Pacjenci chętnie stosują antybiotyki miejscowe ze względu na niewielkie ryzyko podrażnień oraz brak działania fototoksycznego i fotoalergicznego.
Należy jednak pamiętać o zjawisku antybiotykooporności. Od kilku lat obserwujemy stałe narastanie oporności szczepów Propionibacterium acnes na makrolidy i linkozamidy, co wiąże się nie tylko ze zmniejszeniem efektywności miejscowego leczenia trądziku, ale również z ryzykiem rozwoju oporności innych bakterii skórnych (np. S. epidermidis).
W związku z powyższym zaleca się, aby antybiotyki miejscowe stosować maksymalnie przez 12 tygodni oraz unikać jednoczesnego stosowania antybiotykoterapii miejscowej i doustnej (zwłaszcza w przypadku substancji różnych pod względem chemicznym). Jeżeli mimo 3-miesięcznej kuracji zmiany nie ustąpią, należy zmienić lek zewnętrzny lub podać antybiotyk doustnie.
Polskie i europejskie towarzystwa naukowe nie zalecają stosowania miejscowych antybiotyków w monoterapii zarówno podczas aktywnego leczenia zmian trądzikowych, jak i leczenia podtrzymującego. Należy wdrożyć terapię skojarzoną lub naprzemienną antybiotykiem z nadtlenkiem benzoilu lub z retinoidami, która zmniejsza ryzyko rozwoju lekooporności, a dodatkowo ogranicza drażniące działanie retinoidów i nadtlenku benzoilu (p. Które leki stosuje się w leczeniu trądziku miejscowo?).
Natomiast w terapii podtrzymującej zaleca się stosowanie retinoidów, ewentualnie kwasu azelainowego.
Piśmiennictwo
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.
Szukasz poradni, oddziału lub SOR w swoim województwie? Chętnie pomożemy. Skorzystaj z naszej wyszukiwarki placówek.
Twój pacjent ma wątpliwości, kiedy powinien zgłosić się do lekarza? Potrzebuje adresu przychodni, szpitala, apteki? Poinformuj go o Doradcy Medycznym Medycyny Praktycznej