziurawca i kortykosteroidy

• inhibitory proteaz.

Ondansetron (lek stosowany w zapobieganiu nudnościom i wymiotom) może powodować zmniejszenie ekspozycji na cyklofosfamid.

Leki, które mogą powodować nasilenie działań toksycznych:

• inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE), natalizumab, paklitaksel, tiazydowe leki moczopędne, zydowudyna mogą nasilać mielosupresyjne i immunosupresyjne działania cyklofosfamidu;

• antybiotyki antracyklinowe (np. doksorubicyna), pentostatyna, trastuzumab, cytarabina lub radioterapia okolic serca mogą nasilać kardiotoksyczne (uszkadzające serce) działania cyklofosfamidu;

• amiodaron, czynnik wzrostu kolonii granulocytów lub granulocytów i makrofagów mogą nasilać toksyczne działanie cyklofosfamidu na płuca;

• amfoterycyna B, indometacyna (ryzyko zatrucia wodnego) mogą nasilać nefrotoksyczne działania cyklofosfamidu;

• azatiopryna może zwiększać ryzyko hepatotoksyczności (wystąpienie martwicy wątroby po interakcji cyklofosfamidu i azatiopryny);

• busulfan może zwiększać ryzyko wystąpienia choroby zarostowej żył wątrobowych (zespół niedrożności zatokowej wątroby) oraz zapalenia błony śluzowej jamy ustnej;

• inhibitory proteaz zwiększają ryzyko wystąpienia zapalenia błony śluzowej jamy ustnej.

Alkohol może nasilać nudności i wymioty związane ze stosowaniem cyklofosfamidu oraz zmniejszać jego działanie przeciwnowotworowe.

U chorych z ziarniniakiem Wegenera, włączenie etanerceptu w skojarzeniu z cyklofosfamidem zwiększa ryzyko złośliwych guzów litych w lokalizacji innej niż na skórze.

Metronidazol stosowany w skojarzeniu z cyklofosfamidem może nasilać toksyczność cyklofosfamidu; może wystąpić ostra encefalopatia, chociaż nie potwierdzono ostatecznie związku przyczynowego.

Tamoksifen może zwiększać ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych podczas chemioterapii skojarzonej.

Wpływ cyklofosfamidu na działanie innych leków:

• metabolizm cyklofosfamidu może hamować metabolizm bupropionu

• działanie warfaryny może ulec zarówno nasileniu jak i osłabieniu

• cyklofosfamid może zmniejszać skuteczność działania cyklosporyny (lek immunosupresyjny, zmniejszający odpowiedź układu immunologicznego) i zwiększyć częstość występowania reakcji immunologicznej przeszczep przeciw gospodarzowi

• depolaryzujące leki zwiotczające mięśnie (np. sukcynylocholina) stosowane podczas leczenia cyklofosfamidem lub po jego zakończeniu mogą powodować występowanie przedłużonych okresów bezdechu; jeżeli cyklofosfamid był stosowany w ciągu 10 dni przed poddaniem się znieczuleniu ogólnemu, należy poinformować o tym lekarza anestezjologa

• cyklofosfamid może zmniejszać wchłanianie doustnie przyjmowanej digoksyny i beta-acetylodigoksyny oraz werapamilu.

W okresie leczenia nie należy stosować szczepionek zawierających żywe drobnoustroje z powodu ryzyka wystąpienia uogólnionej choroby poszczepiennej mogącej spowodować zgon. Odpowiedź immunologiczna na inne szczepienia może być osłabiona ze względu na immunosupresyjne działanie cyklofosfamidu.

Jak każdy lek, również Endoxan może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Nasilenie działań niepożądanych preparatu może być większe, jeżeli jest on podawany w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami.

Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku, leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów]), neutropenia (zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych [neutrofilów]), immunosupresja, nudności i wymioty, łysienie, zapalenie pęcherza moczowego, występowanie krwinek czerwonych (erytrocytów) w moczu, gorączka.

Często: zakażenia, gorączka neutropeniczna, krwotoczne zapalenie pęcherza mogące (niekiedy zakończone zgonem), krew w moczu, dreszcze, zmęczenie, osłabienie, złe samopoczucie, zapalenie błon śluzowych.

Niezbyt często: zapalenie płuc, sepsa, niedokrwistość, małopłytkowość, reakcje nadwrażliwości, reakcje rzekomoanafilaktyczne, zaburzenia spermatogenezy, zaburzenia owulacji, zmniejszenie stężenia żeńskich hormonów płciowych, anoreksja, zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), kardiomiopatia, niewydolność serca, zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, zmiany w EKG, zwiększenie stężenia dehydrogenazy mleczanowej, zwiększone stężenie białka C, wyłysienie.

Rzadko: nowotwory wtórne (rak pęcherza moczowego, zespoły mielodysplastyczne, ostra białaczka), nieodwracalne zaburzenia owulacji, brak miesiączki, trwała oligo- lub azospermia, odwodnienie, zawroty głowy, zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie), zaburzenia rytmu serca, krwawienia, biegunka, zapalenie jamy ustnej, zaparcia, ból brzucha, zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny, wysypka, stan zapalny skóry, bóle w klatce piersiowej.

Bardzo rzadko: wstrząs septyczny, zespół rozpadu guza, zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, zespół hemolityczno-mocznicowy, niebezpieczne dla życia reakcje anafilaktyczne (w tym wstrząs anafilaktyczny), zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), zatrzymanie płynów, zmniejszenie stężenia sodu we krwi (hiponatremia), stany splątania, drgawki, zaburzenia czuciowe (parestezje), zaburzenia smaku, encefalopatia wątrobowa, upośledzenie wzroku, zapalenie spojówek, obrzęk oka, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia, migotanie przedsionków/komór, dławica piersiowa, zawał serca, nagłe zatrzymanie krążenia, choroba zakrzepowo-zatorowa, zmiany ciśnienia tętniczego, zaburzenia układu oddechowego (duszność, kaszel, skurcz oskrzeli, śródmiąższowe zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, toksyczny obrzęk płuc, wysięk do opłucnej, niewydolność oddechowa, ciężki ostry zespół niewydolności oddechowej [ARDS], nadciśnienie płucne), niedotlenienie tkanek i narządów, krwotoczne zapalenie okrężnicy, ostre zapalenie trzustki, puchlina brzuszna, owrzodzenie, choroba zarostowa żył wątrobowych (zespół niedrożności zatokowej wątroby), powiększenie wątroby, żółtaczka, uaktywnienie wirusa zapalenia wątroby, zespół Stevensa i Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka, odbarwienia dłoni, paznokci i spodu stóp, świąd zapalny, rumień na obszarze napromienianym, rozpad mięśni prążkowanych (rabdomioliza), kurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny, niewydolność nerek, zapalenie śródmiąższowe i stwardnienie/zwłóknienie ściany pęcherza, obrzęk ściany pęcherza moczowego, krwawienie z cewki moczowej, zwiększenie masy ciała, bóle głowy, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (np. zapalenie żyły, rumień, ból), niewydolność wielonarządowa.

Częstość nieznana: nowotwory wtórne (chłoniak, mięsak, rak nerkowokomórkowy, rak miedniczki nerkowej, rak tarczycy), agranulocytoza, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie lub zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii, mielopatia, osłabienie lub utrata czucia, drżenia mięśniowe, zaburzenia węchu, neuropatia obwodowa, nerwobóle, polineuropatie, wzmożone łzawienie, szumy uszne, utrata słuchu, wstrząs kardiogenny, wysięk osierdziowy, krwawienie do mięśnia sercowego, rzadkoskurcz, wydłużenie odcinka QT w zapisie EKG, niewydolność lewej komory, zatorowość płucna, zakrzepica żylna, niedotlenienie obwodowe, zaczerwienie twarzy, zapalenie naczyń, niedrożność nosa, dyskomfort w nosie, wyciek z nosa, kichanie, ból jamy ustnej i gardła, zarostowe zapalenie oskrzelików, choroba wenookluzyjna płuc, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, zapalenie ślinianek przyusznych, krwotoki z przewodu pokarmowego, zapalenie okrężnicy, zapalenie kątnicy, zapalenie jelit, niewydolność wątroby skutkiem działania hepatotoksycznego, cholestatyczne zapalenie wątroby, polekowe zapalenie skóry uprzednio naświetlanej, zespół erytodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, rumień wielopostaciowy, obrzęk twarzy, nadmierne pocenie się, bóle stawów i mięśni, sklerodermia, martwica kanalików nerkowych, krwotoczne zapalenie moczowodów, wrzodziejące zapalenie pęcherza moczowego, zwężenie pęcherza moczowego, nerkopochodna moczówka prosta, dysplazja nabłonka pęcherza moczowego, zanik jąder, bezpłodność.