Czy obserwuje się nadrozpoznawalność różnych form dysleksji rozwojowej w celu ułatwienia dziecku nauki? Starsi nauczyciele uważają, że większość problemów szkolnych to przejaw „lenistwa oraz braku ćwiczeń i konsekwencji w egzekwowaniu zadań”. Czy jest w tym stwierdzeniu nieco prawdy? Jaka jest faktyczna skala problemu w Polsce?

Rozpoznanie specyficznych trudności w uczeniu się, w tym dysleksji, jest ustalane obiektywnie na podstawie ustrukturyzowanych kryteriów diagnostycznych zgodnie z ICD-10, a nie na podstawie subiektywnych ocen i poglądów. Warunkiem ustalenia rozpoznania jest adekwatny i prawidłowy system nauczania. Przyjmuje się, że specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych występują u około 5–15% uczniów, przy czym znaczne nasilenie trudności dotyczy około 3–4%. Dane dotyczące Polski nie odbiegają od danych światowych. Niektóre formy specyficznych zaburzeń w uczeniu się występują rzadziej w pewnych krajach, co może wynikać z różnic diagnostycznych, różnic w systemie edukacyjnym i różnic związanych ze specyfiką języka. (2013, 2014)

Piśmiennictwo

1. Bogdanowicz M., Adryjanek A., Rożyńska M.: Uczeń z dysleksją w domu. Poradnik nie tylko dla rodziców. Gdynia, Wydawnictwo Operon, 2007
2. Brejnak W.: Dysleksja. Poradnik dla rodziców. Warszawa, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003