mp.pl to portal zarówno dla lekarzy, jak i pacjentów — prosimy wybrać:

Biogramy: Chirurgia ogólna

  • Dimitrie Gerota

    Po publikacji artykułu bardzo krytycznego wobec króla autor został aresztowany, rychło (po protestach społecznych) uwolniony, a następnie ponownie uwięziony i wypuszczony dopiero niedługo przed swoja śmiercią. Tak za krytykę ówcześnie panującego rumuńskiego władcy zapłacił Dimitrie Gerota.

  • Hermann Boerhaave

    Nazywano go communis Europae praeceptor, to jest nauczycielem całej Europy, bowiem jego nazwisko przyciągało licznych studentów ze wszystkich jej stron – wykształcił wielu wybitnych lekarzy i naukowców działających później w różnych krajach. Sława profesora sięgała tak daleko, że ponoć dochodziły do niego listy z Chin wysyłane na adres „Najlepszy Lekarz Europy”.

  • Jànos Veres

    W piśmiennictwie można spotkać kilka rodzajów pisowni nazwiska Veres. Opierając się na karcie chrztu, należy jednak przyjąć, że bezsprzecznie jedyną właściwą formą jest zapis przez jedno r i jedno s. Zapis przez dwa s pojawił się wskutek błędu drukarskiego (zecerskiego) w pierwszej publikacji Veresa w języku niemieckim i był dość często powielany przez kolejnych autorów.

  • Auguste Jean-Baptiste Nélaton

    Przerwał karierę akademicką, objąwszy posadę osobistego chirurga cesarza Napoleona III. To zaowocowało wielką popularnością i jeszcze większą liczbą pacjentów. Mógł więc zrezygnować z nauczania (choć był ceniony przez studentów) i oddać się wyłącznie praktyce prywatnej. Z czasem zbił znaczną fortunę, jednak zawsze starał się żyć jak najskromniej.

  • Frederick Eugene Basil Foley

    Przez pewien czas pracował razem z wielkim neurochirurgiem Harveyem Cushingiem. Ten docenił entuzjazm młodego medyka i zaproponował mu posadę asystenta. Jednak pensja – 250 dolarów miesięcznie – była dla Foleya niewystarczająca. Tak oto neurochirurgia straciła potencjalnego wybitnego specjalistę, zaś urologia zyskała wiernego adepta, a świat medyczny – cewniki niewypadające z cewek.

  • Ludwik Rydygier

    Za swoje zasługi dla polskiej i światowej chirurgii był wielokrotnie nagradzany. W 1890 r. cesarz Franciszek Józef I przyznał mu Order Żelaznej Korony III klasy. W 1898 r. papież uhonorował go Komandorią Orderu Rycerskiego Świętego Grzegorza Wielkiego. W 1903 r. otrzymał z nadania cesarskiego tytuł Tajnego Radcy Dworu – (galicyjski) tytuł szlachecki jako Ludwik Rydygier Ritter von Ruediger.

  • Ernst Ferdinand Sauerbruch

    Wykonywane przez niego operacje często kończyły się zgonem chorych, a jego decyzje kliniczne były dla współpracowników zupełnie niezrozumiałe. Doszło do tego, że asystenci przychodzili do pracy bladym świtem, aby zdążyć zoperować chorych przed przybyciem profesora i tym samym uchronić ich przed wielce prawdopodobną śmiercią spowodowaną błędami szefa popełnionymi podczas operatywy.

  • Przedstawiciele rodziny Le Fortów

    Léon Clément Le Fort i René Léon Le Fort – stryj i bratanek. Nie pierwszy raz w historii chirurdzy zostali Kawalerami Legii Honorowej.

  • Carl Bernhard Schlatter

    Od lat 80. XIX w. Juliusz Péan, Ludwik Rydygier, Teodor Billroth i inne sławy chirurgii europejskiej próbowały swych sił w resekcji, czyli częściowym wycięciu żołądka. Ale wycięcie całego narządu (tj. gastrektomia) wydawało się wciąż zbyt dużym wyzwaniem. Sprostał mu dopiero pod koniec XIX w. zaledwie 33-letni szwajcarski chirurg Carl Schlatter.

  • Ian Aird

    Efektem studiów Szkota nad szkoleniem chirurgów na całym świecie była książka „The Making of a Surgeon”, która nie straciła wiele na aktualności. Drugi z podręczników jego autorstwa, „A Companion in Surgical Studies”, obejmujący niemal całą jego wiedzę chirurgiczną, ukazał się jako dzieło jednego autora w 1949 roku, podczas gdy wznowienie tytułu A.D. 2005 „The New Aird’s Companion in Surgical Studies” miało już 88 autorów...

  • William Worrall oraz William James i Charles Horace Mayowie

    Mayo Clinic, początkowo „szpital wśród pól kukurydzy” i obiekt kpin środowiska lekarskiego, z czasem zyskała status ośrodka światowej rangi. Kluczem do sukcesu kliniki – oprócz zgodnej współpracy Williama ojca z synami – były: po pierwsze, specjalizacja poszczególnych lekarzy (nowość na owe czasy), po drugie, zatrudnianie kolejnych specjalistów, których udało się ściągnąć do Rochester w Minnesocie, lecz nie jako podwykonawców, a jako wspólników wielkiego przedsięwzięcia.

  • Walther Carl Eduard Kausch

    Jednym ze sposobów uhonorowania osoby Kauscha, jego dorobku, szczególnie niewątpliwego wkładu w rozwój chirurgii trzustki powinien być eponim, a konkretnie nazywanie resekcji głowy tego narządu operacją Kauscha–Whipple’a.

  • Michael Ellis DeBakey

    Urodził się w 1908 roku, w chrześcijańskiej rodzinie pochodzącej z Libanu, już po jej przybyciu do USA. Libańskie nazwisko matki zostało z czasem zamerykanizowane, i tak Michel Dabaghi stał się Michaelem DeBakeyem.

  • Przedstawiciele tak zwanej francuskiej szkoły narzędzi chirurgicznych

    Przedstawiciele francuskiej szkoły narzędzi chirurgicznych pozostawili mocny ślad w historii chirurgii – instrumentarium marek takich jak Charrière, Lüer i Mathieu posługiwały i posługują się bowiem kolejne pokolenia chirurgów.

  • William Arbuthnot Lane

    Jeden z najbardziej kontrowersyjnych chirurgów brytyjskich przełomu XIX i XX wieku: przez jednych uważany za doskonałego operatora i technika, przez innych zapamiętany jako szarlatan...

  • Armand Trousseau

    Los żartuje sobie czasem z lekarzy w okrutny sposób. Jednym z najprzykrzejszych zdarzeń, jakie mogą stać się udziałem klinicysty, jest rozpoznanie u samego siebie nieuleczalnej choroby, która znajdowała się w spektrum jego zainteresowań zawodowych.

  • René Leriche

    Wśród użytkowników eponimów – obok częstych głosów za przyznaniem komuś eponimu ze względu na jego zasługi – pojawiają się i takie, które domagają się odebrania eponimu zmarłemu, ze względu na negatywną ocenę pewnych aspektów jego życia zawodowego. Doskonałym przykładem takiej dość niezwykłej sytuacji jest historia eponimów utworzonych od nazwiska sławnego francuskiego chirurga René Leriche’a.

  • Jakub Moryc Blumberg

    Najbardziej znana publikacja J.M. Blumberga dotyczyła występującego w przebiegu zapalenia otrzewnej bardzo silnego bólu w momencie gwałtownego zmniejszenia nacisku na powłoki brzucha.

  • Leonardo Gigli

    Włoski lekarz, położnik, wynalazca piłki Gigliego.

  • Jean Casimir Félix Guyon

    Wraz z 20 kolegami utworzył Międzynarodowe Towarzystwo Urologiczne. Pełnił funkcję prezesa towarzystwa przez 7 początkowych lat jego istnienia (1907–1914). Stworzył także urologiczne czasopisma naukowe („Annales des Maladies des Organes Génito-Urinaires”, „Journal d’Urologie Médicale et Chirurgicale”).

45 artykułów - strona 1 z 3
O tym się mówi
  • Zmiany w składce zdrowotnej dla przedsiębiorców
    Ministerstwo Finansów wyklucza możliwość powrotu do zasad, które obowiązywały przed wprowadzonym przez rząd PiS Polskim Ładem. Cofnięcie ich kosztowałoby około 10 mld zł.
  • Trzy średnie krajowe dla specjalistów?
    Co mogłoby skłonić młodych do pracy w publicznym sektorze? Przede wszystkim zmiana warunków pracy, lepsza organizacja, eliminacja absurdów i biurokracji i lepsze, bardziej efektywne wykorzystanie kompetencji lekarza.
  • Czeka nas nadpodaż lekarzy?
    Ministerstwo Zdrowia jest zadowolone ze skokowego wzrostu liczby studentów kierunków lekarskich i przewiduje, że już w 2025 roku będziemy obserwować wysycenie na pracę lekarzy, a w kolejnych latach pojawi się wyraźna ich nadpodaż.