Pytanie nadesłane do redakcji
Nazywam się Asia, mam 25 lat. 10 lat temu psychiatra zdiagnozował u mnie anoreksję. Zostałam skierowana do centrum leczenia zaburzeń odżywiania, jednakże nie zgodziłam się na terapię. Przez cały ten czas tyłam, chudłam, okaleczałam się i podejmowałam próby "s". Obecnie ważę 43 kg i na przemian się głodzę i objadam, a ostatnio także prowokuję wymioty. Zdecydowałam się nawet spróbować diety tasiemcowej. Ponadto zdiagnozowano u mnie zaburzenia osobowości typu borderline. Starałam się o przyjęcie na oddział zaburzeń osobowości w Krakowie, ale mnie nie przyjęto ze względu na problemy z odżywianiem. 26 marca mam umówiony kolejny termin wizyty w Krakowie, jednakże obawiam się, iż nie mam po co tam jechać, ponieważ nie zaczęłam leczyć zaburzeń odżywiania. Chciałabym się dowiedzieć, czy mam szanse żyć normalnie mimo braku leczenia? Najbardziej boję się tego, że poprzez terapię stracę możliwość decydowania o własnym życiu. To właśnie niejedzenie daje mi siłę, sprawia, iż mam kontrolę nad własnym życiem.
Z poważaniem, Asia.
Odpowiedziała
dr n. med. Joanna Borowiecka-Kluza
specjalista psychiatra
Centrum Dobrej Terapii MindArt
www.centrumdobrejterapii.pl
Niejedzenie, odchudzanie się i utrata masy ciała o charakterze anorektycznym rzeczywiście mogą dawać poczucie "siły i kontroli nad własnym życiem". Jest to jednak kontrola pozorna - w rzeczywistości obserwuje się proces odwrotny - utratę kontroli nad własnym zdrowiem i życiem. Organizowanie swojej codzienności wokół jedzenia bądź niejedzenia sprawia, że staje się ono najważniejszym impulsem działań, zamierzeń, planów, relacji z najbliższymi i dalszymi osobami. Szereg wysiłków i codziennej energii życiowej jest przeznaczana - jak podkreśla zadająca pytanie - na "jedzenie, objadanie się, wymiotowanie, myślenie o jedzeniu, myślenie o niejedzeniu, karanie się za jedzenie". Istotą życia i relacji międzyludzkich staje się "jedzenie-niejedzenie".
Podobnie różne ponawiane konsultacje diagnostyczne, pomimo wyraźnie innych zaleceń i wskazań właściwego miejsca i sposobu leczenia, mogą wynikać z utraty kontroli nie tylko nad swoim zdrowiem, ale także nad możliwościami powrotu do zdrowia i podjęciem odpowiedniego leczenia.
Z zaplanowanej na 26 marca konsultacji można i warto skorzystać w celu ogólnej oceny stanu zdrowia psychicznego i rozeznania ewentualnych możliwości podjęcia najbardziej odpowiedniego leczenia. Motywacja do rozpoczęcia leczenia i utrzymania zaleconego sposobu terapii obecnie wydaje się najbardziej istotna.
Zaburzenia odżywiania można i należy leczyć. Zaburzenia osobowości także. Podejmując leczenie w odpowiedniej i zalecanej przez specjalistów placówce, można odzyskać realną kontrolę nad swoim zdrowiem, życiem i relacjami z innymi osobami.
