U chorych na GERD laparoskopowa fundoplikacja przednia w porównaniu z laparoskopową fundoplikacją tylną wiąże się z większym ryzykiem występowania zgagi i konieczności stosowania IPP w okresie obserwacji przekraczającym rok.
U chorych z czynnym krwawieniem z żylaków przełyku w przebiegu niewydolności wątroby (kategoria B lub C wg Childa i Pugha) wykonanie TIPS w ciągu 96 godzin od przyjęcia do szpitala, w porównaniu z leczeniem farmakologicznym i endoskopowym, zmniejszyło ryzyko zgonu i ponownego krwawienia.
Leczenie amoksycyliną ostrego zapalenia ucha środkowego u dzieci w wieku 6–24 miesięcy zwiększyło, w porównaniu z podaniem placebo, ryzyko nawrotu choroby w ciągu 3,5 roku po leczeniu. Według autorów badania uzyskany wynik stanowi dodatkowy argument potwierdzający zasadność ograniczenia antybiotykoterapii w OZUŚ.
Podanie dzieciom przed zabiegiem wycięcia migdałków podniebiennych jednorazowej dawki deksametazonu (zwłaszcza w dawce 0,5 mg/kg mc.) zmniejszyło częstość występowania nudności i wymiotów w okresie pooperacyjnym, jednak istotnie zwiększyło ryzyko krwawienia z loży po usunięciu migdałka.
Płukanie nosa izotonicznym roztworem soli, stosowane jako uzupełnienie leczenia standardowego, przyśpiesza ustępowanie niektórych objawów przeziębienia i grypy u dzieci oraz zmniejsza ryzyko powtórnego zachorowania w okresie zimowym.
U dzieci z przerostem migdałków podawanie glikokortykosteroidów donosowo łagodzi objawy niedrożności nosa i zmniejsza wielkość migdałków. Autorzy przeglądu podkreślają jednak, że w celu ustalenia jednoznacznych zaleceń należy przeprowadzić dalsze badania.
U dzieci chorych na ostre zapalenie ucha środkowego, u których zdecydowano się odsunąć decyzję o włączeniu antybiotyku o 3 dni zależnie od zmiany stanu klinicznego dziecka (strategia "czujnego wyczekiwania"), niewystawienie recepty na antybiotyk podczas pierwszej wizyty lekarskiej zmniejszyło odsetek dzieci, które otrzymały antybiotyk, w porównaniu z dziećmi, których rodzice od razu otrzymywali receptę.
Stosowanie antybiotyków w okresie okołozabiegowym nie zmniejsza nasilenia dolegliwości występujących po wycięciu migdałków. Jedyną korzyścią antybiotykoterapii jest zmniejszenie ryzyka wystąpienia gorączki. Autorzy przeglądu uważają, że ze względu na duże ograniczenia metodologiczne analizowanych badań, nie ma wystarczających podstaw, by rutynowo zalecać antybiotyk wszystkim chorym, u których wykonywana jest tonsylektomia i adenotonsylektomia.
Roztwór lidokainy stosowany miejscowo w ostrym zapaleniu ucha środkowego u dzieci jest bezpieczny i w porównaniu z placebo szybko zmniejsza nasilenie bólu ucha.
Płukanie nosa hipertonicznym roztworem NaCl zmniejsza nasilenie objawów przewlekłego nieżytu nosa i zatok przynosowych oraz poprawia jakość życia, w porównaniu z niestosowaniem żadnego leczenia, oraz jako uzupełnienie leczenia lekiem przeciwhistaminowym.
Stosowanie IPP jest najskuteczniejszym sposobem krótkoterminowego leczenia RZP. Korzystny efekt prawdopodobnie nie zależy od tego, jaki lek z tej grupy się stosuje.
U chorych na ostre zapalenie zatok przynosowych zastosowanie glikokortykosteroidów donosowo zmniejsza, w porównaniu z placebo, nasilenie objawów choroby i nie wpływa znamiennie na ryzyko jej nawrotu. Liczba dostępnych danych na temat efektów takiego leczenia jest jednak ograniczona.
Przewlekłe podawanie antybiotyku dzieciom do 18. roku życia z grupy zwiększonego ryzyka skutecznie zmniejsza ryzyko wystąpienia kolejnego epizodu OZUŚ podczas trwania leczenia.
Według autorów metaanalizy, stosowanie leków przeciwhistaminowych, leków zmniejszających przekrwienie błon śluzowych lub łącznie obu tych leków nie zwiększa szansy na wyleczenie wysiękowego zapalenia ucha środkowego u dzieci, zwiększa natomiast ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Na podstawie dostępnych wiarygodnych danych aktualnie nie ma podstaw do zalecania leków przeciwhistaminowych i zmniejszających przekrwienie błon śluzowych w leczeniu WZUŚ u dzieci.
Według autorów metaanalizy stosowanie antybiotyków w leczeniu ostrego zapalenia ucha środkowego u dzieci zmniejsza, w porównaniu z placebo, ryzyko przedłużonego utrzymywania się objawów OZUŚ. Antybiotyki są najskuteczniejsze u dzieci do 2. roku życia chorych na obustronne OZUŚ, dzieci z wyciekiem wydzieliny z ucha lub obustronnym OZUŚ.
Założenie dreników tympanostomijnych u dzieci chorych na wysiękowe zapalenie ucha środkowego w porównaniu z wnikliwą obserwacją dziecka skraca czas zalegania wysięku w uchu środkowym i przynosi niewielką poprawę słuchu w pierwszym półroczu po interwencji, jednak nie wpływa na rozwój mowy i poziom słuchu w dalszych miesiącach. Większą korzyść z założenia dreników tympanostomijnych mogą odnieść dzieci uczęszczające do żłobka lub przedszkola oraz dzieci z wyjściowym progiem słuchu >25 dB.
Wstrzymanie się od niezwłocznego podania antybiotyku oraz rozpoczęcie leczenia objawowego wraz z wnikliwą obserwacją u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 12 lat chorych na ostre zapalenie ucha środkowego o łagodnym nasileniu pozwoliło ograniczyć ryzyko niepotrzebnego podania antybiotyku (w 66% przypadków) i zmniejszyć ryzyko powstania szczepów wieloantybiotykoopornych. Postępowanie takie zwiększa jednak ryzyko niepowodzenia leczenia w porównaniu z natychmiastowym rozpoczęciem antybiotykoterapii.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć