U chorych na miejscowo zaawansowany GIST zastosowanie imatynibu po doszczętnej operacji w porównaniu z placebo wiązało się z wydłużeniem mediany czasu przeżycia bez nawrotu choroby.
U chorych z bólem pooperacyjnym podanie paracetamolu z kodeiną, w porównaniu z placebo, skuteczniej zmniejsza natężenie bólu i potrzebę zastosowania innego leku przeciwbólowego, ale zwiększa ryzyko łagodnych i przemijających zdarzeń niepożądanych.
Badania w małych grupach chorych sugerują, że skuteczność IVIG w leczeniu CIDP jest porównywalna ze skutecznością leczenia plazmaferezą i doustnego leczenia prednizolonem.
U chorych z ostrym bólem pooperacyjnym podanie naproksenu/soli sodowej naproksenu, w porównaniu z placebo, skuteczniej zmniejsza natężenie bólu i potrzebę zastosowania innego leku przeciwbólowego oraz nie zwiększa ryzyka zdarzeń niepożądanych.
U chorych poddawanych dużym operacjom w obrębie jamy brzusznej lub miednicy stosowanie heparyny drobnocząsteczkowej przedłużone do miesiąca po operacji zmniejsza ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej w ciągu 30 dni po operacji i nie zwiększa ryzyka wystąpienia krwawienia.
U zaintubowanych dorosłych profilaktyczne stosowanie GKS pozajelitowo (zwłaszcza w 4 dawkach) przed planowaną ekstubacją zmniejsza ryzyko obrzęku krtani po ekstubacji i ponownej intubacji z powodu obrzęku krtani.
Wczesne (=<4 h) rozpoczęcie odżywania przez PEG nie wiąże się z większym ryzykiem powikłań niż opóźnienie rozpoczęcia żywienia do następnego dnia lub o 24 godziny.
Zastosowanie mechanicznego uniesienia powłok podczas laparoskopowej cholecystektomii nie zwiększa ryzyka powikłań chirurgicznych ani dolegliwości bólowych, ale może wydłużać czas operacji.
Ciągły dożylny wlew lidokainy podczas i przez pewien czas po operacji brzusznej wiąże się ze skróceniem pooperacyjnej niedrożności jelit oraz czasu pobytu w szpitalu, mniejszym nasileniem dolegliwości bólowych po 24 godzinach po operacji oraz mniejszym ryzykiem nudności i wymiotów we wczesnym okresie pooperacyjnym.
Ogrzewanie i nawilżenie dwutlenku węgla służącego do insuflacji podczas operacji laparoskopowej w porównaniu z użyciem nieogrzanego i suchego dwutlenku węgla wiąże się ze zmniejszeniem nasilenia dolegliwości bólowych w dobie operacji i w 1. i 3. dniu po operacji.
Zastosowanie czopka z NLPZ przed rozpoczęciem ECPW w porównaniu z placebo wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia zapalenia trzustki po tym badaniu.
Naprawa przepukliny w bliźnie po laparotomii sposobem otwartym z użyciem siatki w porównaniu z operacją bez użycia siatki wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu, ale większym ryzykiem zakażenia miejsca opracowanego.
Zastosowanie acetaminofenu z ibuprofenem u chorych poddawanych operacjom naprawczym przepukliny pachwinowej, niewielkich przepuklin w bliźnie lub laparoskopowej cholecystektomii (w trybie jednodniowym), w porównaniu z użyciem acetaminofenu z kofeiną i kodeiną wiąże się z mniejszym średnim nasileniem pooperacyjnych dolegliwości bólowych, mniejszym ryzykiem działań niepożądanych i większym zadowoleniem chorych.
Rutynowe stosowanie zgłębnika nosowo-jelitowego lub nosowo-żołądkowego po wycięciu żołądka w porównaniu z zaniechaniem rutynowego stosowania zgłębnika nie wiąże się z korzyścią wyrażoną zmniejszeniem ryzyka powikłań i zgonu oraz ze skróceniem czasu pobytu w szpitalu.
Nakłucie jamy opłucnej w porównaniu z drenażem jamy opłucnej jest równie skutecznym sposobem leczenia samoistnej odmy opłucnej, a ponadto rzadziej wiąże się z koniecznością pobytu w szpitalu.
Zastosowanie wspomagania oddychania za pomocą ciągłego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych (CPAP) po operacjach brzusznych wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka pooperacyjnych powikłań płucnych, w tym niedodmy i zapalenia płuc.
Zastosowanie szczelnych opatrunków z podciśnieniem wytwarzanym za pomocą specjalnego urządzenia w leczeniu owrzodzeń stopy w przebiegu cukrzycy – w porównaniu z użyciem standardowych, wilgotnych opatrunków – wiązało się z większym prawdopodobieństwem zagojenia owrzodzenia i podobnym profilem bezpieczeństwa.
Zalecenie nasiadówek po operacji żylaków odbytu sposobem Milligana i Morgana nie wiązało się ze zmniejszeniem nasilenia dolegliwości bólowych, liczby zużywanych tabletek przeciwbólowych i prawdopodobieństwem zagojenia rany.
Operacja guzków krwawniczych metodą Longo w porównaniu z operacją konwencjonalną wiąże się z krótszym czasem operacji, pobytu w szpitalu i powrotu do normalnej aktywności oraz mniejszym nasileniem pooperacyjnych dolegliwości bólowych, podobnym ryzykiem powikłań ogółem i większym ryzykiem nawrotu choroby.
Kaniulacja dróg żółciowych z użyciem prowadnika zaopatrzonego w miękką końcówkę wiązała się z mniejszym ryzykiem wystąpienia zapalenia trzustki związanego z ECPW.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć