W czwartym odcinku cyklu omówiono objaw de Wintera uznany za ekwiwalent zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI).
W trzecim odcinku cyklu omówiono kolejną zmianę elektrokardiograficzną uznaną za ekwiwalent zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) – zespół Wellensa.
W drugim odcinku cyklu omówiono kolejną zmianę elektrokardiograficzną uznaną za ekwiwalent zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) – rozlane obniżenie odcinka ST w wielu odprowadzeniach kończynowych (I, II, III, aVL, aVF) oraz przedsercowych (V2–V6) z towarzyszącym uniesieniem odcinka ST w odprowadzeniu aVR i niekiedy także w odprowadzeniu V1.
Pierwszy odcinek cyklu, w którym będą omawiane równoważniki zawału serca z uniesieniem odcinka ST, zawiera wskazówki pomagające w rozpoznawaniu zawału ściany tylnej.
Oto elektrokardiogram 32-letniego mężczyzny, od 3 lat leczonego z powodu narastającej niewydolności serca (II/III klasa NYHA). W przeszłości był zwolniony z wojska za względu na niedorozwój i znaczne upośledzenie sprawności lewej kończyny górnej.
Rycina przedstawia dwa paski zapisu holterowskiego (odprowadzenie CM5), zarejestrowanego w trakcie jednej minuty.
Oto trudne zadanie – proszę ustalić pochodzenie rytmu serca w tym zapisie, wykonanym u 47-letniego mężczyzny z nadciśnieniem tętniczym.
Dlaczego zespoły QRS są w tym przypadku naprzemiennie różne?
Elektrokardiogram 36-letniego mężczyzny bez dolegliwości ze strony układu krążenia, wykonany w ramach rutynowej, szpitalnej diagnostyki refluksu żołądkowo-przełykowego.
Oto badanie holterowskie pacjenta ze stymulatorem typu VDD (czyli stymulującym komory, ale sterowanym z przedsionków i komór).
Dwa fragmenty badania holterowskiego zarejestrowane w czasie snu.