medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
U chorych na schizofrenię lub zaburzenie schizoafektywne, przyjmujących LPP I lub LPP II, podawanie witaminy B6 w porównaniu z placebo powoduje klinicznie istotne zmniejszenie nasilenia zaburzeń ruchowych.
U chorych z BD typu I lub II, spełniających kryteria rozpoznania dużej depresji, podawanie paroksetyny lub bupropionu jako leku dodatkowego do leków normotymicznych nie zwiększa skuteczności leczenia, w tym dłuższymi okresami wyrównanego nastroju.
Prowadzona przez około 10 lat u chorych ze świeżo rozpoznaną cukrzycą typu 2 intensywna kontrola glikemii rozpoczynana pochodną sulfonylomocznika, insuliną lub metforminą (u osób z masą ciała >120% masy idealnej), w porównaniu ze standardową kontrolą glikemii rozpoczynaną samą dietą, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu oraz powikłań mikro- i makroangiopatycznych w obserwacji trwającej około 10 lat po zakończeniu badania z randomizacją.
Prowadzona przez około 9 lat u chorych ze świeżo rozpoznaną cukrzycą i nadciśnieniem tętniczym intensywna kontrola ciśnienia tętniczego, w porównaniu z mniej intensywną kontrolą, nie zmniejsza ryzyka zgonu oraz powikłań mikro- i makroangiopatycznych w okresie około 10-letniej obserwacji po zakończeniu badania z randomizacją (w tym czasie nie było różnicy między grupami pod względem wartości ciśnienia tętniczego), z wyjątkiem zmniejszenia ryzyka choroby tętnic obwodowych.
U kobiet w wieku 60–85 lat tibolon, w porównaniu z placebo, zmniejszył częstość złamań kości oraz ryzyko wystąpienia inwazyjnego raka piersi i raka okrężnicy, ale zwiększył ryzyko udaru mózgu i ginekologicznych objawów niepożądanych.
Przyjęcie pojedynczej dawki sumatryptanu z naproksenem w ciągu godziny od wystąpienia migrenowego bólu głowy o małym natężeniu, w porównaniu z placebo skuteczniej zapobiegało typowym i nietypowym dolegliwościom związanym z migreną i nie powodowało poważnych skutków niepożądanych.
Zastosowanie acetaminofenu z ibuprofenem u chorych poddawanych operacjom naprawczym przepukliny pachwinowej, niewielkich przepuklin w bliźnie lub laparoskopowej cholecystektomii (w trybie jednodniowym), w porównaniu z użyciem acetaminofenu z kofeiną i kodeiną wiąże się z mniejszym średnim nasileniem pooperacyjnych dolegliwości bólowych, mniejszym ryzykiem działań niepożądanych i większym zadowoleniem chorych.
U chorych na ZZSK stosowanie adalimumabu wiązało się ze zmniejszeniem natężenia bólu, zmęczenia i sztywności oraz z poprawą mierzonych aspektów jakości życia związanych z bólem i zmęczeniem.
Zastosowanie alteplazy w ciągu 3–4,5 h od wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu poprawia rokowanie poprzez zwiększenie prawdopodobieństwa uzyskania korzystnego stopnia sprawności chorego, przy zwiększonym ryzyku krwotoku śródczaszkowego.
U chorych z marskością wątroby po przebytym epizodzie krwawienia z żylaków przełyku leczenie skojarzone, tj. endoskopowa obliteracja lub podwiązanie żylaków w połączeniu ze stosowaniem beta-blokera, skuteczniej niż każda z tych metod samodzielnie zmniejsza ryzyko jakiegokolwiek krwawienia do górnego odcinka przewodu pokarmowego oraz nawrotu krwawienia z żylaków przełyku, ale nie wpływa istotnie na ryzyko zgonu.
U kobiet z cukrzycą ciążową między 20. a 33. tygodniem ciąży stosowanie metforminy (samej, a w razie nieosiągnięcia docelowej glikemii w połączeniu z insuliną), w porównaniu z samą insulinoterapią, nie zwiększa ryzyka powikłań u noworodka analizowanych łącznie i jest preferowane przez kobiety. Zdaniem autorów badania leczenie cukrzycy ciążowej metforminą jest skuteczne i bezpieczne.
U chorych na astmę lekką lub umiarkowaną dodanie do glikokortykosteroidu wziewnego (GKSw) montelukastu, w porównaniu z dodaniem placebo lub niestosowaniem dodatkowego leku/placebo, poprawia kontrolę objawów choroby i nie zwiększa ryzyka objawów niepożądanych. Dodanie do GKSw montelukastu, w porównaniu z dodaniem salmeterolu w krótszym okresie obserwacji (12 tygodni), wiąże się z częstszym występowaniem zaostrzeń i nie zwiększa ryzyka objawów niepożądanych, a w dłuższym okresie obserwacji (48 tygodni) podobnie wpływa na ryzyko zaostrzeń i wiąże się z mniejszym ryzykiem objawów niepożądanych.
U chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) w stadium II–IV (wg GOLD), spośród których blisko 2/3 otrzymywało przewlekle glikokortykosteroidy i długo działające beta2-mimetyki wziewne, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, nie miało istotnego wpływu na tempo rocznego spadku średniej wartości FEV1, wiązało się natomiast z poprawą czynności płuc, poprawą jakości życia oraz wydłużeniem czasu do pierwszego zaostrzenia i zmniejszeniem częstości zaostrzeń POChP. Ryzyko poważnych zdarzeń niepożądanych zakończonych zgonem było mniejsze u chorych otrzymujących tiotropium.
Sześciotygodniowe leczenie budezonidem podawanym donosowo zmniejszyło objawy zespołu obturacyjnego bezdechu występującego podczas snu u dzieci oraz wielkość migdałka podniebiennego, a efekty leczenia utrzymywały się 8 tygodni po jego zakończeniu.
U chorych na umiarkowaną lub ciężką POChP regularne przyjmowanie salmeterolu z flutikazonem lub samego flutikazonu, lub samego salmeterolu zmniejszyło tempo pogarszania się czynności płuc.
ASA w połączeniu z dipirydamolem ER zapobiegały powtórnemu udarowi mózgu z podobną skutecznością jak klopidogrel.
Stosowanie neuroleptyków – tak atypowych, jak i klasycznych – u osób w wieku >=66 lat z otępieniem wiąże się ze zwiększeniem ryzyka zgonu lub innych poważnych zdarzeń niepożądanych wymagających leczenia szpitalnego w ciągu 30 dni od podjęcia decyzji o rozpoczęciu leczenia neuroleptykiem.
Po roku obserwacji 1/3 chorych po ostrym zwichnięciu bocznym stawu skokowego odczuwa ból, w ciągu 3 lat u 1/3 dochodzi do ponownego zwichnięcia, 1/3 zgłasza niestabilność stawu, a u ?1/3 (aż do 85%) dolegliwości całkowicie ustępują. Ustąpienie objawów lub nawroty nie były jednoznacznie związane z ciężkością urazu.
Zarówno budezonid stosowany w nebulizacji raz na dobę w dawce 0,5 mg, jak i montelukast podawany doustnie raz na dobę w dawce 4 lub 5 mg dzieciom w wieku 2–8 lat chorym na astmę przewlekłą lekką przez 52 tygodnie były bezpieczne i zapewniały zadowalającą kontrolę astmy. Jednak budezonid skuteczniej zmniejszał liczbę zaostrzeń, zwłaszcza tych o ciężkim przebiegu.
U chorych na umiarkowaną lub ciężką stabilną POChP stosowanie przewlekłe długo działających beta2-mimetyków (LABA), w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko poważnych zaostrzeń choroby i nie wpływa na ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn oddechowych. W porównaniu z LABA, bromek tiotropium zmniejsza ryzyko zaostrzeń POChP, a leczenie skojarzone LABA z wziewnym glikokortykosteroidem zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn oddechowych w porównaniu ze stosowaniem samego LABA.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
