mp.pl to portal zarówno dla lekarzy, jak i pacjentów — prosimy wybrać:

Biogramy

  • Louis Hubert Farabeuf

    Postać Farabeufa oraz fragmenty jego podręcznika precyzyjnie opisujące techniki amputacji zainspirowały meksykańskiego pisarza Salvadora Elizondo do napisania powieści Farabeuf. Postać głównego bohatera jest luźno wzorowana na kilku francuskich chirurgach, przede wszystkim na tytułowym Farabeufie, ale także na Dupuytrenie.

  • Dimitrie Gerota

    Po publikacji artykułu bardzo krytycznego wobec króla autor został aresztowany, rychło (po protestach społecznych) uwolniony, a następnie ponownie uwięziony i wypuszczony dopiero niedługo przed swoja śmiercią. Tak za krytykę ówcześnie panującego rumuńskiego władcy zapłacił Dimitrie Gerota.

  • Hermann Boerhaave

    Nazywano go communis Europae praeceptor, to jest nauczycielem całej Europy, bowiem jego nazwisko przyciągało licznych studentów ze wszystkich jej stron – wykształcił wielu wybitnych lekarzy i naukowców działających później w różnych krajach. Sława profesora sięgała tak daleko, że ponoć dochodziły do niego listy z Chin wysyłane na adres „Najlepszy Lekarz Europy”.

  • Jànos Veres

    W piśmiennictwie można spotkać kilka rodzajów pisowni nazwiska Veres. Opierając się na karcie chrztu, należy jednak przyjąć, że bezsprzecznie jedyną właściwą formą jest zapis przez jedno r i jedno s. Zapis przez dwa s pojawił się wskutek błędu drukarskiego (zecerskiego) w pierwszej publikacji Veresa w języku niemieckim i był dość często powielany przez kolejnych autorów.

  • Auguste Jean-Baptiste Nélaton

    Przerwał karierę akademicką, objąwszy posadę osobistego chirurga cesarza Napoleona III. To zaowocowało wielką popularnością i jeszcze większą liczbą pacjentów. Mógł więc zrezygnować z nauczania (choć był ceniony przez studentów) i oddać się wyłącznie praktyce prywatnej. Z czasem zbił znaczną fortunę, jednak zawsze starał się żyć jak najskromniej.

  • Frederick Eugene Basil Foley

    Przez pewien czas pracował razem z wielkim neurochirurgiem Harveyem Cushingiem. Ten docenił entuzjazm młodego medyka i zaproponował mu posadę asystenta. Jednak pensja – 250 dolarów miesięcznie – była dla Foleya niewystarczająca. Tak oto neurochirurgia straciła potencjalnego wybitnego specjalistę, zaś urologia zyskała wiernego adepta, a świat medyczny – cewniki niewypadające z cewek.

  • Gaspar Bauhin

    Gaspar (Kaspar) Bauhin – syn lekarza Jeana Bauhina, hugenockiego emigranta z Francji, który uchodził przed prześladowaniami religijnymi do kraju Helwetów – urodził się już w szwajcarskiej Bazylei w 1560 roku. Otrzymał bardzo staranne wykształcenie – na miejscowym uniwersytecie rozpoczął studia już jako 12-latek (sic!), a następnie pobierał nauki w Padwie (medycyna i botanika), w Paryżu (chirurgia i anatomia) i w Tybindze.

  • Ludwik Rydygier

    Za swoje zasługi dla polskiej i światowej chirurgii był wielokrotnie nagradzany. W 1890 r. cesarz Franciszek Józef I przyznał mu Order Żelaznej Korony III klasy. W 1898 r. papież uhonorował go Komandorią Orderu Rycerskiego Świętego Grzegorza Wielkiego. W 1903 r. otrzymał z nadania cesarskiego tytuł Tajnego Radcy Dworu – (galicyjski) tytuł szlachecki jako Ludwik Rydygier Ritter von Ruediger.

  • Carl Toldt

    Z chirurgicznego punktu widzenia najważniejszym opisanym przez Toldta elementem anatomicznym jamy otrzewnej jest biała linia zdwojenia blaszki otrzewnej przebiegająca bocznie od okrężnicy wstępującej i zstępującej – linie nazywane odpowiednio prawą i lewą linią Toldta stanowią dla chirurga bardzo ważny anatomiczny wyznacznik miejsc prowadzenia cięcia podczas preparowania prawej lub lewej części okrężnicy.

  • Richard von Volkmann

    Był bardzo lubiany przez studentów i poszukiwany przez chorych. Minister zdrowia Prus systematycznie podwyższał mu pensję, w obawie aby chirurga nie skusiły do pracy konkurencyjne uniwersytety z państw ościennych.

  • Guillaume Dupuytren

    Gdy miał 3 lata, małżeństwo przejeżdżające przez mieścinę Pierre-Buffiere porwało malca, aby go adoptować, gdyż spodobała im się jego buzia. Ojciec podążył w ślad za potencjalnymi przybranymi rodzicami do Tuluzy i zmusił ich, aby oddali mu potomka. Musiał być młody Dupuytren rzeczywiście uroczym pacholęciem, skoro podobna historia przytrafiła mu się również w wieku lat 12...

  • Siergiej Siergiejewicz Judin

    Zespół operacyjny moskiewskiego szpitala pochylał się w skupieniu nad otwartą jamą brzuszną mężczyzny chorego na raka wpustu żołądka. Sprawne ręce operatora szybko uwalniały zrosty i przecinały więzadła. Kiedy chirurg przeciął przeponę i ściągnął przełyk w stronę jamy brzusznej, pacjent zapytał: „Panie kolego, czy przeciął pan już nerwy błędne? Czuję się co prawda świetnie, ale chciałbym wiedzieć, kiedy nastąpi przecięcie, żeby wiedzieć, czy organizm w jakiś sposób również mi to zakomunikuje”. Tak wyglądały operacje brzuszne w znieczuleniu rdzeniowym w wykonaniu Siergieja Judina.

  • Ernst Ferdinand Sauerbruch

    Wykonywane przez niego operacje często kończyły się zgonem chorych, a jego decyzje kliniczne były dla współpracowników zupełnie niezrozumiałe. Doszło do tego, że asystenci przychodzili do pracy bladym świtem, aby zdążyć zoperować chorych przed przybyciem profesora i tym samym uchronić ich przed wielce prawdopodobną śmiercią spowodowaną błędami szefa popełnionymi podczas operatywy.

  • Przedstawiciele rodziny Le Fortów

    Léon Clément Le Fort i René Léon Le Fort – stryj i bratanek. Nie pierwszy raz w historii chirurdzy zostali Kawalerami Legii Honorowej.

  • Carl Bernhard Schlatter

    Od lat 80. XIX w. Juliusz Péan, Ludwik Rydygier, Teodor Billroth i inne sławy chirurgii europejskiej próbowały swych sił w resekcji, czyli częściowym wycięciu żołądka. Ale wycięcie całego narządu (tj. gastrektomia) wydawało się wciąż zbyt dużym wyzwaniem. Sprostał mu dopiero pod koniec XIX w. zaledwie 33-letni szwajcarski chirurg Carl Schlatter.

  • Ian Aird

    Efektem studiów Szkota nad szkoleniem chirurgów na całym świecie była książka „The Making of a Surgeon”, która nie straciła wiele na aktualności. Drugi z podręczników jego autorstwa, „A Companion in Surgical Studies”, obejmujący niemal całą jego wiedzę chirurgiczną, ukazał się jako dzieło jednego autora w 1949 roku, podczas gdy wznowienie tytułu A.D. 2005 „The New Aird’s Companion in Surgical Studies” miało już 88 autorów...

  • William Worrall oraz William James i Charles Horace Mayowie

    Mayo Clinic, początkowo „szpital wśród pól kukurydzy” i obiekt kpin środowiska lekarskiego, z czasem zyskała status ośrodka światowej rangi. Kluczem do sukcesu kliniki – oprócz zgodnej współpracy Williama ojca z synami – były: po pierwsze, specjalizacja poszczególnych lekarzy (nowość na owe czasy), po drugie, zatrudnianie kolejnych specjalistów, których udało się ściągnąć do Rochester w Minnesocie, lecz nie jako podwykonawców, a jako wspólników wielkiego przedsięwzięcia.

  • Pierre Joseph Desault

    W wieku 28 lat udało się Desaultowi otworzyć własną szkołę medyczną, której program obejmował nauczanie anatomii w zimie, a chirurgii w lecie, przy czym wykłady z anatomii wzbogacono o zajęcia prowadzone na zwłokach, nie wykorzystywano zatem jedynie plansz i modeli woskowych jak było wówczas w zwyczaju.

  • Giovanni Battista Morgagni

    „... gdyby każdą opisaną przez niego strukturę anatomiczną nazywać jego imieniem, w zasadzie trzecia część ciała ludzkiego powinna otrzymać eponim Morgagni...”
    Francesco Puccinotti

  • Angielska skala G – o co w tym właściwie chodzi

    W angielskiej skali G nie istnieje prosty przelicznik matematyczny. Czy jest ona przejawem li tylko typowego dla Wyspiarzy hołdowania tradycji, swoistej manii posługiwania się jednostkami jak najbardziej utrudniającymi innym życie? Bynajmniej.

59 artykułów - strona 1 z 3
O tym się mówi
  • Zmiany w składce zdrowotnej dla przedsiębiorców
    Ministerstwo Finansów wyklucza możliwość powrotu do zasad, które obowiązywały przed wprowadzonym przez rząd PiS Polskim Ładem. Cofnięcie ich kosztowałoby około 10 mld zł.
  • Trzy średnie krajowe dla specjalistów?
    Co mogłoby skłonić młodych do pracy w publicznym sektorze? Przede wszystkim zmiana warunków pracy, lepsza organizacja, eliminacja absurdów i biurokracji i lepsze, bardziej efektywne wykorzystanie kompetencji lekarza.
  • Czeka nas nadpodaż lekarzy?
    Ministerstwo Zdrowia jest zadowolone ze skokowego wzrostu liczby studentów kierunków lekarskich i przewiduje, że już w 2025 roku będziemy obserwować wysycenie na pracę lekarzy, a w kolejnych latach pojawi się wyraźna ich nadpodaż.