Oznaczanie dimeru D umożliwia lepszą identyfikację chorych obciążonych małym lub dużym ryzykiem nawrotu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) po zaprzestaniu leczenia przeciwkrzepliwego z powodu pierwszego w życiu epizodu samoistnej ŻChZZ. Informacja ta może być pomocna w decyzji dotyczącej długości leczenia przeciwkrzepliwego.
Planowa wewnątrznaczyniowa operacja naprawcza tętniaka aorty brzusznej wiąże się z mniejszą utrata krwi, krótszym pobytem w szpitalu, mniejszym ryzykiem powikłań kardiologicznych i oddechowych oraz mniejszym ryzykiem zgonu w ciągu 30 dni od zabiegu, ale z większym ryzykiem zakrzepicy w grafcie.
U chorych w stanie krytycznym wymagających leczenia nerkozastępczego wprowadzenie cewnika do dializoterapii do żyły szyjnej, w porównaniu z cewnikowaniem żyły udowej, nie zmniejsza ryzyka kolonizacji bakteryjnej cewnika (z wyjątkiem chorych z BMI >28,4 kg/m2) i wystąpienia bakteriemii, oraz wiąże się z większym ryzykiem powstania krwiaka.
U chorych z owrzodzeniami żylnymi goleni leczenie uciskowe skojarzone z leczeniem operacyjnym, w porównaniu z samym leczeniem uciskowym, nie ma wpływu na prawdopodobieństwo zagojenia się owrzodzenia, natomiast zmniejsza ryzyko nawrotu owrzodzenia w ciągu 4 lat obserwacji oraz wydłuża czas do wystąpienia nawrotu owrzodzeń w obserwacji 3-letniej.
Ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej stwierdzono u ponad połowy chorych hospitalizowanych z przyczyn internistycznych lub chirurgicznych. Tylko około połowa tych chorych była objęta odpowiednią profilaktyką, przy czym odsetek był większy wśród chorych chirurgicznych.
U chorych z żylnymi owrzodzeniami podudzi pentoksyfilina, stosowana razem z leczeniem uciskowym lub bez tego leczenia, zwiększa prawdopodobieństwo całkowitego wygojenia się owrzodzenia lub znacznej poprawy, przy czym powoduje objawy uboczne, głównie żołądkowo-jelitowe.
U chorych, u których za pomocą wenografii lub ultrasonografii techniką podwójnego obrazowania rozpoznano ZŻG, przeciwkrzepliwe leczenie domowe w porównaniu ze standardowym leczeniem szpitalnym wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu ZŻG. Tryb leczenia nie wpływa na ryzyko krwawienia i zgonu.
Współczesne poglądy na temat leczenia zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych (ZZŻP) są bardzo rozbieżne.
U chorych na zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych (ZZŻP) kończyn dolnych następujące metody leczenia zmniejszyły ryzyko nawrotu lub progresji ZZŻP: heparyna drobnocząsteczkowa ą pończochy elastyczne, heparyna niefrakcjonowana s.c. + pończochy elastyczne, niesteroidowe leki przeciwzapalne p.o., całkowita resekcja zajętej żyły + pończochy elastyczne (w grupach kontrolnych stosowano placebo lub same pończochy elastyczne). Znamienne wyniki pochodzą jednak tylko z 2 badań z randomizacją, a poszczególne porównania są oparte na pojedynczych badaniach. Żadna z badanych metod nie zmniejszyła ryzyka zapalenia żył głębokich i zatorowości płucnej.
U chorych z podejrzeniem ZŻG lub ZP zastosowanie klinicznych skal diagnostycznych pozwala precyzyjnie oszacować prawdopodobieństwo choroby, ale zdaniem autorów nie wystarczy do jej potwierdzenia albo wykluczenia.
Subcutaneous heparin versus low-molecular-weight heparin as thromboprophylaxis in patients undergoing colorectal surgery. Results of the Canadian colorectal DTV prophylaxis trial: a randomized, double-blind trial
The internal jugular vein maintains its regional anatomy and patency after carotid endarterectomy: a prospective study
Is diabetes mellitus a risk factor for carotid endarterectomy? A prospective study.
Learning from the last ultrasound. A population-based study of patients with abdominal aortic aneurysm
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć