U kobiet z osteoporozą pomenopauzalną kwas zoledronowy podawany dożylnie raz na rok przez 3 kolejne lata, w porównaniu z placebo, zmniejszył ryzyko złamania kręgu, szyjki kości udowej i złamania innych kości niż kręgi. Podawanie kwasu zoledronowego wiązało się ze zwiększeniem gęstości mineralnej bliższego odcinka kości udowej, szyjki kości udowej i odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Podanie leku wiązało się z częstszym występowaniem objawów niepożądanych związanych z podaniem leku i z częstszym występowaniem zaburzeń rytmu, w tym migotania przedsionków.
Wczesne rozpoczęcie leczenia prednizonem dzieci z objawami choroby Schönleina i Henocha nie zmniejszyło, w porównaniu z placebo, ryzyka zajęcia nerek, ale przyśpieszyło ustępowanie objawów choroby zarówno ze strony nerek, jak i pozanerkowych.
U chorych na reumatoidalne zapalenie stawów stosowanie glikokortykosteroidów doustnie w małych dawkach, w porównaniu z placebo lub z innym leczeniem, hamuje progresję choroby ocenianą radiologicznie.
U kobiet z osteoporozą pomenopauzalną przyjmowanie ranelinianu strontu w dawce 2 g/d zmniejsza, w porównaniu z placebo, ryzyko złamań kręgów i w mniejszym stopniu także ryzyko złamań innych kości. U kobiet po menopauzie (z osteoporozą lub bez) ranelinian strontu powoduje przyrost gęstości mineralnej kości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, szyjki kości udowej i bliższego odcinka kości udowej. Przyjmowanie tego leku wiąże się z częstszym występowaniem biegunki. Potencjalne zwiększenie ryzyka powikłań naczyniowych i neurologicznych wymaga dalszych badań.
U chorych na RZS ścisła kontrola choroby, obejmująca monitorowanie jej aktywności i intensyfikowanie leczenia dała lepsze efekty kliniczne, w porównaniu z postępowaniem rutynowym.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć