Jak należy postąpić z dzieckiem, u którego przypadkowo stwierdzono hiperglikemię? (u dziecka nie występują objawy kliniczne, kontrolne wyniki glikemii są prawidłowe)

W razie przypadkowego stwierdzenia hiperglikemii, bez objawów cukrzycy (zwiększone pragnienie, zmniejszenie masy ciała, wielomocz, uogólnione zmęczenie), należy jak najszybciej oznaczyć stężenie glukozy na czczo i/lub wykonać OGTT (p. pyt.).

Interpretacja zaburzeń gospodarki węglowodanowej wg WHO jest następująca:

• Jeśli stężenie glukozy na czczo wynosi ≥126 mg/dl (≥7,0 mmol/l), należy rozpoznać cukrzycę (dwukrotne oznaczenie).

• Jeśli stężenie glukozy na czczo wynosi 100–125 mg/dl (5,6–6,9 mmol/l), należy rozpoznać nieprawidłową glikemię na czczo.

• Wartość glikemii w 120. minucie OGTT w granicach 140–199 mg/dl (7,8–11,1 mmol/l) wskazuje na nietolerancję glukozy, a wartość ≥200 mg/dl (11,1 mmol/l) upoważnia również do rozpoznania cukrzycy.

Dzieci z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej należy objąć specjalistyczną obserwacją, diagnostyką oraz leczeniem. Zaburzenia homeostazy glukozy (krótkotrwałe!), mogą również wystąpić w przebiegu silnej reakcji stresowej organizmu w przebiegu innych, zwykle ostych chorób lub po podaniu niektórych leków (głównie GKS). Niekiedy obserwuje się je też we wczesnej fazie (prediabetes) cukrzycy typu 1 o podłożu autoimmunizacyjnym i cukrzycy typu 2 oraz, stosunkowo często, w cukrzycy monogenowej. Coraz częściej opisuje się także występowanie cukrzycy o podłożu autoimmunizacyjnym, określanej jako typ LADY (latent autoimmune diabetes in the young), która od „klasycznej” postaci cukrzycy typu 1 różni się dynamiką rozwoju. Z uwagi na stosunkowo powolne narastanie objawów, w początkowym okresie choroby często jest ona rozpoznawana jako cukrzyca typu 2. (marzec 2014 aktualizacja) 

Piśmiennictwo

1. Jarosz-Chobot P., Otto-Buczkowska E.: Wybrane procedury diagnostyczne w zaburzeniach gospodarki węglowodanowej. W: Pietrzyk J., Szajewska H., Mrukowicz J. (red.): ABC zabiegów diagnostycznych i leczniczych w pediatrii. Kraków, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2010: 195–199
2. Hattersley C.M.E., Donaghue A.: Definition, epidemiology and classification of diabetes in children and adolescents. ISPAD Clinical Practice Consensus Guidelines 2009 Compendium. Pediatr. Diab., 2009; 10 (supl. 12): 3–12
3. Oyakawa Barcelli Y., Martín Frías M., Enes Romero P. i wsp.: Latent autoimmune diabetes in the young. An. Pediatr. (Barc). 2013; pii: S1695-4033(13)00272-5. doi: 10.1016/j.anpedi.2013.06.007. (Epub ahead of print)
4. Zachariah S., Sharfi M.O., Nussey S.S. i wsp.: Latent autoimmune diabetes in the young. Clin. Med., 2008; 8: 552–553