U chorych przewlekle dializowanych stosowanie leków hipotensyjnych zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, niezależnie od występowania nadciśnienia tętniczego.
U chorych ze zmniejszonym klirensem kreatyniny i zwężeniem tętnicy nerkowej wszczepienie stentu w miejsce zwężenia nie spowolniło progresji upośledzenia czynności nerek, a u kilku chorych wystąpiły poważne powikłania okołozabiegowe. Zdaniem autorów badania powinno się preferować leczenie zachowawcze.
Zmniejszenie aktywności RAS poprzez stosowanie ACEI/ARB u chorych z PChN, w porównaniu z podawaniem placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych, zawału serca i niewydolności serca u wszystkich analizowanych chorych łącznie, a także ryzyko niewydolności serca i zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych z nefropatią cukrzycową (zmniejszenie ryzyka zawału serca na granicy znamienności).
U chorych ze świeżo rozpoznanym układowym zapaleniem naczyń z ANCA i zajęciem nerek, bez bezpośredniego zagrożenia życia, stosowanie cyklofosfamidu w "pulsach" i.v. co 2–3 tygodnie wiązało się z podobnym czasem do osiągnięcia remisji choroby jak codzienne stosowanie cyklofosfamidu p.o., przy mniejszej łącznej dawce leku i mniejszym ryzyku leukopenii.
W grupie starannie dobranych zdrowych osób, od których pobrano nerkę do przeszczepienia, ryzyko zgonu i wystąpienia ESRD, stan zdrowia oraz jakość życia były podobne jak w populacji ogólnej.
U chorych w ciężkim stanie klinicznym z ostrą niewydolnością nerek intensywna strategia leczenia nerkozastępczego, w porównaniu ze strategią mniej intensywną wiązała się z podobnym ryzykiem zgonu w ciągu 60 dni i z podobnym odsetkiem chorych, u których powróciła czynność nerek, przy większym ryzyku hipotensji, hipokaliemii i hipofosfatemii.
Według autorów metaanalizy, dostępne dane nie pozwalają określić, który sposób leczenia pierwotnego odpływu pęcherzowo-moczowodowego u dzieci jest najlepszy.
U dorosłych chorych na przewlekłą chorobę nerek stosowanie statyn przez 2–60 miesięcy, w porównaniu z placebo albo z niestosowaniem żadnej interwencji zamiast statyny, zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych niezakończonych zgonem, zmniejsza stężenia lipidów w osoczu oraz wydalanie białka z moczem, natomiast nie wpływa znamiennie na umieralność całkowitą.
U chorych obciążonych dużym ryzykiem incydentów naczyniowych, bez objawowej niewydolności serca, stosowanie przeciętnie przez 56 miesięcy telmisartanu w dawce 80 mg/d było związane z podobnym jak stosowanie ramiprylu w dawce 10 mg/d ryzykiem zdarzeń nerkowych, przy większym ryzyku zaprzestania przyjmowania leku z powodu hipotensji, większym pogorszeniu przesączania kłębuszkowego i mniejszym wzroście białkomoczu. Łączne stosowanie telmisartanu i ramiprylu w porównaniu z ramiprylem wiązało się ze zwiększeniem ryzyka zdarzeń nerkowych i innych skutków niepożądanych, przy zmniejszonym ryzyku wzrostu białkomoczu.
U chorych na raka nerki z przerzutami odległymi, poddanych doszczętnej operacji lecz nie leczonych wcześniej systemowo, zastosowanie bewacizumabu z interferonem w porównaniu z zastosowaniem samego interferonu wiązało się z wydłużeniem mediany czasu przeżycia bez progresji i zwiększeniem odpowiedzi na leczenie.
U chorych na przewlekłą chorobę nerek stosowanie klasycznych preparatów witaminy D, w porównaniu z placebo, wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia hiperkalcemii i hiperfosfatemii, a stosowanie nowych preparatów witaminy D, w porównaniu z placebo – z większym ryzykiem hiperkalcemii. Stosowanie witaminy D nie wpływa na częstość złamań, zespołów bólowych kości, konieczności wykonania paratyreoidektomii oraz na ryzyko zgonu. Nie stwierdzono znamiennych różnic między chorymi otrzymującymi klasyczne preparaty witaminy D a chorymi otrzymującymi nowe preparaty witaminy D. Wartość stosowania witaminy D u chorych na przewlekłą chorobę nerek pozostaje niepewna.
U chorych z niedokrwistością w przebiegu przewlekłej choroby nerek uzyskanie większego docelowego stężenia hemoglobiny, w porównaniu z mniejszym stężeniem, za pomocą erytropoetyny stosowanej przez 12–48 miesięcy zwiększa ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, ryzyko źle kontrolowanego nadciśnienia tętniczego oraz ryzyko zakrzepicy przetoki tętniczo-żylnej.
U chorych z ostrą niewydolnością nerek w przebiegu zespołu niewydolności wielonarządowej ciągłe leczenie nerkozastępcze techniką ciągłej hemodiafiltracji żylno-żylnej, w porównaniu z hemodializą przerywaną, nie zwiększyło przeżywalności i wiązało się z podobnym ryzykiem zdarzeń niepożądanych.
U dorosłych z zagrażającą lub rozwiniętą ostrą niewydolnością nerek stosowanie furosemidu, w porównaniu z placebo, nie przynosi klinicznie istotnych korzyści, w szczególności nie zmniejsza ryzyka zgonu i konieczności leczenia nerkozastępczego, natomiast jest związane z wydłużeniem pobytu w szpitalu, a w przypadku dużych dawek furosemidu (1–3,4 g/d) – ze zwiększeniem ryzyka ototoksyczności.
U chorych z zaawansowaną przewlekłą niewydolnością nerek (PNN) benazepryl w dawce 10 mg 2 x dz., w porównaniu z placebo, zmniejszył ryzyko podwojenia stężenia kreatyniny w surowicy, wystąpienia schyłkowej PNN lub zgonu, ocenianych łącznie (złożony, główny punkt końcowy badania) i ryzyko narastania białkomoczu oraz zwolnił postęp choroby nerek wyrażony stężeniem kreatyniny w surowicy, klirensem kreatyniny i GFR. Przyjmowanie benazeprylu nie wiązało się ze zwiększeniem ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych i hiperkaliemii.
Zarówno ACEI, jak ARA zmniejszają ryzyko progresji nefropatii cukrzycowej.
Poor long-term survival after coronary angiography in patients with renal insufficiency
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć