Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS) kończyn dolnych jest obecnie jedną z najczęstszych przyczyn kalectwa – szczególnie wśród osób starszych – na świecie.
U chorych z aktywnym RZS pomimo stosowania MTX dołączenie SSZ i HCQ było nie mniej skuteczne niż dołączenie ETA pod względem wpływu na aktywność choroby, stan czynnościowy i zmiany radiologiczne, oceniane po 48 tygodniach leczenia.
Akupunktura może być skuteczna w leczeniu niektórych zespołów bólowych, ale wiąże się też z (prawdopodobnie rzadkimi) powikłaniami, na ogół w następstwie błędów w technice zabiegu.
U dorosłych chorych na reumatoidalne zapalenie stawów trwające >2 lata kontynuowanie leczenia lekami modyfikującymi przebieg choroby (LMPCh) w stałych dawkach, w porównaniu z placebo lub LMPCh w zmniejszanej dawce, wiąże się z mniejszym ryzykiem nawrotu/zaostrzenia choroby. U części chorych uzyskano zmniejszenie dawki lub odstawiono lek. Autorzy sugerują raczej utrzymywanie stałych dawek kontrolujących, a w przypadku decyzji o zmniejszaniu dawki lub odstawianiu leku zalecają, by czynić to stopniowo i powiązać z ciągłym monitorowaniem aktywności choroby oraz gotowością do ponownej intensyfikacji leczenia w przypadku nawrotu/zaostrzenia choroby.
U osób chorych na chorobę zwyrodnieniową stawów stosowanie glukozaminy jest bezpieczne w porównaniu z placebo i wiąże się z mniejszą częstością zdarzeń niepożądanych w porównaniu z NSLPZ.
U chorych z pierwotną lub wtórną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego o stopniu zaawansowania zmian radiologicznych 2–4 w skali Kellgrena i Lawrence'a wykonanie artroskopowego oczyszczenia stawu, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zmniejszało natężenia bólu i sztywności stawu kolanowego oraz niesprawności po 2 latach obserwacji.
U chorych na ZZSK stosowanie adalimumabu wiązało się ze zmniejszeniem natężenia bólu, zmęczenia i sztywności oraz z poprawą mierzonych aspektów jakości życia związanych z bólem i zmęczeniem.
Stosowanie przez 2 lata leczenia metotreksatu (MTX; i w razie obrzęku stawu betametazonu dostawowo) wiązało się, według autorów badania, ze skuteczną kontrolą choroby i niewielkimi zmianami radiologicznymi. Stosowanie MTX i cyklosporyny A (CyA) w porównaniu ze stosowaniem MTX bez CyA wiązało się z uzyskaniem poprawy klinicznej mierzonej niektórymi parametrami (ACR 20, ACR 50) u większego odsetka chorych, ale nie wpływało na prawdopodobieństwo uzyskania remisji i postęp zmian ocenianych radiologicznie.
Po roku obserwacji 1/3 chorych po ostrym zwichnięciu bocznym stawu skokowego odczuwa ból, w ciągu 3 lat u 1/3 dochodzi do ponownego zwichnięcia, 1/3 zgłasza niestabilność stawu, a u ?1/3 (aż do 85%) dolegliwości całkowicie ustępują. Ustąpienie objawów lub nawroty nie były jednoznacznie związane z ciężkością urazu.
U chorych z wczesnym (<2 lat) RZS dodanie do metotreksatu cyklosporyny i prednizolonu zmniejsza ryzyko występowania nowych nadżerek w badaniu radiologicznym, ale zwiększa ryzyko objawów niepożądanych.
U osób w wieku >=50 lat z przewlekłym bólem stawu kolanowego związanym z chorobą zwyrodnieniową zalecenie przyjmowania miejscowo niesteroidowych leków przeciwzapalnych (najlepiej ibuprofenu) wiązało się z podobnym wpływem na natężenie bólu i niesprawność w ocenie po 12 miesiącach oraz z rzadszym występowaniem działań niepożądanych ze strony układu oddechowego.
Leki blokujące TNF-alfa stosowane przez stosunkowo krótki czas zmniejszają nasilenie objawów łuszczycowego zapalenia stawów i zwiększają prawdopodobieństwo remisji choroby, bez poważnych objawów niepożądanych. Według autorów bezpieczeństwo stosowania tych leków przez dłuższy czas wymaga dalszych badań.
U chorych na RZS stosowanie rytuksymabu, abataceptu, oraz anakinry w małej dawce (<100 mg/d), w porównaniu z placebo – nie zwiększa istotnie ryzyka ciężkiego zakażenia, natomiast anakinra w dużej dawce >=100 mg/d, w porównaniu z dawką <100 mg/d i z placebo – zwiększa to ryzyko.
U osób z osteopenią lub osteoporozą wykazano, że w porównaniu z placebo albo z niestosowaniem żadnego swoistego leczenia, alendronian, ryzedronian, kwas zoledronowy i estrogeny zmniejszają ryzyko złamań kręgów, innych kości i złamań bliższego odcinka kości udowej; parathormon zmniejsza ryzyko złamania kręgu i innych kości, a etydronian, ibandronian, raloksyfen i kalcytonina – zmniejszają ryzyko złamania kręgu. Istnieją dane dobrej jakości wskazujące na to, że w zależności od dawki, rodzaju preparatu i populacji witamina D (lub jej pochodna) może być skuteczna albo nieskuteczna.