Jak należy postępować z dzieckiem, które wykazuje awersję do jedzenia, zwłaszcza do pokarmów stałych, i nie upomina się o posiłki?

Opisana sytuacja jest typowym przykładem pacjenta z zaburzeniami karmienia. Dziecko z takimi zaburzeniami należy skierować na badanie do kilku specjalistów, tzn. do pediatry, logopedy, psychologa i dietetyka. Należy się przyjrzeć, jak wygląda cały proces karmienia dziecka, łącznie z oceną jakościową i ilościową diety (objętość posiłków, przekąsek, soków). Jedną z przyczyn niechęci do próbowania pokarmów stałych jest ich zbyt późne wprowadzanie do diety dziecka (optymalny czas to 8.–10. mż.). Jeżeli „awersja” nie ma podłoża organicznego, tylko wynika z zaburzeń zachowania związanych z karmieniem, warto zacząć od wprowadzenia podstawowych zasad: (1) posiłki należy podawać regularnie o stałych porach, (2) czas trwania posiłku nie powinien przekraczać 20–30 minut, (3) między posiłkami nie należy podawać przekąsek ani sycących soków.

Proszę pamiętać, że to rodzic decyduje o tym, co i kiedy małe dziecko będzie jadło oraz jak podać jedzenie. Dziecko natomiast podejmuje decyzję, czy będzie jadło i jak dużo zje. W ten sposób dziecko uczy się pewnego rytmu: poczucia głodu i sytości. Warto też zadbać o neutralną, spokojną atmosferę podczas karmienia i stymulować samodzielność dziecka. Odmowa jedzenia poszczególnych produktów lub pokarmów o danej konsystencji zwykle jest przejściowa, a częste podawanie dziecku danego pokarmu (nawet 10–15 razy!) powinno zaowocować jego stopniową akceptacją. (2013, 2014)

Piśmiennictwo

1. Coulthard H., Harris G., Emmett P. and the ALSPAC team: Delayed introduction of lumpy foods feeding to children during complementary feeding period affects child’s food acceptance and feeding at 7 years of age. Matern. Child Nutr., 2009; 5: 75–85
2. Galloway A., Fiorito L.M., Francis L.A., Birch L.L.: „Finish your soup”. Counterproductive effects of presuring children to eat on intake and affect. Apetite, 2006; 46 (3): 318–323