W praktyce znacznie częściej występują przerosty blizny niż keloidy. Najważniejszą cechą kliniczną odróżniającą oba te procesy jest fakt, że przerosła blizna zawsze dotyczy obszaru pierwotnej rany, natomiast keloid wykracza poza obszar rany i zajmuje zdrową tkankę.
Keloid to ogniskowo przerosła tkanka, która w przeciwieństwie do przerostu blizny nie ma tendencji do spontanicznej inwolucji. Ważną rolę w powstawaniu keloidów odgrywają uwarunkowania genetyczne. Ryzyko powstania keloidów jest większe na obszarze przedniej ściany klatki piersiowej nad mostkiem oraz na płatkach małżowin usznych, choć mogą się one rozwinąć w każdej okolicy ciała. Mechanizm urazu nie ma znaczenia dla powstania keloidu, jednak zaburzony proces gojenia w wyniku zakażenia sprzyja przerostowi blizny.
Leczenie keloidów jest trudne. Właściwie można stwierdzić, że nie ma skutecznych metod leczenia dojrzałego keloidu. O wiele skuteczniejsze jest postępowanie profilaktyczne u osób wykazujących cechy nieprawidłowego gojenia się ran. Chirurgiczne usunięcie keloidu najczęściej wiąże się z bardzo dużym ryzykiem wznowy zmiany. Pacjentów z keloidem należy kierować do referencyjnego ośrodka chirurgii dziecięcej lub chirurgii plastycznej.
Piśmiennictwo
- Bran G., Goessler U., Hormann K. i wsp.: Current concepts of pathogenesis (review). Int. J. Mol. Med., 2009; 24: 283–293
- Gauglitz G., Korting H., Pavicic T. i wsp.: Hypertrophic scarring and keloids. Pathomechanisms and current and emerging treatment strategies. Mol. Med., 2011; 17: 113–125
