BLW czy tradycyjna metoda rozszerzania diety niemowlęcia? - strona 2

Cynk

We wspomnianej powyżej podgrupie dzieci uczestniczących w badaniu BLISS stwierdzono podobne spożycie cynku i jego stężenie w surowicy krwi w 12. miesiącu życia (w obu grupach).⁷ Ponieważ w badaniu tym rodzice otrzymywali wskazówki dotyczące spożycia produktów zawierających żelazo, co mogło mieć wpływ na spożycie cynku, uzyskane wyniki mogą nie mieć odniesienia do standardowej metody BLW.

Aktualne (2017) stanowisko Komitetu ds. Żywienia ESPGHAN

Stanowisko European Society for Paediatric Gastroenterology Hepatology and Nutrition (ESPGHAN) opublikowano przed ukazaniem się wyników badań z randomizacją. Jego autorzy uznali, że dostępne wtedy wyniki badań obserwacyjnych są skąpe i niewystarczające do wyciągnięcia wniosków odnośnie do stosowania metody BLW.¹

Zalecać czy nie zalecać metodę BLW w praktyce?

W tabeli 2. podsumowano dwie metody rozszerzania diety. Uważamy, że wybór sposobu wprowadzania pokarmów uzupełniających można zostawić rodzicom. Nie ma podstaw do odrzucenia zmodyfikowanej metody BLW, czyli BLISS. Wydaje się, że jest ona bezpieczna, choć – wbrew wcześniejszym nadziejom – nie zmniejsza ryzyka wystąpienia otyłości. Jej stosowanie w niektórych sytuacjach (np. w neofobii, niechęci do jedzenia) może być korzystne. Warto się upewnić, że rodzice są świadomi istoty modyfikacji metody BLW, której celem było zmniejszenie ryzyka niedoborów energetycznych, niedoboru żelaza i zakrztuszenia. Nie ma jednak potrzeby zalecania metody BLISS i przedkładania jej ponad tradycyjną metodę karmienia, ponieważ nie wykazano, aby zapewniała ona dzieciom istotne korzyści zdrowotne. Dalszych badań wymaga standardowa metoda BLW (bez dodatkowego wsparcia i wskazówek dla rodziców). Do czasu rozstrzygnięcia wszystkich wątpliwości warto postępować zgodnie z ogólnymi zaleceniami, które przedstawiono poniżej.

• Rozszerzanie diety, niezależnie od wyboru metody, można rozpocząć, gdy niemowlę osiągnie gotowość rozwojową (m.in. stabilne siedzenie).
• Z wprowadzeniem pokarmów uzupełniających należy się wstrzymać do 6. miesiąca życia dziecka, natomiast nie należy go opóźniać.
• Należy pamiętać, że umiejętność żucia u niektórych dzieci może się rozwinąć dopiero około 9. miesiąca życia.
• Jeżeli rodzice wybiorą metodę BLW, należy ich poinformować o jej potencjalnych korzyściach i zagrożeniach. Rodzice powinni posiadać umiejętność udzielenia pierwszej pomocy w razie zakrztuszenia się dziecka.
• Preferowana jest zmodyfikowana metoda BLW, czyli BLISS, uwzględniająca wskazówki dotyczące m.in. produktów o odpowiedniej zawartości żelaza i wartości energetycznej oraz unikania produktów zwiększających ryzyko zadławienia dziecka (p. tab. 2.). Warto rozważyć przekazanie rodzicom krótkiej informacji w formie pisemnej.
• Dziecku należy podawać żywność łatwą do chwycenia w dłoń i zjedzenia, a w okresie choroby oraz rekonwalescencji (okres mniejszego łaknienia) proponować posiłki mleczne.
• Niezależnie od wyboru metody należy unikać stosowania soli kuchennej i cukru.
• Należy monitorować parametry rozwoju fizycznego, zwłaszcza w początkowym okresie wprowadzania pokarmów uzupełniających.
• Należy zwracać uwagę i reagować na sygnały świadczące o głodzie lub sytości, dbać o to, aby posiłki przebiegały w spokojnej atmosferze, bez bodźców rozpraszających uwagę (np. włączony telewizor), tzw. responsive feeding.
• Nigdy nie należy zostawiać dziecka samego z jedzeniem.