Czy miejscowe preparaty do leczenia trądziku u dzieci i młodzieży można bezpiecznie stosować na duże powierzchnie skóry (twarzy i pleców)?

W terapii trądziku u dzieci i młodzieży preparaty stosowane zewnętrznie odgrywają ważną rolę, jednak dane z piśmiennictwa koncentrują się głównie na dostosowaniu danego leku do rodzaju wykwitów, a także lokalizacji zmian chorobowych. Nie udało mi się dotrzeć do źródeł, w których ustalono bezpieczeństwo ich stosowania w zależności od powierzchni leczonej skóry. Wiadomo jednak, że stosowanie preparatów z grupy retinoidów jest przeciwwskazane w ciężkiej postaci choroby, obejmującej rozległy obszar twarzy, klatki piersiowej czy pleców ze względu na ich działanie drażniące.

W przypadku innych leków – np. nadtlenku benzoilu – potencjał drażniący może implikować nie tyle ograniczenie leczonej powierzchni, ile zmniejszenie częstości aplikacji. Dostępne leki występują w licznych postaciach – roztworów, żeli, kremów i maści. Rodzaj podłoża odgrywa mniejszą rolę niż substancja aktywna. W doborze leku warto się kierować preferencjami chorego, co ułatwi terapię. Na tułowiu lepiej się sprawdzają łatwiejsze w aplikacji leki w postaci sprayu (klindamycyna) lub żelu.

Podczas stosowania leków zewnętrznych główne kryterium stanowi rodzaj wykwitów; używa się:

– w trądziku zaskórnikowym i zaskórnikowo-grudkowym: nadtlenku benzoilu, kwasu azelainowego i retinoidów

– w trądziku grudkowo-krostkowym: nadtlenku benzoilu, antybiotyków i retinoidów.

Należy pamiętać o unikaniu stosowania antybiotyków w monoterapii. (2015)

Piśmiennictwo

1. Diagnostyka i leczenie trądziku pospolitego. Zalecenia AAP (2013)
2. Schnopp Ch., Mempel M.: Trądzik zwyczajny u dzieci i młodzieży. Dermatologia po Dyplomie, 2012; 2 (3): 49–58
3. Panel dyskusyjny: Kaszuba A., Szepietowski J., Adamski Z., Zalewska-Janowska A.: Współczesna antybiotykoterapia w trądziku. Dermatologia Praktyczna, 2013; 1 (V): 47–54