Akupunktura może być skuteczna w leczeniu niektórych zespołów bólowych, ale wiąże się też z (prawdopodobnie rzadkimi) powikłaniami, na ogół w następstwie błędów w technice zabiegu.
U chorych z osteoporozą suplementacja wapnia w dawce 0,5–2,0 g/d zwiększa ryzyko zawału serca i innych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Najczęstszą przyczyną bólu barku jest zespół ciasnoty przestrzeni podbarkowej. Nieoperacyjne metody leczenia obejmują kinezyterapię (ćwiczenia i terapię manualną) oraz miejscowe wstrzyknięcie glikokortykosteroidu (GKS).
Stosowanie pochodnych benzodiazepiny u osób >65 roku życia znamiennie zwiększa ryzyko ZSKU. Ryzyko to dotyczy zwłaszcza leków o okresie półtrwania <24 godzin, pojawia się już w przypadku stosowania niewielkich dawek (> 3 mg/d ekwiwalentów diazepamu) i występuje nawet w trakcie krótkoterminowego leczenia.
Używanie kasku ochronnego zmniejsza ryzyko urazu głowy narciarza lub snowboardzisty.
U osób z radikulopatią szyjną noszenie półsztywnego kołnierza szyjnego i zalecenie odpoczynku w miarę możliwości albo fizjoterapia z samodzielnymi ćwiczeniami w domu wiązały się ze zmniejszeniem natężenia bólu ramienia i szyi.
Suplementacja wit. D w dawce 700–1000 IU/d lub aktywnych postaci wit. D zmniejsza ryzyko upadków u osób w wieku >=65 lat.
Wyniki niedawno przeprowadzonych badań przemawiają za istnieniem związku między stosowaniem leków psychotropowych a ryzykiem występowania złamań osteoporotycznych.
Stosowanie samoprzylepnych folii antyseptycznych nie wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zakażenia miejsca operowanego u chorych poddawanych operacjom ogólnochirurgicznym (w tym brzusznym), kardiochirurgicznym, stawu biodrowego i u kobiet poddawanych cięciu cesarskiemu, a może nawet wiązać się ze zwiększeniem owego ryzyka.
U zdrowych starszych mężczyzn bez osteoporozy suplementacja wapnia w dawce 1200 mg/d (ale nie 600 mg/d) przez 2 lata zwiększyła BMD.
U chorych z pierwotną lub wtórną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego o stopniu zaawansowania zmian radiologicznych 2–4 w skali Kellgrena i Lawrence'a wykonanie artroskopowego oczyszczenia stawu, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zmniejszało natężenia bólu i sztywności stawu kolanowego oraz niesprawności po 2 latach obserwacji.
U chorych na chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego regularnie wykonywane i nadzorowane przez fachowy personel ćwiczenia fizyczne zmniejszają przynajmniej czasowo natężenie bólu i ograniczenie czynności stawu kolanowego. Długoterminowe efekty takiego postępowania nie były przedmiotem tej analizy.
U chorych na chorobę zwyrodnieniową stawu biodrowego ćwiczenia fizyczne, zwłaszcza wzmacniające siłę mięśniową, zmniejszają natężenie bólu.
U kobiet w wieku 60–85 lat tibolon, w porównaniu z placebo, zmniejszył częstość złamań kości oraz ryzyko wystąpienia inwazyjnego raka piersi i raka okrężnicy, ale zwiększył ryzyko udaru mózgu i ginekologicznych objawów niepożądanych.
U chorych na ZZSK stosowanie adalimumabu wiązało się ze zmniejszeniem natężenia bólu, zmęczenia i sztywności oraz z poprawą mierzonych aspektów jakości życia związanych z bólem i zmęczeniem.
Suplementacja wapnia u osób zdrowych zmniejsza ryzyko złamań potwierdzonych na podstawie badania radiologicznego lub rozpoznania lekarskiego.
U chorych poddawanych artroskopii stawu kolanowego profilaktyczne stosowanie nadroparyny przez 7 dni po zabiegu, w porównaniu ze stosowaniem pończoch uciskowych, wiązało się z mniejszym ryzykiem objawowej dystalnej ZŻG w okresie do 3 miesięcy od zabiegu i nie wiązało się ze zwiększeniem ryzyka krwawienia.
Po roku obserwacji 1/3 chorych po ostrym zwichnięciu bocznym stawu skokowego odczuwa ból, w ciągu 3 lat u 1/3 dochodzi do ponownego zwichnięcia, 1/3 zgłasza niestabilność stawu, a u ?1/3 (aż do 85%) dolegliwości całkowicie ustępują. Ustąpienie objawów lub nawroty nie były jednoznacznie związane z ciężkością urazu.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć