Wprowadzenie
Wirusowe zapalenie wątroby (WZW) typu A jest istotnym problemem epidemiologicznym na całym świecie. Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą fekalno-oralną, a okres inkubacji choroby wynosi 15–50 dni. Dzięki wprowadzeniu szczepionki przeciwko WZW typu A udało się ograniczyć zachorowalność na tę chorobę, jednak nie wyeliminowano jej całkowicie (p. Zapobieganie zachorowaniom na wirusowe zapalenie wątroby typu A poprzez czynne lub bierne uodpornienie – przyp. red.). Osobom, które miały kontakt z chorym na WZW typu A, podaje się preparaty immunoglobulin, aby zapobiec zachorowaniu lub ewentualnie złagodzić jego przebieg. Jednak takie postępowanie daje tylko krótkotrwałą odporność (ok. 3-miesięczną). We wcześniejszych badaniach wykazano, że skuteczną metodą zapobiegania wtórnym zakażeniom WZW typu A jest podanie po kontakcie z chorym szczepionki przeciwko WZW typu A (p. Skuteczność szczepienia przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A w zapobieganiu zakażeniom osób z kontaktu domowego – przy. red.). Jak dotąd nie przeprowadzono badań porównujących obie metody postępowania.
