Kiedy należy wdrażać diagnostykę bruksizmu i jaką?

Diagnostyki wymaga bruksizm, który jest przyczyną nieprawidłowości w obrębie narządu żucia, zaburzeń snu, dolegliwości bólowych mięśni i ucha. Zawsze należy pamiętać, że bruksizm może być objawem ogólnoustrojowego problemu zdrowotnego (ogólne czynniki przyczynowe – p. pyt.).

Diagnostyka bruksizmu obejmuje:

• ocenę ogólnego stanu zdrowia umożliwiającą wyodrębnienie przyczyny ogólnoustrojowej

• badanie stomatologiczne, w tym wywiad (zwłaszcza oddychanie przez usta, chrapanie, ból mięśni, stawów skroniowo-żuchwowych i głowy, szumy uszne) oraz badanie przedmiotowe (w tym bolesność dotykowa mięśni żwaczy, ich napięcie i przerost, badanie palpacyjne i osłuchowe okolicy stawów skroniowo-żuchwowych oraz ocena warunków zgryzowo-zwarciowch, uzębienia i błony śluzowej jamy ustnej)

• badanie elektromiograficzne (EMG) mięśni nadgnykowych oraz żwaczy. (2013, 2014)

Piśmiennictwo

1. Respero C., Gomes S., Manrique R.: Treatment of bruxism in children: a systematic review. Quint. Int., 2009; 40 (10), 849–855
2. Sari S., Sonmez H.: The relationship between occlusal factors and bruxism in permanent and mixed dentition in Turkish children. J. Clin. Pediatr. Dent., 2001, 25 (3): 191–194
3. Shang C., Gau S., Soong W.: Association between childhood sleep problems and perinatal factors, parental mental distress and behavioral problems. J. Sleep Res., 2006; 15 (1): 63–73 
4. Simoes-Zenari M., Bitar M.: Factors associated to bruxism in children from 4–6 years. Pro Fono, 2010; 22 (4): 465–472