Jedynym wskazaniem do terapii lurasidonem jest rozpoznanie schizofrenii u osoby w wieku ≥18 lat. Istnieją jednak dane świadczące o jego skuteczości u pacjentów z depresją w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I.
W patomechanizmie obrzęku naczynioruchowego w istotnym stopniu uczestniczy bradykinina. Warto pamiętać, że risperidon zwiększaja jej stężenie i nie powinien być stosowany u pacjentów, u których w przeszłości wystąpiły polekowe działania niepożądane pod postacią obrzęku.
Autorzy podjęli próbę oceny zależności między występowaniem interakcji farmakologicznych z udziałem LPP a ryzykiem zgonu u osób starszych (mieszkających w domach opieki), u których rozpoznano istotne zaburzenia funkcjonowania poznawczego.
W piątym dniu po rozpoczęciu stosowania agomelatyny u pacjenta wystąpił ból głowy, który nie przechodził pomimo przyjmowania kolejno lub naprzemiennie: ibuprofenu, ketoprofenu, metamizolu i paracetamolu.
W przypadku opisanej pacjentki doszło do co najmniej dwóch niekorzystnych interakcji. Pierwszą z nich była interakcja pomiędzy tikagrelorem a melatoniną, druga natomiast dotyczyła skojarzenia zolpidemu z melatoniną.
Opisany przypadek ilustruje i potwierdza, że u pacjentów leczonych duloksetyną bezwzględnie przeciwwskazana jest ciprofloksacyna.
Początkowo pacjentka zaczęła przyjmować dostępne bez recepty leki przeciwbólowe. Z uwagi na fakt, że ból języka nie ustępował, poddano ją konsultacji stomatologicznej, laryngologicznej, gastroenterologicznej i neurologicznej, podczas których nie ustalono żadnych odchyleń od stanu prawidłowego ani żadnych organicznych przyczyn bólu.
W wyniku jednoczesnego przyjmowania wielu grup leków, w tym zwłaszcza tych działających na funkcje ośrodkowego układu nerwowego może dochodzić do wielu interakcji zarówno farmakokinetycznych, jak i farmakodynamicznych, których konsekwencją jest najczęściej synergiczne nasilenie depresyjnego działania alkoholu i przyjmowanych leków.
Leki przeciwlękowe stosuje się jako jedne ze składowych politerapii, co w sposób oczywisty powoduje możliwość występowania niekorzystnych interakcji pomiędzy równocześnie przyjmowanymi przez pacjenta lekami.
Stosowanie karbamazepiny jest obciążone dużym ryzykiem występowania niekorzystnych interakcji z innymi równocześnie stosowanymi lekami, natomiast okskarbazepina wywołuje je w mniejszym stopniu.
W farmakoterapii chorych na depresję istotną (oprócz leków omówionych w poprzednich artykułach) rolę odgrywają także mirtazapina, mianseryna, moklobemid, trazodon, tianeptyna oraz bupropion. W niniejszym artykule opisano podstawowe interakcje tych leków.
Pomimo postępu, jaki dokonuje się w farmakoterapii chorych z zaburzeniami depresyjnymi, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne nadal często się wykorzystuje w praktyce klinicznej. Jest to grupa niejednorodna zarówno pod względem budowy chemicznej, jak i mechanizmu działania, a także ryzyka interakcji z innymi równocześnie stosowanymi lekami.
Z każdym rokiem wzrasta liczba pacjentów przyjmujących leki z tej grupy, a w konsekwencji tego zwiększa się także ryzyko wystąpienia niekorzystnych interakcji SSRI z innymi równocześnie stosowanymi w politerapii lekami.