Biopsja ssąca odbytnicy z oceną aktywności acetylocholinesterazy oraz badanie manometryczne odbytnicy mają największą wartość diagnostyczną w rozpoznawaniu choroby Hirschsprunga u dzieci.
Wprowadzenie standardów WHO do oceny radiogramów klatki piersiowej u dzieci pozwoliło na bardziej precyzyjne ustalanie rozpoznania zapalenia płuc. Przy takiej ocenie punktu końcowego skuteczność 7-walentnej skoniugowanej szczepionki przeciwko S. pneumoniae w zapobieganiu zachorowaniom na zapalenie płuc była nieco większa.
Przewlekłe stosowanie flutikazonu wziewnie u małych dzieci z epizodami świszczącego oddechu nie zmieniło, w porównaniu z placebo, ryzyka wystąpienia kolejnych epizodów i rozwoju astmy oraz nie wpłynęło na czynność płuc ani nadreaktywność oskrzeli w 5. roku życia dziecka.
Wycięcie nerwu biodrowo-pachwinowego podczas otwartej operacji naprawczej przepukliny pachwinowej sposobem Lichtensteina zmniejszyło ryzyko bólu przewlekłego w okolicy pachwinowej zarówno w spoczynku, jak podczas aktywności fizycznej.
Budezonid stosowany wziewnie w dawce 200 mg łącznie z montelukastem u dzieci chorych na astmę przewlekłą o umiarkowanym nasileniu był mniej skuteczny w zapobieganiu zaostrzeniom choroby niż budezonid stosowany w dawce 400 mg.
Pierwotne leczenie operacyjne (z towarzyszącą hormonoterapią lub bez) w porównaniu ze stosowanym jako wyłączne postępowanie pierwotnym leczeniem hormonalnym nie wiąże się z wydłużeniem całkowitego czasu przeżycia kobiet w wieku >=70 lat chorych na raka sutka. Stwierdzono jednakże, że podjęcie pierwotnego leczenia operacyjnego sprzyja wydłużeniu czasu do progresji choroby, a dodatkowo w skojarzeniu z uzupełniającym leczeniem hormonalnym – wydłużeniu czasu do nawrotu miejscowego. Zdaniem autorów metaanalizy, pierwotne leczenie hormonalne można proponować wyłącznie tym kobietom w wieku >=70 lat, u których guz wykazuje ekspresję receptorów estrogenowych i które ze względu na stan ogólny nie kwalifikują się do leczenia operacyjnego lub nie godzą się na nie. U pozostałych kobiet w wieku >=70 lat należy stosować pierwotne leczenie operacyjne.
Opóźnienie decyzji o włączeniu antybiotyku o 2 dni i podjecie jej zależnie od zmiany stanu klinicznego dziecka chorego na ostre zapalenie ucha środkowego o lekkim lub umiarkowanym nasileniu zmniejszyło częstość niepotrzebnego stosowania antybiotyków i nie wpłynęło na skuteczność leczenia OZUŚ.
Zastosowanie roztworu fosforanu sodu, w porównaniu z roztworem PEG lub pikosiarczanu sodu, zwiększa prawdopodobieństwo dobrego lub bardzo dobrego przygotowania jelita grubego do kolonoskopii. Roztwór PEG ma więcej działań niepożądanych w porównaniu z roztworem pikosiarczanu sodu.
U zdrowych młodych mężczyzn wypicie kawy bezkofeinowej, w porównaniu z wypiciem 125 ml normalnej kawy lub z 30-minutową drzemką, wiązało się podczas jazdy nocą z częstszym niezamierzonym przekraczaniem linii pasa jezdni, większą sennością oraz częstszym osłabieniem uwagi. Korzyści z wypicia kawy lub 30-minutowej drzemki były podobne. We wszystkich grupach, również po drzemce i wypiciu kawy, jazda nocą wiązała się z osłabieniem uwagi.
Profilaktyczne stosowanie antybiotyku, w porównaniu z podaniem placebo podczas operacji naprawczej sposobem otwartym przepukliny pachwinowej lub udowej (z wszczepieniem siatki z tworzywa sztucznego) prawdopodobnie zmniejsza ryzyko zakażenia rany chirurgicznej, ale dostępne dane nie pozwalają wykluczyć, że postępowanie to nie ma wpływu na ryzyko zakażenia. Konieczne jest przeprowadzenie kolejnych badań, aby ocenić przydatność profilaktycznego stosowania antybiotyku w tym celu. W analizowanych doniesieniach częstość występowania głębokich zakażeń ran chirurgicznych była tak mała, że zasadność profilaktycznego stosowanie antybiotyku w celu zapobiegania takim zakażeniom jest wątpliwa.
Suplementacja witaminy D3 i wapnia, w porównaniu z placebo, zmniejszyła ryzyko upadku u kobiet w podeszłym wieku, zwłaszcza mało aktywnych fizycznie, natomiast nie miała takiego wpływu u mężczyzn, niezależnie od poziomu aktywności fizycznej.
Szczepienie kobiet w wieku 16–23 lat, seronegatywnych wobec HPV typu 6, 11, 16 i 18, 4-walentną rekombinowaną szczepionką przeciwko HPV zapobiegało, w porównaniu z placebo, przewlekłemu zakażeniu lub związanym z nim zmianom patologicznym wywołanym przez typy HPV zawarte w szczepionce, w tym śródbłonkowej neoplazji szyjki macicy. Szczepienie było dobrze tolerowane i nie powodowało poważnych ani ciężkich niepożądanych odczynów poszczepiennych.
U osób ze stanami przedcukrzycowymi (IFG lub IGT) rozyglitazon, w porównaniu z placebo, zmniejszył ryzyko wystąpienia cukrzycy oraz zwiększył szansę ustąpienia stanu przedcukrzycowego. Stosowanie rozyglitazonu wiązało się z niewielkim zwiększeniem ryzyka wystąpienia niewydolności serca.
U osób ze stanem przedcukrzycowym (IFG lub IGT) ramipryl, w porównaniu z placebo, nie wpłynął na ryzyko wystąpienia cukrzycy, zgonu i incydentów sercowo-naczyniowych, natomiast zwiększył szansę ustąpienia stanu przedcukrzycowego oraz zmniejszył glikemię w doustnym teście tolerancji glukozy.
U kobiet z osteoporozą pomenopauzalną przyjmowanie ranelinianu strontu w dawce 2 g/d zmniejsza, w porównaniu z placebo, ryzyko złamań kręgów i w mniejszym stopniu także ryzyko złamań innych kości. U kobiet po menopauzie (z osteoporozą lub bez) ranelinian strontu powoduje przyrost gęstości mineralnej kości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, szyjki kości udowej i bliższego odcinka kości udowej. Przyjmowanie tego leku wiąże się z częstszym występowaniem biegunki. Potencjalne zwiększenie ryzyka powikłań naczyniowych i neurologicznych wymaga dalszych badań.
Doustne podanie pojedynczej dawki prednizolonu dzieciom z objawami krupu wirusowego o łagodnym lub umiarkowanym przebiegu było mniej skuteczne niż podanie deksametazonu w zapobieganiu ponownym wizytom w ambulatorium podczas tej samej choroby.
Szczepienie niemowląt w wieku 6.–13. tygodnia życia doustną, monowalentną szczepionką przeciwrotawirusową zawierającą atenuowany szczep ludzki RIX4414 jest wysoce skuteczne w zapobieganiu biegunce rotawirusowej o ciężkim przebiegu i nie zwiększa ryzyka wystąpienia niepożądanych odczynów poszczepiennych, w tym wgłobienia jelita.
Szczepienie niemowląt w wieku 6.–12. tygodnia życia doustną, 5-walentną szczepionką przeciwrotawirusową, zawierającą resegregowane szczepy bydlęco-ludzkie rotawirusów, jest wysoce skuteczne w zapobieganiu biegunce rotawirusowej, zwłaszcza o ciężkim przebiegu, i nie zwiększa ryzyka wystąpienia niepożądanych odczynów poszczepiennych, w tym wgłobienia jelita.
Wziewne podanie pojedynczej dawki formoterolu za pomocą inhalatora proszkowego u dzieci z napadem astmy powysiłkowej jest co najmniej tak samo skuteczne jak wziewne podanie pojedynczej dawki terbutaliny.
U dorosłych z zagrażającą lub rozwiniętą ostrą niewydolnością nerek stosowanie furosemidu, w porównaniu z placebo, nie przynosi klinicznie istotnych korzyści, w szczególności nie zmniejsza ryzyka zgonu i konieczności leczenia nerkozastępczego, natomiast jest związane z wydłużeniem pobytu w szpitalu, a w przypadku dużych dawek furosemidu (1–3,4 g/d) – ze zwiększeniem ryzyka ototoksyczności.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć