Pytanie nadesłane do redakcji
Dzień dobry, piszę do Państwa, ponieważ nie wiem co zrobić. Mam 15 lat, ok. roku temu dowiedziałam się o istnieniu czegoś takiego, jak choroba afektywna dwubiegunowa, zaczęłam się z nią troszkę utożsamiać. Mam za sobą niezdiagnozowany stan depresyjny – myśli samobójcze, brak chęci życia, wycofanie się z otoczenia, zaniżona samoocena, problemy ze snem, problemy z odżywianiem – wyszłam z tego z pomocą przyjaciółki, przez ostatnie pół roku miałam wręcz zawyżoną samoocenę, czułam się doskonale, nie mogłam usiedzieć w miejscu, miałam ogromną potrzebę bycia z ludźmi, gadałam jak najęta. Okres ostatnich 1–2 lat był okropną huśtawką nastrojów, ludzie ze mną nie mogli wytrzymać.
Dwa tygodnie temu straciłam przyjaciółkę i czuję, że powrócił stan rozpaczy itd. O tej chorobie, prawdę mówiąc zapomniałam, ale dziś usłyszałam od znajomej, że zachowuję się jakbym miała chorobę dwubiegunową... I serce mi zadrżało. Mimo że się z tym zaburzeniem trochę utożsamiałam (w czasie przeszłym), to tłumaczyłam to sobie, że przesadzam, że na siłę szukam u siebie jakiegoś zaburzenia, gdy w rzeczywistości po prostu dojrzewam. A dziś to wszystko do mnie wróciło.
Czy to może być choroba afektywna dwubiegunowa? Powinnam iść do psychologa? Jak mam się zachowywać, by nad tym zapanować? Bardzo proszę o pomoc!
Magda
Odpowiedziała
dr n. med. Joanna Borowiecka-Kluza
specjalista psychiatra
Centrum Dobrej Terapii MindArt
www.centrumdobrejterapii.pl
W pytaniu przedstawiono szereg objawów mogących sugerować obniżony, depresyjny nastrój, zmienność nastroju, czy nastrój podwyższony z towarzyszącymi temu innymi objawami i określonym sposobem przeżywania oraz zachowania. Ale to nie wystarczy do rozpoznania choroby afektywnej dwubiegunowej, czy epizodu depresyjnego.
Niemniej biorąc pod uwagę przeżywany przez Panią poziom cierpienia i lęku o stan zdrowia, wskazana byłaby jak najszybsza konsultacja psychiatryczna (lekarz psychiatra dzieci i młodzieży) – a w dalszej kolejności psychologiczna w celu pełnej oceny Pani stanu zdrowia psychicznego oraz zaproponowania Pani dalszych sposobów postępowania i profesjonalnej pomocy. Ze względów prawnych i klinicznych na taką konsultację powinna się udać Pani z jednym lub obojgiem rodziców.
Lekarz psychiatra weźmie pod uwagę między innymi Pani wiek, etap rozwoju emocjonalnego, aktualną sytuację życiową oraz wydarzenia związane z przebytymi, w Pani przeżywaniu, „okresami chorobowymi”, czas występowania i trwania objawów, a także stopień ich nasilenia, objawy towarzyszące, relacje z innymi osobami, relacje rodzinne, możliwość wsparcia przez najbliższych, czy możliwość opisanego przez Panią „wyjścia ze stanu depresyjnego” poprzez rozmowę, czy wsparcie przyjaciółki. Zapyta także o ewentualne choroby występujące w rodzinie oraz Pani aktualny stan zdrowia somatycznego, przyjmowane leki oraz używki. Najprawdopodobniej zadecyduje także o wykonaniu określonych badań przez psychologa. Oceni on także Pani możliwości i sposoby radzenia sobie z trudnymi sytuacjami i zaproponuje dla Pani (i ewentualnie Pani rodziny) dalsze sposoby profesjonalnej pomocy.
