Obecność chromania przestankowego jest objawem podmiotowym ważnym w ocenie prawdopodobieństwa niedokrwienia kończyn dolnych. Nieprawidłowości w badaniu przedmiotowym (zmiany skórne, szmer nad tętnicą kończyny i nieprawidłowości w badaniu tętna) zwiększają prawdopodobieństwo obecności niedokrwienia zarówno u chorych z objawami niedokrwienia kończyny, jak i u osób badanych w ramach badań przesiewowych. Prawidłowy wynik badania przedmiotowego zmniejsza prawdopodobieństwo niedokrwienia tylko w niewielkim lub umiarkowanym stopniu. W badaniu przedmiotowym przeprowadzanym przez różne osoby stwierdzenie obecności lub braku tętna jest powtarzalne, natomiast powtarzalność oceny osłabienia tętna jest mała.
U chorych poddanych planowej laparoskopowej cholecystektomii podanie 8 mg deksametazonu i.v. 90 minut przed operacją - w porównaniu z placebo - wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka pooperacyjnych nudności i wymiotów, bez znamiennego wpływu na wczesne pooperacyjne dolegliwości bólowe.
Marsupializacja po fistulotomii/fistulektomii w porównaniu z pozostawieniem otwartej rany wiązała się ze zmniejszeniem ryzyka krwawienia w okresie pooperacyjnym oraz z mniejszym polem powierzchni rany po 4 tygodniach, nie wpływając na zwiększenie częstości zakażenia rany.
U chorych na nieoperacyjnego raka trzustki z żółtaczką endoskopowe wprowadzenie stentu do zwężonych dróg żółciowych w porównaniu z operacyjnym wytworzeniem żółciowego zespolenia omijającego wiąże się z większym ryzykiem nawrotu zwężenia dróg żółciowych, lecz z mniejszym ryzykiem powikłań. Prawdopodobieństwo osiągnięcia leczniczego celu interwencji jest podobne w obu grupach. Nie stwierdzono istotnych różnic pomiędzy grupami, w których stosowano stent metalowy lub wykonany z tworzywa sztucznego (z wyjątkiem mniejszego ryzyka nawrotu zwężenia w przypadku stentu metalowego).
U chorych z częściową niedrożnością jelita cienkiego postępowanie polegające na nawodnieniu i.v., wprowadzeniu zgłębnika nosowo-żołądkowego oraz doustnym stosowaniu tlenku magnezu, Lactobacillus acidophilus oraz simetykonu w porównaniu ze wstrzymaniem doustnej podaży jakichkolwiek substancji wiązało się z większym odsetkiem powodzenia leczenia zachowawczego oraz krótszym czasem pobytu w szpitalu.
Baczna obserwacja w porównaniu z planową operacją naprawczą u mężczyzn z przepukliną pachwinową, której obecność nie powoduje żadnych dolegliwości lub wywołuje jedynie niewielkie dolegliwości kliniczne, wiązała się z podobnym ryzykiem występowania bólu i dolegliwości po dwóch latach obserwacji.
U chorych w stanie ciężkim bez neutropenii, leczonych na oddziałach intensywnej terapii lub poddawanych zabiegom chirurgicznym profilaktyczne leczenie przeciwgrzybicze, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu i zapobiega inwazyjnym zakażeniom grzybiczym (IZG). Korzyści z profilaktyki zależą od ryzyka wystąpienia IZG. Według autorów przeglądu powinno się rozważyć leczenie profilaktyczne u chorych obciążonych dużym ryzykiem IZG, np. z klinicznymi czynnikami ryzyka lub z kolonizacją Candida.
U chorych z rozlanym zapaleniem otrzewnej obejmującym >=2 kwadranty jamy brzusznej otrzymujących antybiotyki dodatkowe zastosowanie GM-CSF w porównaniu z placebo wiązało się z przyspieszeniem poprawy stanu klinicznego, skróceniem pobytu w szpitalu i czasu trwania antybiotykoterapii, zmniejszeniem ryzyka powikłań zakaźnych oraz zwiększeniem liczby leukocytów.
Wczesne usunięcie (lub zaniechanie stosowania) cewnika nosowo-żołądkowego po chirurgicznych operacjach brzusznych w porównaniu z opóźnionym usunięciem tego cewnika wiąże się z krótszym czasem do rozpoczęcia stosowania diety płynnej, podobnym ryzykiem wystąpienia powikłań pooperacyjnych, mniejszym ryzykiem odczuwania dyskomfortu przez chorego oraz podobnym ryzykiem innych powikłań.
Leczenie chorych na raka wątrobowokomórkowego o średnicy =<5 cm za pomocą przezskórnej ablacji promieniowaniem o częstotliwości radiowej w porównaniu z wycięciem ogniska nowotworu z marginesem >=1 cm wiązało się z podobnym odsetkiem przeżyć całkowitych i przeżyć bez objawów choroby, mniejszym ryzykiem poważnych powikłań oraz umiarkowanych lub poważnych dolegliwości bólowych, a także z krótszym czasem pobytu w szpitalu.
Zastosowanie nowej siatki polipropylenowej (tj. wyjętej wprost z fabrycznego opakowania) podczas operacji naprawczej przepukliny pachwinowej wykonywanej sposobem Lichtensteina - w porównaniu z użyciem resterylizowanej, lecz nieużywanej siatki - wiązało się z podobnym ryzykiem zakażenia miejsca operowanego, powikłań ogółem i nawrotu przepukliny oraz z podobnym czasem pobytu w szpitalu.
Unieruchomienie syntetycznej siatki podczas laparoskopowej operacji naprawczej obustronnej przepukliny pachwinowej sposobem całkowicie zewnątrzotrzewnowym za pomocą kleju tkankowego - w porównaniu z unieruchomieniem za pomocą metalowych zszywek - nie wiązało się ze zmniejszeniem pooperacyjnych dolegliwości bólowych (przy mniejszym zużyciu leków przeciwbólowych) ani ze skróceniem czasu pobytu w szpitalu czy też czasu powrotu do codziennej aktywności.
Technika przecinania miąższu wątroby za pomocą kleszczyków (przy zaciśniętym więzadle wątrobowo-dwunastniczym) w przypadku rozległej resekcji wątroby (tj. obejmującej >=2 segmenty) - w porównaniu z zastosowaniem noża ultradźwiękowego, noża wodnego lub noża elektromagnetycznego o częstotliwościach radiowych - wiązała się z mniejszą śródoperacyjną utratą krwi, większą szybkością przecinania miąższu oraz podobnym ryzykiem powikłań pooperacyjnych, porównywalnym czasem pobytu na oddziale intensywnej opieki medycznej oraz czasem pobytu w szpitalu.
Operacja naprawcza jednostronnej pierwotnej przepukliny pachwinowej u mężczyzn wykonana sposobem laparoskopowym z wszczepieniem syntetycznej siatki (metodą TAPP) w porównaniu z otwartą operacją naprawczą zmodyfikowanym sposobem Shouldice'a wiązała się z podobną liczbą nawrotów przepukliny w ciągu 5 lat obserwacji.
Zastosowanie wchłanialnej tkaniny z kopolimeru glikolidu wzmacniającej linię szwu mechanicznego podczas laparoskopowego zespolenia omijającego żołądek wykonywanego z powodu chorobliwej otyłości wiązało się ze zmniejszeniem liczby krwawiących punktów w linii szwu mechanicznego oraz skróceniem całkowitego czasu trwania operacji.
Szerokie wycięcie torbieli włosowej i pokrycie ubytku płatem Limberga w porównaniu z wycięciem i prostym zamknięciem rany wiązało się z mniejszym ryzykiem nawrotu torbieli i wystąpienia powikłań pooperacyjnych, mniejszym nasileniem bólu w 1. dniu po operacji, krótszym czasem do uruchomienia chorych oraz krótszym pobytem w szpitalu - ale z dłuższym czasem trwania operacji.
U chorych na ostre zapalenie wyrostka robaczkowego operacja laparoskopowa, w porównaniu z operacją otwartą, wydłużyła czas zabiegu oraz nie wpłynęła na ryzyko powikłań, pooperacyjne nasilenie bólu, czas do rozpoczęcia żywienia doustnego i czas pobytu w szpitalu.
U chorych poddanych operacji trzustki zastosowanie w okresie okołooperacyjnym somatostatyny lub jej syntetycznych analogów nie zmniejsza ryzyka zgonu, lecz wiąże się ze znamiennym zmniejszeniem ryzyka jakichkolwiek powikłań pooperacyjnych lub powikłań związanych z trzustką.
U dorosłych chorych poddawanych otwartej, planowej lub doraźnej operacji brzusznej, rutynowe wprowadzenie zgłębnika nosowo-żołądkowego i pozostawienie go do czasu powrotu czynności jelit, w porównaniu z wprowadzaniem go tylko na czas operacji albo niewprowadzaniem w ogóle, wiązało się z dłuższym czasem do powrotu czynności przewodu pokarmowego.
U chorych na kamicę pęcherzyka żółciowego poddawanych laparoskopowej cholecystektomii preparowanie przy użyciu noża ultradźwiękowego, począwszy od dna pęcherzyka, w porównaniu z preparowaniem za pomocą jednobiegunowej diatermii, począwszy od szyi pęcherzyka, skróciło czas trwania zabiegu oraz zmniejszyło nasilenie bólu i nudności po operacji.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć