POChP stanowi duże obciążenie dla chorych, jak i dla systemu opieki zdrowotnej. Program leczenia choroby przewlekłej można ogólnie zdefiniować jako działania mające na celu poprawę stanu zdrowia i redukcję kosztów opieki zdrowotnej.
U chorych na POChP stosowanie wziewnie budezonidu (samego lub z formoterolem), w porównaniu ze stosowaniem placebo lub samego formoterolu, nie zwiększa ryzyka wystąpienia zapalenia płuc w okresie 12 miesięcy.
U chorych na umiarkowaną POChP, spośród których większość przyjmowała przewlekle glikokortykosteroidy wziewne i długo działające β2-mimetyki, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejszyło tempo pogarszania się wartości FEV1 (po inhalacji leku rozkurczającego oskrzela) i częstość zaostrzeń choroby, a nie wpłynęło na ryzyko zgonu.
U chorych na POChP w stadium umiarkowanym lub ciężkim, leczonych salmeterolem albo tiotropium, dodanie roflumilastu, w porównaniu z placebo, poprawiło czynność płuc wyrażoną wartością FEV1, nie zmniejszyło częstości jakichkolwiek zaostrzeń, zmniejszyło odsetek chorych, u których wystąpiło jakiekolwiek zaostrzenie, i wiązało się z częstszym występowaniem zdarzeń niepożądanych prowadzących do zaprzestania przyjmowania leku.
Według autorów badań roflumilast może być jedną z opcji leczenia u chorych, którzy dobrze ten lek tolerują.
U dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziałach pomocy doraźnej lub hospitalizowanych, zaleca się stosowanie GKS ogólnoustrojowo.
Według autorów badania 4-krotne zwiększenie dawki GKS wziewnego w przypadku subiektywnego lub obiektywnego pogorszenia kontroli astmy jest obiecującą interwencją, której skuteczność powinno się potwierdzić w dalszych badaniach.
U dzieci zgłaszających się do ambulatorium z powodu epizodu świszczącego oddechu rzadko występuje zapalenie płuc (rozpoznane radiologicznie). Wysoka gorączka i zmniejszone wysycenie hemoglobiny tlenem są objawami, których występowanie zwiększa prawdopodobieństwo takiego rozpoznania. Według autorów badania nie ma podstaw do wykonywania RTG klatki piersiowej u wszystkich dzieci ze świszczącym oddechem, jeżeli nie towarzyszą mu inne objawy mogące sugerować zapalenie płuc.
Cztery lata po zakończeniu przewlekłego stosowania budezonidu lub nedokromilu sodu wziewnie u dzieci chorych na astmę przewleką lekką lub umiarkowaną nie zaobserwowano utrzymywania się różnic w przebiegu choroby stwierdzonych podczas stosowania leczenia.
Leczenie skojarzone epinefryną w nebulizacji oraz deksametazonem doustnie może zmniejszyć konieczność hospitalizacji z powodu zapalenia oskrzelików o umiarkowanym nasileniu u niemowląt skuteczniej (w porównaniu z placebo) niż stosowanie tych leków oddzielnie.
U chorych na POChP w stadium II–IV z częstymi zaostrzeniami dodanie budezonidu z formoterolem do tiotropium, w porównaniu z dodaniem placebo, powodowało szereg korzyści, m.in. poprawę czynności płuc (parametry spirometryczne) i jakości życia chorych, zmniejszenie nasilenia objawów choroby, poprawę funkcjonowania w zakresie porannych czynności codziennych, zmniejszenie częstości zaostrzeń i ryzyka hospitalizacji z ich powodu oraz zapotrzebowania na doraźnie stosowane krótko działające leki rozkurczające oskrzela.
Wiele tanich i prostych fizycznych metod ochrony indywidualnej (np. częste i staranne mycie rąk, używanie maseczek ochronnych) pozwala zmniejszyć ryzyko szerzenia się epidemicznych wirusowych zakażeń dróg oddechowych na osoby z bliskiego otoczenia chorego.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń niepożądanych ogółem, poważnych zdarzeń niepożądanych i zdarzeń niepożądanych zakończonych zgonem oraz poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD, spośród których blisko 2/3 otrzymywało przewlekle wziewne glikokortykosteroidy i długo działające β2-mimetyki, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejszało ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny. W okresie stosowania tiotropium mniejsze było też ryzyko zgonu z przyczyn sercowych.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyku za pomocą MDI przez komorę inhalacyjną jest co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne, jak stosowanie leku w nebulizacji, a u dzieci może być nawet korzystniejsze.
Stosowanie fizjoterapii klatki piersiowej jako postępowania wspomagającego standardowe leczenie zapalenia płuc u dzieci nie przyśpieszyło ustępowania objawów klinicznych i nie skróciło czasu hospitalizacji w porównaniu z samym leczeniem standardowym.
U niemowląt i dzieci do 2. roku życia, które wymagały hospitalizacji z powodu zapalenia oskrzelików, montelukast, podany na początku choroby, nie zmniejszał, w porównaniu z placebo, nasilenia objawów, nie skracał czasu hospitalizacji i nie wpływał na stężenie cytokin
Według autorów przeglądu u chorych na astmę lekką nieprzyjmujących regularnie glikokortykosteroidu wziewnego stosowanie w leczeniu doraźnym budezonidu z formoterolem (B+F) nie ma wyraźnej przewagi nad stosowaniem samego formoterolu lub samej terbutaliny. U dorosłych i dzieci chorych na astmę umiarkowaną lub ciężką, którzy przyjmują B+F regularnie, stosowanie B+F również doraźnie wiąże się z poprawą niektórych parametrów klinicznych i fizjologicznych.
U chorych z zaostrzeniem POChP stosowanie GKS ogólnoustrojowo zmniejsza ryzyko niepowodzenia leczenia, skraca czas hospitalizacji, wiąże się z poprawą czynności płuc i zmniejszeniem duszności, natomiast zwiększa ryzyko skutków niepożądanych.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyków wziewnych z MDI ze spejserem, w porównaniu ze stosowaniem tych leków za pomocą nebulizatora, wiąże się z podobnym ryzykiem konieczności hospitalizacji.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć