Artykuł napisany specjalnie dla Medycyny Praktycznej i Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej.
| Susan M. Tarlo, MB BS University of Toronto, Department of Medicine; Dalla Lana School of Public Health, Toronto, Ontario, Kanada |
| Gary M. Liss, MD Dalla Lana School of Public Health, Toronto, Ontario, Kanada |
| Paul D. Blanc, MD University of California, San Francisco, Kalifornia, Stany Zjednoczone |
Od Redakcji: Prof. S.M. Tarlo jest pierwszym autorem przedstawianego stanowiska ACCP.
Tłumaczył lek. Paweł Nastałek
Konsultował prof. dr hab. med. Cezary Pałczyński, Klinika Chorób Zawodowych i Toksykologii oraz Ośrodek Alergii Zawodowej i Zdrowia
Środowiskowego Instytutu Medycyny Pracy im. Prof. J. Nofera w Łodzi
Skróty: ACCP – American College of Chest Physicians, PEF – szczytowy przepływ wydechowy, RADS – zespół reaktywnej dysfunkcji dróg oddechowych
Wprowadzenie
Niniejszy artykuł przeglądowy przedstawia główne aspekty praktyczne opracowanego przez American College of Chest Physicians "Uzgodnionego
stanowiska dotyczącego rozpoznawania i leczenia astmy związanej z pracą zawodową, opublikowanego w 2008 roku w formie suplementu do czasopisma "Chest",[1] dostępnego bezpłatnie pod adresem internetowym http://chestjournal.org/cgi/content/abstract/134/3_suppl/1S, gdzie znajduje się też pełna lista członków Zespołu Ekspertów. W artykule podsumowano też główne różnice między tym stanowiskiem a brytyjskimi "Standardami opieki w astmie zawodowej", opublikowanymi w tym samym roku.[2]
Wstępny przegląd systematyczny piśmiennictwa zamówiony na potrzeby tego projektu[3,4] doprowadził do zgodnej opinii członków zespołu, że przeprowadzenie badań z randomizacją (lub o zbliżonej metodologii) nad astmą związaną z pracą zawodową jest mało prawdopodobne. Dlatego też to zagadnienie nie nadaje się do systematycznej oceny danych według systemu GRADE[5] lub podobnego narzędzia. W związku z tym ograniczeniem siłę "najlepszych dostępnych danych" oceniali członkowie Zespołu. Z tego powodu do kument ostatecznie przyjął formę uzgodnionego stanowiska składającego się ze "stwierdzeń" dotyczących proponowanego postępowania, a nie z "zaleceń" o określonej sile bardziej typowych dla wytycznych praktyki klinicznej.
