medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Według autorów przeglądu cyklezonid stosowany w dawkach równoważnych jest bezpieczny i równie skuteczny jak beklometazon, budezonid i flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1). Do oceny skuteczności klinicznej leku, zwłaszcza w populacji dziecięcej, konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
U chorych na astmę przyjmujących przewlekle glikokortykosteroidy wziewne regularne stosowanie długo działających beta2-mimetyków wziewnych (LABA) nie zwiększa ryzyka hospitalizacji i wystąpienia poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z astmą. Nie określono wpływu LABA na ryzyko intubacji dotchawiczej i zgonu związanego z astmą, ponieważ te punkty końcowe występowały bardzo rzadko w analizowanych badaniach.
Stosowanie przez 2 lata leczenia metotreksatu (MTX; i w razie obrzęku stawu betametazonu dostawowo) wiązało się, według autorów badania, ze skuteczną kontrolą choroby i niewielkimi zmianami radiologicznymi. Stosowanie MTX i cyklosporyny A (CyA) w porównaniu ze stosowaniem MTX bez CyA wiązało się z uzyskaniem poprawy klinicznej mierzonej niektórymi parametrami (ACR 20, ACR 50) u większego odsetka chorych, ale nie wpływało na prawdopodobieństwo uzyskania remisji i postęp zmian ocenianych radiologicznie.
U chorych na stabilną chorobę wieńcową z dysfunkcją skurczową lewej komory dodanie iwabradyny, w porównaniu z dodaniem placebo, do rutynowo stosowanych leków nie zmniejszyło ryzyka ocenianych zdarzeń sercowo-naczyniowych w całej badanej populacji. W podgrupie chorych ze spoczynkową częstotliwością rytmu serca >=70/min stwierdzono zmniejszenie ryzyka powikłań choroby wieńcowej (hospitalizacji z powodu zawału serca, hospitalizacji z powodu zawału serca i niestabilnej dławicy piersiowej łącznie oraz rewaskularyzacji wieńcowej). Według autorów badania iwabradyna może znaleźć zastosowanie w tej grupie chorych w celu uzyskania korzystnych efektów wieńcowych, ale wymaga to potwierdzenia w kolejnych badaniach klinicznych.
U dorosłych chorych z zaburzeniami depresyjnymi terapia poprzez aktywizację behawioralną, stosowana z lub bez amitryptyliny i z lub bez terapii poznawczej, skuteczniej zmniejsza nasilenie objawów depresyjnych w porównaniu z niepodjęciem psychoterapii i w podobnym stopniu do innych rodzajów psychoterapii.
Stosowanie bupropionu w dawce 300 mg/24 h wraz ze wsparciem behawioralnym u zmotywowanej młodzieży zwiększyło szansę na krótkotrwałe zaprzestanie palenia. Efekt ten był słabszy niż u dorosłych i szybko zanikał po zakończeniu leczenia.
U chorych w stanie krytycznym wymagających leczenia nerkozastępczego wprowadzenie cewnika do dializoterapii do żyły szyjnej, w porównaniu z cewnikowaniem żyły udowej, nie zmniejsza ryzyka kolonizacji bakteryjnej cewnika (z wyjątkiem chorych z BMI >28,4 kg/m2) i wystąpienia bakteriemii, oraz wiąże się z większym ryzykiem powstania krwiaka.
Według autorów metaanalizy, dostępne dane nie pozwalają określić, który sposób leczenia pierwotnego odpływu pęcherzowo-moczowodowego u dzieci jest najlepszy.
Stosowanie neuroleptyków – tak atypowych, jak i klasycznych – u osób w wieku >=66 lat z otępieniem wiąże się ze zwiększeniem ryzyka zgonu lub innych poważnych zdarzeń niepożądanych wymagających leczenia szpitalnego w ciągu 30 dni od podjęcia decyzji o rozpoczęciu leczenia neuroleptykiem.
Badania z użyciem bardziej swoistych narzędzi do oceny czynności poznawczych nie wykazały skuteczności piracetamu w leczeniu otępienia lub upośledzenia czynności poznawczych innego rodzaju, chociaż w skali GIC stwierdzono zwiększenie prawdopodobieństwa poprawy.
U młodych kobiet, niezakażonych HPV-16 lub HPV-18, domięśniowe podanie 3 dawek dwuwalentnej szczepionki przeciwko HPV, zawierającej wirusopodobne cząsteczki HPV (typów 16 i 18) z systemem adiuwantowym, zmniejszyło – w porównaniu z placebo – ryzyko wystąpienia w ciągu 15 miesięcy śródnabłonkowej neoplazji szyjki macicy co najmniej średniego stopnia (CIN2, CIN3), związanej z zakażeniem HPV-16 lub HPV-18. Według autorów badania w tej grupie kobiet oceniane szczepienie może zmniejszyć ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy.
U chorych poddawanych artroskopii stawu kolanowego profilaktyczne stosowanie nadroparyny przez 7 dni po zabiegu, w porównaniu ze stosowaniem pończoch uciskowych, wiązało się z mniejszym ryzykiem objawowej dystalnej ZŻG w okresie do 3 miesięcy od zabiegu i nie wiązało się ze zwiększeniem ryzyka krwawienia.
Wzbogacenie hydrolizatu serwatkowego o znacznym stopniu hydrolizy w mieszaninę oligosacharydów prebiotycznych (GOS/FOS) zmniejszyło częstość występowania chorób infekcyjnych, zwłaszcza nawracających zakażeń górnych dróg oddechowych, w pierwszych 6 miesiącach życia u niemowląt z grupy zwiększonego ryzyka alergii.
Metoprolol w postaci preparatu o przedłużonym uwalnianiu stosowany w okresie okołooperacyjnym i przez 30 dni po operacji u chorych poddawanych operacjom niekardiochirurgicznym zwiększa umieralność ogólną, chociaż zmniejsza łączne ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem lub zatrzymania krążenia niezakończonego zgonem.
Po roku obserwacji 1/3 chorych po ostrym zwichnięciu bocznym stawu skokowego odczuwa ból, w ciągu 3 lat u 1/3 dochodzi do ponownego zwichnięcia, 1/3 zgłasza niestabilność stawu, a u ?1/3 (aż do 85%) dolegliwości całkowicie ustępują. Ustąpienie objawów lub nawroty nie były jednoznacznie związane z ciężkością urazu.
Zarówno budezonid stosowany w nebulizacji raz na dobę w dawce 0,5 mg, jak i montelukast podawany doustnie raz na dobę w dawce 4 lub 5 mg dzieciom w wieku 2–8 lat chorym na astmę przewlekłą lekką przez 52 tygodnie były bezpieczne i zapewniały zadowalającą kontrolę astmy. Jednak budezonid skuteczniej zmniejszał liczbę zaostrzeń, zwłaszcza tych o ciężkim przebiegu.
U chorych na umiarkowaną lub ciężką stabilną POChP stosowanie przewlekłe długo działających beta2-mimetyków (LABA), w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko poważnych zaostrzeń choroby i nie wpływa na ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn oddechowych. W porównaniu z LABA, bromek tiotropium zmniejsza ryzyko zaostrzeń POChP, a leczenie skojarzone LABA z wziewnym glikokortykosteroidem zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn oddechowych w porównaniu ze stosowaniem samego LABA.
U chorych na chorobę wieńcową potwierdzoną w koronarografii szczepienie przeciwko grypie w porównaniu z podaniem placebo zmniejszyło w ciągu 12 miesięcy ryzyko analizowanych łącznie epizodów niedokrwienia mięśnia sercowego wymagających hospitalizacji. Badanie nie wykazało wpływu szczepienia na ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i znamiennego wpływu na ryzyko poważnych zdarzeń sercowych.
U dorosłych chorych na przewlekłą chorobę nerek stosowanie statyn przez 2–60 miesięcy, w porównaniu z placebo albo z niestosowaniem żadnej interwencji zamiast statyny, zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych niezakończonych zgonem, zmniejsza stężenia lipidów w osoczu oraz wydalanie białka z moczem, natomiast nie wpływa znamiennie na umieralność całkowitą.
U chorych obciążonych dużym ryzykiem incydentów naczyniowych, bez objawowej niewydolności serca, stosowanie przeciętnie przez 56 miesięcy telmisartanu w dawce 80 mg/d było związane z podobnym jak stosowanie ramiprylu w dawce 10 mg/d ryzykiem zdarzeń nerkowych, przy większym ryzyku zaprzestania przyjmowania leku z powodu hipotensji, większym pogorszeniu przesączania kłębuszkowego i mniejszym wzroście białkomoczu. Łączne stosowanie telmisartanu i ramiprylu w porównaniu z ramiprylem wiązało się ze zwiększeniem ryzyka zdarzeń nerkowych i innych skutków niepożądanych, przy zmniejszonym ryzyku wzrostu białkomoczu.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
