U chorych na półpasiec (czas trwania osutki =<7 dni) dodanie do standardowego doustnego leczenia przeciwwirusowego i przeciwbólowego wstrzyknięć 0,25% bupiwakainy i 40 mg metyloprednizolonu w okolicy przykręgosłupowej zajętego dermatomu zmniejszyło częstość występowania neuralgii popółpaścowej po 1 i 12 miesiącach od zachorowania na półpasiec.
Suplementacja wit. D w dawce 700–1000 IU/d lub aktywnych postaci wit. D zmniejsza ryzyko upadków u osób w wieku >=65 lat.
Wyniki niedawno przeprowadzonych badań przemawiają za istnieniem związku między stosowaniem leków psychotropowych a ryzykiem występowania złamań osteoporotycznych.
Rozpoczęcie leczenia chP lewopodą lub pramipeksolem podobnie wpływa na stopień niesprawności chorych i nasilenie choroby w obserwacji długoterminowej.
U dotychczas nieleczonych chorych na chP rasagilina w dawce 1 mg/d lub 2 mg/d, w porównaniu z placebo, nieznacznie zmniejszyła nasilenie objawów chP i zwolniła jej postęp.
U chorych z miażdżycowym ZTN otrzymujących leczenie farmakologiczne wykonanie przezskórnego zabiegu rewaskularyzacyjnego, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zahamowało progresji upośledzenia czynności nerek oraz nie zmniejszało ryzyka zdarzeń nerkowych i sercowo-naczyniowych, natomiast wiązało się z występowaniem powikłań zabiegowych.
Wyniki tego przeglądu potwierdzają, że stosowanie rywastygminy u osób, u których stwierdzono łagodne lub umiarkowane otępienie typu Alzheimera, zmniejsza nasilenie jego objawów, ale jednocześnie zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.
U chorych z migotaniem przedsionków, obciążonych zwiększonym ryzykiem udaru mózgu, u których nie można zastosować antagonistów witaminy K, leczenie skojarzone klopidogrelem z kwasem acetylosalicylowym (ASA), w porównaniu z placebo i ASA, zmniejszyło ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych i udaru mózgu, ale zwiększyło ryzyko ciężkiego i dużego krwawienia.
Wenlafaksyna i SSRI zwiększają ryzyko krwawienia z GOPP. Wzrasta ono dodatkowo przy jednoczesnym stosowaniu NLPZ oraz GCS. Dodanie leków hamujących wydzielanie żołądkowe zmniejsza ryzyko krwawienia z GOPP związane ze stosowaniem tylko wenlafaksyny lub SSRI, a także ryzyko związane z podawaniem tych leków łącznie z NLPZ.
U chorych na nadciśnienie tętnicze w wieku >=80 lat stosowanie indapamidu (samego lub z peryndoprylem) nie zmniejszyło ryzyka wystąpienia otępienia. Wyniki metaanalizy przeprowadzonej przez autorów badania sugerują korzystny wpływ leczenia hipotensyjnego na ryzyko występowania otępienia.
U chorych z przewlekłą niewydolnością serca leczenie oparte na kontroli stężenia BNP nie poprawiło przeżywalności ani jakości życia, w porównaniu z leczeniem opartym na objawach klinicznych.
U osób z prawdopodobną chorobą Alzheimera suplementacja kwasu foliowego i witamin z grupy B w dużych dawkach nie opóźnia utraty czynności poznawczych.
U osób po zawale serca przyjmujących klopidogrel zaobserwowano, że jednoczesne przyjmowanie IPP wiązało się z większym zagrożeniem ponownym zawałem serca, w porównaniu z osobami nieprzyjmującymi IPP.
U zdrowych starszych mężczyzn bez osteoporozy suplementacja wapnia w dawce 1200 mg/d (ale nie 600 mg/d) przez 2 lata zwiększyła BMD.
Irbesartan, w porównaniu z placebo, nie poprawił rokowania u chorych w wieku >=60 lat z niewydolnością serca i zachowaną LVEF.
U chorych na schizofrenię lub zaburzenie schizoafektywne, przyjmujących LPP I lub LPP II, podawanie witaminy B6 w porównaniu z placebo powoduje klinicznie istotne zmniejszenie nasilenia zaburzeń ruchowych.
Prowadzona przez około 10 lat u chorych ze świeżo rozpoznaną cukrzycą typu 2 intensywna kontrola glikemii rozpoczynana pochodną sulfonylomocznika, insuliną lub metforminą (u osób z masą ciała >120% masy idealnej), w porównaniu ze standardową kontrolą glikemii rozpoczynaną samą dietą, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu oraz powikłań mikro- i makroangiopatycznych w obserwacji trwającej około 10 lat po zakończeniu badania z randomizacją.
Prowadzona przez około 9 lat u chorych ze świeżo rozpoznaną cukrzycą i nadciśnieniem tętniczym intensywna kontrola ciśnienia tętniczego, w porównaniu z mniej intensywną kontrolą, nie zmniejsza ryzyka zgonu oraz powikłań mikro- i makroangiopatycznych w okresie około 10-letniej obserwacji po zakończeniu badania z randomizacją (w tym czasie nie było różnicy między grupami pod względem wartości ciśnienia tętniczego), z wyjątkiem zmniejszenia ryzyka choroby tętnic obwodowych.
U chorych z podejrzeniem ZŻG kończyn dolnych ultrasonograficzny test uciskowy 2-punktowy połączony w razie ujemnego wyniku z oznaczeniem dimeru D we krwi był równie skuteczny w rozpoznawaniu choroby jak USG z kolorowym doplerem układu żylnego całej kończyny dolnej.
U kobiet w wieku 60–85 lat tibolon, w porównaniu z placebo, zmniejszył częstość złamań kości oraz ryzyko wystąpienia inwazyjnego raka piersi i raka okrężnicy, ale zwiększył ryzyko udaru mózgu i ginekologicznych objawów niepożądanych.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć