Czy dekstrometorfan lub pseudoefedryna podawane przewlekle jako składniki leków mogą powodować w przyszłości ich nadużywanie lub uzależnienie?

Jeśli substancje psychoaktywne zawarte w lekach, takie jak dekstrometorfan czy pseudoefedryna, są używane zgodnie z zaleceniami (przeważnie w bardzo małych dawkach), zazwyczaj nie powodują zjawiska nadużywania lub tendencji do uzależnienia. Istotną sprawą jest intencja przyjmowania leków i substancji. Ten sam lek przyjmowany w celach terapeutycznych zazwyczaj nie powoduje „przyzwyczajenia”, jeśli natomiast jest przyjmowany z intencją doznania określonych przeżyć lub w celu usunięcia objawów psychopatologicznych (np. lęku lub depresji), jego potencjał uzależniający znacznie się zwiększa. Pewną rolę odgrywają cechy osobnicze uwarunkowane genetycznie oraz cechy osobowości (p. też pyt. i pyt. w rozdz. „Objawowe leczenie infekcyjnego zapalenia górnych dróg oddechowych”). Nie ma danych wskazujących, że stosowanie leków o potencjale uzależniającym (w małych dawkach, doustnie i w innym celu niż wpływ psychoaktywny) zwiększa ryzyko nadużywania ich lub uzależnienia od nich w przyszłości. Nie zostało to jednak tak dobrze zbadane, jak w przypadku przewlekłego leczenia lekami stymulującymi dzieci z ADHD, u których nie tylko nie stwierdzono zwiększonego ryzyka uzależnienia od tych leków w przyszłości, ale nawet potwierdzono rzadsze występowanie uzależnień niż w grupie nieleczonych dzieci z ADHD. (2013, 2014)

Piśmiennictwo

1. Pompidou Group. Młodzież i narkotyki. Terapia i rehabilitacja. Warszawa, Krajowe Biuro Przeciwdziałania Narkomanii, 2007: 57–68
2. Wise R.A.: Addictive drugs and brain stimulation reward. Ann. Rev. Neurosci., 1996; 19: 319–340