Jakie objawy u dziecka powinny nasunąć podejrzenie stosowania narkotyków?

Nie jest to proste. Z rozmów przeprowadzonych z rodzicami wynika, że o uzależnieniu ich dzieci od narkotyków zorientowali się dopiero po 1–2 latach. Dziecko czy nastolatek stosujący narkotyki zazwyczaj utrzymuje to w tajemnicy, ponieważ wie, że dorośli tego nie zaakceptują. Bardzo rzadko dzieci próbują lub używają narkotyków w samotności; najczęściej robią to z innymi osobami, które mają w tym jakieś doświadczenie. Wszystkich obowiązuje zmowa milczenia, dlatego tak trudno jest ustalić, czy dziecko zażywa narkotyki, z kim to robi i dlaczego.

U dzieci, które zaczynają stosować narkotyki, obserwuje się między innymi:

• zmianę w dotychczasowym zachowaniu

• bagatelizowanie lub wyszydzanie niepokoju najbliższych przy próbach wyjaśniania zmian zachowania

• izolowanie od rodziny, zerwanie „dobrego kontaktu i porozumienia”

• częste zmiany nastroju

• przychodzenie do domu pod wpływem alkoholu lub w „dziwnym nastroju”, z rozszerzonymi źrenicami, rzadziej w lęku (niekiedy gadatliwość, nagłe objadanie się itp.)

• zmienną aktywność – od ospałości do pobudzenia

• zaburzenia snu (przedłużenie lub istotne skrócenie)

• mniejsze zainteresowanie szkołą i dotychczasowymi przyjemnościami

• nagłą zmianę znajomych, zazwyczaj na starszych, odsuwanie się od dotychczasowych kolegów i przyjaciół

• dążenie do przebywania w środowiskach, gdzie mogą być narkotyki

• spóźnianie się, kłamstwa, częste przebywanie poza domem

• zamykanie się w swoim pokoju, zakaz wchodzenia do pokoju

• ginięcie z domu pieniędzy, atrakcyjnych i łatwych do sprzedania rzeczy

• posiadanie narkotyków (proszek, pigułki, zioła, płyny), opalonej folii, bibułek, fajki, igieł i strzykawek itp.

• uczestnictwo w bójkach, doznawanie urazów. (KSCh) (2013, 2014)

Piśmiennictwo

1. Pompidou Group. Młodzież i narkotyki. Terapia i rehabilitacja. Warszawa, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii, 2007
2. Reich W.: Diagnostic interview for children and adolescents. J. Am. Acad. Child Adolesc. Psychiatry, 2000; 39: 59–66