W praktyce w leczeniu trądziku u młodzieży w pierwszej kolejności stosuje się miejscowe antybiotyki. Czy takie postępowanie jest słuszne? Kiedy i jaki antybiotyk miejscowy należy stosować?

Miejscowo stosuje się praktycznie dwa antybiotyki: erytromycynę i klindamycynę, których skuteczność jest podobna. Obecnie najczęściej zaleca się stosowanie terapii skojarzonej, co jest uzasadnione ze względu na złożony patomechanizm zmian trądzikowych. Jeżeli zmiany trądzikowe są niezbyt nasilone, leczenie można zacząć od miejscowej aplikacji preparatów zawierających antybiotyk. Należy jednak wówczas robić 7–10-dniowe przerwy, podczas których stosuje się „wstawki” z retinoidami miejscowymi lub preparatami z nadtlenkiem benzoilu. Takie postępowanie zapobiega narastaniu lekooporności bakterii i zmniejszeniu skuteczności leczenia. Aktualnie najczęściej zaleca się stosowanie preparatów łączonych: erytromycyna + tretynoina, erytromycyna + izotretynoina lub klindamycyna + nadtlenek benzoilu. (2013, 2014)

Piśmiennictwo

1. Szepietowski J., Kapińska-Mrowiecka M., Kaszuba A. i wsp.: Trądzik zwyczajny: patogeneza i leczenie. Konsensus Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. Przegl. Dermatol., 2012; 99: 649–673
2. Wolska H.: Trądzik zwyczajny – patogeneza i leczenie. Standardy Medyczne Pediatria, 2009; 6: 539–549