Od lat rekomendacje amerykańskie (Centres Diseases Control [CDC]) i europejskie (European AIDS Clinical Society [EACS]) poświęcone profilaktyce po ekspozycjach zawodowych i niezawodowych na zakażenie HIV istotnie się różnią. W związku z tym eksperci Polskiego Towarzystwa Naukowego AIDS opracowali polskie rekomendacje, w których uwzględniono nie tylko dane z piśmiennictwa dotyczącego ryzyka zakażenia i skuteczności zalecanych preparatów, ale także polskie prawo i dostęp do leków antyretrowirusowych.
Obecnie w schemacie pierwszego rzutu stosuje się 3 leki antyretrowirusowe: 2 inhibitory odwrotnej transkryptazy (tenofowir [lub zydowudyna] + lamiwudyna [lub emtrycytabina]) i inhibitor proteazy (lopinawir wzmacniany rytonawirem) lub inhibitor integrazy (raltegrawir).
W przypadku ekspozycji seksualnych preferuje się schemat zawierający tenofowir. Raltegrawir powinno się podawać w przypadku przeciwwskazań do stosowania lopinawiru.
W rozdziale 18.9. szczegółowo omówiono postępowanie po narażeniu na materiał biologiczny w kontekście zakażeń HIV, HBV i HCV.
