Co to jest łupież rumieniowy i jaka jest jego przyczyna?
Łupież rumieniowy (erythrasma) jest częstą chorobą skóry, która charakteryzuje się zmianami rumieniowymi w okolicy fałdów skóry (pachwiny, pachy, przestrzenie międzypalcowe stóp). Jest to zakażenie skóry wywoływane przez bakterie (maczugowce Corynebacterium minutissimum), które fizjologicznie bytują na skórze człowieka, ale w określonych warunkach (nadmierna potliwość, cukrzyca, otyłość) dochodzi do ich namnożenia, wnikania do warstwy rogowej naskórka i wywoływania zmian skórnych. Łupież rumieniowy to choroba przewlekła i przy obecności sprzyjających czynników często nawraca.
Jak często występuje łupież rumieniowy?
Łupież rumieniowy to jedna z częstszych powierzchownych bakteryjnych chorób skóry. Szacuje się, że dotyczy 20% populacji, zwłaszcza starszych mężczyzn. Istnieje niewielkie ryzyko przeniesienia choroby na drugą osobę (zakaźność łupieżu rumieniowego jest niewielka).
Jak się objawia łupież rumieniowy?
Typową zmianą skórną w łupieżu rumieniowym jest plama koloru czerwonobrązowego, której może towarzyszyć niewielkie złuszczanie na powierzchni. Pacjent nie uskarża sie na żadne dolegliwości, w tym na świąd, co odróżnia tę jednostkę chorobową od zakażeń grzybiczych skóry. Zmiany skórne lokalizują się przede wszystkim w okolicach pachwinowych i mogą szerzyć się na górną część wewnętrznych powierzchni uda. Rzadziej łupież rumieniowy występuje w obrębie dołów pachowych czy przestrzeni międzypalcowych stóp.
Co robić w przypadku wystąpienia objawów wskazujących na łupież rumieniowy?
Wystąpienie zmian skórnych o lokalizacji typowej dla łupieżu rumieniowego jest wskazaniem do konsultacji dermatologicznej.
W jaki sposób lekarz stawia diagnozę łupieżu rumieniowego?
Rozpoznanie łupieżu rumieniowego jest możliwe na podstawie badania dermatologicznego i uwidocznienia zmian rumieniowych w okolicach fałdów skóry, którym nie towarzyszą dolegliwości świądowe. Dla pewnego rozpoznania i w celu zróżnicowania zmian skórnych z zakażeniem grzybiczym konieczne jest wykonanie badania w lampie Wooda. Typowa dla łupieżu rumieniowego jest malinowa (pomarańczowoczerwona) fluorescencja w lampie Wooda. Badanie to wykonuje dermatolog.
Jakie są metody leczenia łupieżu rumieniowego?
Leczenie łupieżu rumieniowego polega na stosowaniu miejscowo lub ogólnie antybiotyku – erytromycyny. Ponadto w terapii miejscowej znajdują zastosowanie leki przeciwgrzybicze. W celu zmniejszenia ryzyka nawrotu można je stosować również profilaktycznie, np. jeden raz w tygodniu. Pomocne w leczeniu jest stosowanie mydeł odkażających, przeciwbakteryjnych.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie łupieżu rumieniowego?
Wyleczenie łupieżu rumieniowego jest możliwe, ale choroba ma charakter przewlekły i przy braku eliminacji czynników sprzyjających infekcji, takich jak nadmierna potliwość, cukrzyca czy otyłość, zmiany skórne nawracają.
Co należy robić po zakończeniu leczenia łupieżu rumieniowego?
Łupież rumieniowy może współistnieć z cukrzycą, otyłością czy nadmierną potliwością. U chorych na cukrzycę konieczne jest prawidłowe jej leczenie, a u osób bez cukrzycy, należy okresowo kontrolować stężenie glukozy we krwi. Utrzymanie prawidłowej masy ciała zmniejsza tendencję do powstawania zmian wyprzeniowych i nadkażenia skóry. Otyłość wiąże się również z nadmierną potliwością, a zwiększona produkcja potu sprzyja infekcjom skóry, w tym łupieżowi rumieniowemu. Wskazane jest stosowanie środków zapobiegających nadmiernej potliwości i noszenie przewiewnej odzieży.
Co robić, aby uniknąć zachorowania na łupież rumieniowy?
W celu uniknięcia zachorowania wskazana jest dbałość o higienę osobistą, noszenie przewiewnej odzieży, a także okresowa kontrola stężenia glukozy we krwi i monitorowanie masy ciała.
