Niezależnie od tego, czy angażujesz się w aktywność fizyczną regularnie, czy od jednego do dwóch dni w tygodniu, obie opcje powodują utratę masy ciała – sugeruje nowe badanie opublikowane w czasopiśmie Obesity, flagowym czasopiśmie The Obesity Society (TOS). Jest to pierwsze tego rodzaju badanie, w którym zbadano związek między wzorcami aktywności fizycznej a obiektywnie zmierzoną masą tkanki tłuszczowej.
Fot. Photomix Compan/ pexels.com
Wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia zalecają, aby dorośli podejmowali co najmniej 150 minut tygodniowo umiarkowanej aktywności fizycznej, 75 minut tygodniowo intensywnej aktywności fizycznej lub równoważną kombinację obu intensywności. Jednak wiele osób ma trudności ze spełnieniem tego zalecenia, ponieważ aktywność fizyczna jest czasochłonna. Nowe badanie wykazało, że ludzie zdefiniowani przez naukowców jako "weekendowi wojownicy" – osoby, które kondensują swoje ćwiczenia do jednego do dwóch dni w tygodniu – mogą również schudnąć, podobnie jak osoby, które ćwiczą regularnie, o ile osiągnęły zalecane cele.
– Wzorzec weekendowego wojownika jest wart promowania u osób, które nie są w stanie osiągnąć zalecanej częstotliwości w obecnych wytycznych – powiedziała Lihua Zhang, naukowiec zajmujący się opieką zdrowotną, Szpital Fuwai, Narodowe Centrum Chorób Sercowo-Naczyniowych, Chińska Akademia Nauk Medycznych i Peking Union Medical College w Pekinie. Zhang jest jednym z autorów korespondencyjnych badania.
Zhang zasugerowała, że badanie ma znaczenie dla pracowników biurowych, kierowców autobusów i innych pracowników, którzy muszą siedzieć przez wiele godzin w ciągu dnia pracy. – Ci ludzie mają trudności z nadrobieniem zaległości w swoim planie ćwiczeń w codziennym życiu, aby zrównoważyć ryzyko związane z siedzącym trybem życia; mają mniej wolnego czasu, aby dostać się na siłownię – powiedziała. – Nasze badanie może zaoferować im alternatywny wybór, aby utrzymać formę – powiedziała Zhang, która dodała, że istnieją odpowiednie zajęcia dla weekendowych wojowników, takie jak wspinaczka, piesze wycieczki, jazda na rowerze lub bieganie.
Naukowcy wyodrębnili dane od ponad 9 600 uczestników National Health and Nutrition Examination Survey z lat 2011-2018. Uczestnicy byli w wieku od 20 do 59 lat.
Otyłość brzuszną i ogólną oceniano za pomocą absorpcjometrii promieniowania rentgenowskiego o podwójnej energii (DXA) – nieinwazyjnego i łatwo dostępnego skanu składu ciała – oraz pomiarów antropometrycznych. Poziomy aktywności fizycznej zebrano z Globalnego Kwestionariusza Aktywności Fizycznej i sklasyfikowano uczestników badania w trzech grupach: jako nieaktywnych, weekendowych wojowników i regularnie aktywnych. Do oceny powiązań między wzorcami aktywności fizycznej a wskaźnikami otyłości wykorzystano modele regresji liniowej ankiety.
Wyniki pokazały, że 772 uczestników zgłosiło wzorzec weekendowego wojownika, a 3277 zgłosiło regularnie aktywny wzorzec. W porównaniu z 5580 nieaktywnymi uczestnikami, zarówno weekendowi wojownicy, jak i regularne aktywni mieli mniejszą otyłość brzuszną mierzoną DXA, obwód talii, masę tkanki tłuszczowej całego ciała i wskaźnik masy ciała. Te dwie grupy były również młodsze, częściej były rasy białej nie-latynoskiej, miały wyższe wykształcenie i rzadziej były bezrobotne, miały nadciśnienie lub cukrzycę.
– Na wysokim poziomie to badanie potwierdza stare powiedzenie o aktywności fizycznej i zdrowiu: każda aktywność jest lepsza niż jej brak. Warto zauważyć, że trening weekendowych wojowników miał większą intensywność i dłuższy czas trwania, a to korelowało z jeszcze mniejszą tkanką tłuszczową w jamie brzusznej. Głównym wnioskiem jest jednak to, że ludzie powinni być aktywni w dowolny sposób, który pasuje do ich stylu życia – powiedziała adiunkt medycyny klinicznej Beverly Tchang, MD, DABOM, Comprehensive Weight Control Center, Weill Cornell Medicine w Nowym Jorku. Tchang nie był związany z badaniem naukowym.
Dr Steven B. Heymsfield, profesor Pennington Biomedical Research Center w Baton Rouge w stanie Luizjana, który również nie był związany z badaniem, dodał: – Odkrycia w próbie przekrojowej, takie jak zgłoszone przez naukowców biorących udział w badaniu, wymagają potwierdzenia w prospektywnych badaniach podłużnych.
Inni autorzy badania to Lubi Lei, Jingkuo Li, Wei Wang, Yanwu Yu, Boxuan Pu i Yue Peng z Narodowego Centrum Badań Klinicznych Chorób Sercowo-Naczyniowych, Szpitala Fuwai, Narodowego Centrum Chorób Sercowo-Naczyniowych, Chińskiej Akademii Nauk Medycznych i Peking Union Medical College w Pekinie. Inny autor korespondencyjny, Zhenyan Zhao, pracuje na Wydziale Kardiologii Szpitala Fuwai, Narodowego Centrum Chorób Sercowo-Naczyniowych Chińskiej Akademii Nauk Medycznych i Peking Union Medical College w Pekinie.
