Jaki jest przebieg kliniczny zakażeń wirusem zika, jak się je rozpoznaje i leczy?

Okres wylęgania choroby wynosi kilka dni (do ok. tygodnia). Tylko u co piątej zakażonej osoby występują objawy chorobowe, do których należą: zazwyczaj niewielki wzrost temperatury ciała, zapalenie spojówek, ból głowy i stawów oraz osutka plamisto-grudkowa. Przebieg choroby jest zwykle łagodny, a do powikłań dochodzi niezwykle rzadko.

Rozpoznanie opiera się głównie na obrazie klinicznym. W celu potwierdzenia zakażenia można wykonać badanie metodą polimerazowej reakcji łańcuchowej (PCR) w okresie wiremii (pierwsze 3–5 dni od wystąpienia objawów choroby). Od około piątego dnia choroby pojawiają się we krwi swoiste przeciwciała, jednak diagnostyka serologiczna może być trudna ze względu na występowanie reakcji krzyżowych. W badaniu przesiewowym oznacza się przeciwciała IgM i IgG metodą immunofluorescencyjną, a dodatnie wyniki należy potwierdzić testem neutralizacji (Plaque Reduction Neutralization Test – PRNT). W celu potwierdzenia tego zakażenia wskazane jest wykazanie co najmniej 4-krotnego zwiększenia miana przeciwciał neutralizujących ZIKV, surowicę należy więc pobrać 2-krotnie.

Leczenie ma charakter wyłącznie objawowy. Zwykle objawy ustępują samoistnie bez powikłań. Opisywano jednak częstsze występowanie zespołu Guillaina i Barrégo w okresie epidemii zakażeń ZIKV na wyspach Polinezji Francuskiej, ale bezpośredni związek między zakażeniem a tym zespołem nie został jeszcze ostatecznie potwierdzony. W leczeniu stosuje się leki przeciwgorączkowe, odradza się jedynak stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), szczególnie kwasu acetylosalicylowego do czasu wykluczenia dengi.