Czy otyłość lub niskorosłość są stałymi objawami zespołu Pradera i Willego?

21.03.2024

Odpowiedź

prof. dr hab. n. med. Aneta Gawlik
Katedra i Klinika Pediatrii i Endokrynologii Dziecięcej Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach

lek. Marcin Kusz
Katedra i Klinika Pediatrii i Endokrynologii Dziecięcej Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach
Szkoła Doktorska Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach

Niskorosłość oraz predyspozycja do otyłości są charakterystycznymi cechami zespołu Pradera i Willego.

Niski wzrost spowodowany jest zmniejszeniem wydzielania hormonu wzrostu (GH), najprawdopodobniej na skutek uogólnionej dysfunkcji podwzgórza. Ze względu na małą sekrecję GH stężenie insulinopodobnego czynniku wzrostu (IGF-1), czyli zasadniczego czynnika wzrostowego w organizmie, również jest małe.

Nie wiadomo dokładnie, dlaczego osoby z PWS są predysponowane do otyłości, ale najprawdopodobniej wynika to z dysfunkcji podwzgórzowego ośrodka sytości oraz nieprawidłowego działania hormonów i białek regulujących jego pracę. U pacjentów z PWS zaobserwowano zwiększone stężenie greliny, hormonu odpowiedzialnego za odczuwanie łaknienia poprzez oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy (OUN). Hormon ten jest wydzielany przez żołądek głównie w trakcie głodu, a jego stężenie fizjologicznie zmniejsza się po posiłku. Długotrwale zwiększone stężenie greliny może prowadzić do nadmiernego łaknienia, a w konsekwencji do otyłości. U pacjentów z tej grupy stwierdza się też zmniejszone stężenie polipeptydu trzustkowego, który jest wydzielany po posiłku i zwiększa uczucie sytości. Jak dotąd nie udowodniono różnic w stężeniu innych peptydów regulujących sytość, takich jak obestatyna czy leptyna, a rola peptydu YY, który pełni podobną funkcję jak peptyd trzustkowy, nie jest w pełni poznana (jego stężenie może być zmniejszone lub zwiększone). Podejrzewa się, że połączenie wymienionych czynników ma wpływ na występowanie hiperfagii w PWS, ale mechanizm ten nie jest jeszcze w pełni poznany.

Mimo predyspozycji do otyłości dzięki wczesnemu wdrożeniu odpowiednich nawyków żywieniowych przez rodziców lub opiekunów oraz wytrwałej pracy (w tym z psychologiem i dietetykiem) pacjenci z PWS mogą zachować prawidłową dla wieku masę ciała i wysokość.

Piśmiennictwo:

1. Muscogiuri G., Barrea L., Faggiano F. i wsp.: Obesity in Prader-Willi syndrome: physiopathological mechanisms, nutritional and pharmacological approaches. J. Endocrinol. Invest., 2021; 44 (10): 2057–2070
2. Heksch R., Kamboj M., Anglin K., Obrynba K.: Review of Prader-Willi syndrome: the endocrine approach. Transl. Pediatr., 2017; 6 (4): 274–285
Zobacz także
Wybrane treści dla pacjenta
  • Krwawienie z odbytu
  • Zaburzenia depresyjne u dzieci i młodzieży
  • Toksoplazmoza u dzieci
  • Gruźlica dziecięca
  • Ból pleców u dziecka
  • Moczenie u dzieci
  • Zaburzenia somatyzacyjne u dzieci i młodzieży
  • Zakażenia grzybicze u dzieci
  • Wizyta adaptacyjna dziecka w gabinecie stomatologicznym
  • Dieta niskowęglowodanowa w wybranych jednostkach chorobowych

Napisz do nas

Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek, zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.

Placówki

Szukasz poradni, oddziału lub SOR w swoim województwie? Chętnie pomożemy. Skorzystaj z naszej wyszukiwarki placówek.

Doradca medyczny

Twój pacjent ma wątpliwości, kiedy powinien zgłosić się do lekarza? Potrzebuje adresu przychodni, szpitala, apteki? Poinformuj go o Doradcy Medycznym Medycyny Praktycznej