Jaka jest klasyfikacja miejscowych glikokortykosteroidów ze względu na siłę działania i jakie jest znaczenie praktyczne podziału?

26-09-2018
dr n. med. Anna Baran
Klinika Dermatologii i Wenerologii Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku
prof. dr hab. n. med. Iwona Flisiak
Klinika Dermatologii i Wenerologii Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku

Istnieją dwie klasyfikacje porządkujące miejscowe glikokortykosteroidy (GKS) ze względu na siłę działania.

Tzw. klasyfikacja amerykańska dzieli miejscowe GKS na VII grup, z których I zawiera preparaty o bardzo dużej sile działania (np. propionian klobetazolu), a VII o najsłabszej sile działania (np. hydrokortyzon [p. tab. 1.]).

Z kolei tzw. klasyfikacja europejska (tab. 2.) wyróżnia IV grupy miejscowych GKS, przy czym kolejność zależna od siły działania jest w tej klasyfikacji odwrotna, czyli klasa I obejmuje preparaty o najsłabszym działaniu. Znajomość wymienionych podziałów pozwala dobrać preparat o odpowiedniej sile działania i postaci recepturowej (maść, krem, żel, emulsja, pianka, płyn) w zależności od wieku dziecka, nasilenia zmian skórnych i ich lokalizacji.

U dzieci zalecane są jedynie miejscowe GKS o małej lub średniej sile działania. W Polsce do stosowania u dzieci <1. roku życia zarejestrowano octan i maślan hydrokortyzonu, a u dzieci w wieku >2. roku życia – propionian flutykazonu, furoinian mometazonu oraz aceponian metyloprednizolonu. Pozostałe miejscowe GKS posiadają rejestrację od 12. roku życia. Trzeba także pamiętać, że u dzieci nie należy aplikować GKS na twarz, krocze i fałdy skórne ze względu na większe wchłanianie preparatów w tych okolicach, ani nie stosować ich na duże powierzchnie skóry. Miejscowe GKS w leczeniu ostrej fazy AZS można stosować metodą ciągłą (1–2 x/24 h) lub przerywaną (naprzemienną). Terapia przerywana polega na stosowaniu miejscowych GKS przez 2–3 dni w tygodniu na przemian z emolientami. Celem terapii przerywanej jest uzyskanie efektu klinicznego podobnego jak w leczeniu ciągłym oraz zmniejszenie ryzyka nawrotów ostrych zmian zapalnych, przy jednoczesnej minimalizacji ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.

Piśmiennictwo

  1. Nowicki R., Trzeciak M., Wilkowska A. i wsp.: Atopic dermatitis: current treatment guidelines. Statement of the experts of the Dermatological Section, Polish Society of Allergology, and the Allergology Section, Polish Society of Dermatology. Post. Dermatol. Alergol., 2015; 32: 239–249
  2. Ring J., Alomar A., Bieber T. i wsp.: Guidelines for treatment of atopic eczema (atopic dermatitis) part I. J. Eur. Acad. Dermatol. Venereol., 2012; 26 (8): 1045–1060
Atopowe zapalenie skóry

Napisz do nas

Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek, zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.

Placówki

Szukasz poradni, oddziału lub SOR w swoim województwie? Chętnie pomożemy. Skorzystaj z naszej wyszukiwarki placówek.

Doradca medyczny

Twój pacjent ma wątpliwości, kiedy powinien zgłosić się do lekarza? Potrzebuje adresu przychodni, szpitala, apteki? Poinformuj go o Doradcy Medycznym Medycyny Praktycznej