Dr Mark Loeb, profesor na wydziale patologii i medycyny molekularnej Uniwersytetu McMaster, rozmawia z dr. Romanem Jaeschke o środkach ochrony indywidualnej i zbiorowej, wnioskach z przeszłości i prognozach na przyszłość.
Zobacz również: Choroba wywołana przez koronawirus SARS-CoV-2 (COVID-19). Wnioski z przeszłości. Część 1.
prof. Roman Jaeschke: Dzień dobry. Witam w kolejnym odcinku McMaster Perspective. Moim gościem jest ponownie dr Mark Loeb, ekspert w dziedzinie epidemiologii i chorób wirusowych.
Rozmawialiśmy o grypie i o tym, w jaki sposób wiedza na jej temat może wpłynąć na obecne przewidywania. Wspomniałeś o środkach ochrony indywidualnej: podstawowych zasadach higieny, maskach i o tym, że nie mamy pewności, które z nich stosować (zob. Choroba wywołana przez koronawirus SARS-CoV-2 (COVID-19). Wnioski z przeszłości. Część 1.). Co jeszcze możemy zrobić jako jednostki? Później zapytam Cię też o ochronę zbiorową. Ale zacznijmy od indywidualnej.
prof. Mark Loeb: Na poziomie jednostki zawsze ważne jest mycie rąk. Szczególnie że wirusy, o których mówimy, mogą się przenosić przez dotyk. Ponadto osoby z zakażeniem dróg oddechowych mogą rozważyć noszenie masek, np. medycznych (inaczej chirurgicznych), żeby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby. Szczególnie jeśli przypuszczają, że może to być zakażenie nowym koronawirusem (inna nazwa SARS-CoV-2).
Kontrowersje wzbudza natomiast używanie masek na co dzień. Nie zgadzam się z twierdzeniem, że powinniśmy profilaktycznie nosić maski z filtrem N95. To akcesoria potrzebne podczas zabiegów, w czasie których dochodzi do wytwarzania aerozoli i powinniśmy zabezpieczyć na ten cel odpowiednie zapasy. Nie uważam, żeby ich codzienne stosowanie było dobrą praktyką w zakresie zdrowia publicznego.
Niektóre osoby wychodząc na ulicę zakładają maskę chirurgiczną. Obserwowałem to wczoraj w centrum Toronto. Nie rozumiem celowości takiego podejścia, ponieważ nie mamy do czynienia z rozległym rozprzestrzenianiem się wirusa. A nawet kiedy mieliśmy, np. w czasie słynnych pandemii grypy, to czy były jakiekolwiek dowody na to, że takie działanie pomogło powstrzymać jego przenoszenie? Nie wydaje mi się.
W miarę rozwoju sytuacji, tymi zagadnieniami prędzej czy później trzeba będzie się zająć.
A na poziomie społeczeństwa?
Na poziomie społeczeństwa mamy kwestię imprez masowych. Czy powinniśmy z nich zrezygnować? Nie sądzę, żeby to zatrzymało rozprzestrzenianie się wirusa, ponieważ – jak to się mówi – mleko już się rozlało. Z pewnością natomiast mogłoby ograniczyć lub spowolnić jego rozprzestrzenianie.
Czy są jakieś inne doświadczenia lub wnioski dotyczące Twoich badań i praktyki klinicznej związanej z epidemiami i pandemiami grypy, którymi mógłbyś się podzielić z naszymi odbiorcami?
Według mnie takie sprawy potrafią być przewidywalnie nieprzewidywalne, ponieważ nigdy nie wiadomo, gdzie pojawią się ogniska. Aktualnie nie ma pewności, czy będzie sezon bardzo ciężkiej grypy, tak jak miało to miejsce w przypadku wirusa H3N2, czy sytuacja będzie przypominała tę z SARS, kiedy dochodziło do dużej liczby ciężkich zakażeń w bardzo małych ogniskach. To de facto obserwujemy dziś na przykład w północnych Włoszech.
Pozostaje również kwestia tego, w jaki sposób sam wirus będzie ewoluował w miarę zakażania kolejnych osób. Czy dojdzie w nim do zmian, które wpłyną na przebieg epidemii? Wszystkie te kwestie są bardzo istotne.
Nie znamy jeszcze odpowiedzi na te pytania, ale możliwe, że poznamy je podczas naszych kolejnych rozmów. Tymczasem dziękuję
Zgadza się. Proszę bardzo.
