Jaka jest przydatność oceny wieku kostnego w diagnostyce zaburzenia wzrastania i dojrzewania płciowego?

Ocena wieku kostnego jest najlepszą metodą określenia wieku biologicznego dziecka, czyli zawansowania jego rozwoju. Wiek kostny ocenia się na podstawie zdjęcia rentgenowskiego (RTG) niedominującej ręki i nadgarstka (u noworodków – stawu kolanowego). U zdrowych dzieci kolejne jądra kostnienia pojawiają się w ściśle określonym czasie. Na tej podstawie możliwe było wyznaczenie wzorców dla wieku kalendarzowego i płci (interpretacja wg Greulich i Pyle lub Tannera i Whitehouse’a). Wynik badania wieku kostnego nie jest patognomoniczny dla żadnej, konkretnej jednostki chorobowej, jednak u dziecka z niedoborem wzrostu wybitne opóźnienie wieku kostnego, większe od opóźnienia wieku wzrostowego, wskazuje na wtórny niedobór wzrostu (np. w niedoczynności tarczycy, niedoborze hormonu wzrostu, zaburzeniach wchłaniania). Opóźnienie wieku kostnego mniejsze niż opóźnienie wieku wzrostowego wskazuje na pierwotny niedobór wzrostu (w uwarunkowanych genetycznie zaburzeniach, takich jak zespół Turnera, dysplazje kostne). Opóźnione dojrzewanie płciowe związane jest z opóźnieniem wieku kostnego, a przedwczesne dojrzewanie – z przyspieszonym wiekiem kostnym. Na podstawie wieku kostnego można także określić przewidywany wzrost końcowy (metoda Bayley i Pinneau) oraz czas wystąpienia dojrzewania płciowego. (2015)