Wyniki niedawno przeprowadzonych badań przemawiają za istnieniem związku między stosowaniem leków psychotropowych a ryzykiem występowania złamań osteoporotycznych.
Antagoniści witaminy K (np. acenokumarol, warfaryna) zmniejszają ryzyko zgonu i udaru mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, ale jednocześnie zwiększają ryzyko powikłań krwotocznych.
Rozpoczęcie leczenia chP lewopodą lub pramipeksolem podobnie wpływa na stopień niesprawności chorych i nasilenie choroby w obserwacji długoterminowej.
U dotychczas nieleczonych chorych na chP rasagilina w dawce 1 mg/d lub 2 mg/d, w porównaniu z placebo, nieznacznie zmniejszyła nasilenie objawów chP i zwolniła jej postęp.
Według autorów badania 4-krotne zwiększenie dawki GKS wziewnego w przypadku subiektywnego lub obiektywnego pogorszenia kontroli astmy jest obiecującą interwencją, której skuteczność powinno się potwierdzić w dalszych badaniach.
U chorych z miażdżycowym ZTN otrzymujących leczenie farmakologiczne wykonanie przezskórnego zabiegu rewaskularyzacyjnego, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zahamowało progresji upośledzenia czynności nerek oraz nie zmniejszało ryzyka zdarzeń nerkowych i sercowo-naczyniowych, natomiast wiązało się z występowaniem powikłań zabiegowych.
U chorych z objawową niewydolnością serca w II–IV klasie NYHA i LVEF =<40% stosowanie losartanu w dawce 150 mg/d, w porównaniu z dawką 50 mg/d, wiązało się z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny oraz ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca analizowanych łącznie, przy częstszym występowaniu skutków niepożądanych, ale niezwiększonym ryzyku odstawienia leku z ich powodu.
Karbamazepina i kwas walproinowy zwiększają ryzyko wystąpienia EM, SJS i TEN. Stosowanie karbamazepiny łącznie z paracetamolem drastycznie zwiększa to ryzyko, dlatego należy unikać tej kombinacji leków.
U osób obciążonych dużym ryzykiem ChW, a także u osób o różnym wyjściowym ryzyku ChW, skojarzone leczeniem statyną i innym lekiem hipolipemizującym, w porównaniu z podawaniem samej statyny (zarówno w dużej dawce, jak i jakiejkolwiek dawce), przynosi podobne korzyści kliniczne.
Amoksycylina z kwasem klawulanowym była skuteczna w leczeniu ostrego bakteryjnego zapalenia zatok przynosowych u dzieci w wieku 1–10 lat, ale w porównaniu z placebo zwiększała ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.
Dimenhydrynat podawany doodbytniczo wymiotującym dzieciom chorym na ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy o niewielkim nasileniu jest bezpieczny i zmniejsza liczbę epizodów wymiotów, jednak nie wpływa na przebieg choroby ani na objętość przyjmowanych doustnie płynów nawadniających.
Wyniki tego przeglądu potwierdzają, że stosowanie rywastygminy u osób, u których stwierdzono łagodne lub umiarkowane otępienie typu Alzheimera, zmniejsza nasilenie jego objawów, ale jednocześnie zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.
U chorych na POChP w stadium II–IV z częstymi zaostrzeniami dodanie budezonidu z formoterolem do tiotropium, w porównaniu z dodaniem placebo, powodowało szereg korzyści, m.in. poprawę czynności płuc (parametry spirometryczne) i jakości życia chorych, zmniejszenie nasilenia objawów choroby, poprawę funkcjonowania w zakresie porannych czynności codziennych, zmniejszenie częstości zaostrzeń i ryzyka hospitalizacji z ich powodu oraz zapotrzebowania na doraźnie stosowane krótko działające leki rozkurczające oskrzela.
Stosowanie probiotyków przez 6 miesięcy w okresie zimowo-wiosennym zmniejszyło częstość i czas utrzymywania się objawów przeziębienia oraz chorób grypopodobnych u dzieci w wieku 3–5 lat.
Dronedaron u chorych z migotaniem przedsionków zmniejszył ryzyko wystąpienia udaru mózgu.
Stosowanie IPP nie zwiększyło ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych po planowej PCI przyjmujących klopidogrel lub prasugrel pomimo wpływu na zmniejszenie hamowania agregacji płytek.
U chorych z ciężką sepsą lub we wstrząsie septycznym GKS stosowane w małej dawce przez >=5 dni zmniejszają ryzyko zgonu w okresie 28 dni obserwacji.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD, spośród których blisko 2/3 otrzymywało przewlekle wziewne glikokortykosteroidy i długo działające β2-mimetyki, przewlekłe stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejszało ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny. W okresie stosowania tiotropium mniejsze było też ryzyko zgonu z przyczyn sercowych.
Dołączenie leku hipotensyjnego z innej grupy w małej dawce wiąże się z 5-krotnie większym efektem hipotensyjnym niż podwojenie dawki jednego leku przeciwnadciśnieniowego w monoterapii.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć