Profilaktyczne zastosowanie paracetamolu lub ibuprofenu u dzieci w 4.-6. roku życia przed podaniem piątej dawki szczepionki DTaP nie zmniejszyło, w porównaniu z placebo, częstości występowania i stopnia nasilenia miejscowych niepożądanych odczynów poszczepiennych.
U chorych na nieoperacyjnego raka trzustki z żółtaczką endoskopowe wprowadzenie stentu do zwężonych dróg żółciowych w porównaniu z operacyjnym wytworzeniem żółciowego zespolenia omijającego wiąże się z większym ryzykiem nawrotu zwężenia dróg żółciowych, lecz z mniejszym ryzykiem powikłań. Prawdopodobieństwo osiągnięcia leczniczego celu interwencji jest podobne w obu grupach. Nie stwierdzono istotnych różnic pomiędzy grupami, w których stosowano stent metalowy lub wykonany z tworzywa sztucznego (z wyjątkiem mniejszego ryzyka nawrotu zwężenia w przypadku stentu metalowego).
Naprzemienne podawanie parcetamolu i ibuprofenu co 4 godziny jest skuteczniejsze w leczeniu gorączki u dzieci w wieku 6-36 miesięcy niż monoterepia tymi lekami.
U chorych z częściową niedrożnością jelita cienkiego postępowanie polegające na nawodnieniu i.v., wprowadzeniu zgłębnika nosowo-żołądkowego oraz doustnym stosowaniu tlenku magnezu, Lactobacillus acidophilus oraz simetykonu w porównaniu ze wstrzymaniem doustnej podaży jakichkolwiek substancji wiązało się z większym odsetkiem powodzenia leczenia zachowawczego oraz krótszym czasem pobytu w szpitalu.
Według autorów przeglądu jakość analizowanych badań jest niska, a ich wyniki niejednorodne, dlatego nie można jednoznacznie wnioskować o przydatności badania USG stawów biodrowych wykonywanego u wszystkich noworodków jako badania przesiewowego w kierunku dysplazji stawu biodrowego.
Zastosowanie u chorych na astmę przewlekłą podczas zaostrzenia wziewnego leku przeciwcholinergicznego (zwłaszcza w powtarzanej dawce) łącznie z wziewnym krótko działającym beta2-mimetykiem jest bezpieczne i skuteczniejsze niż podanie samego wziewnego krótko działającego beta2-mimetyku.
U chorych ze świeżym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST otrzymujących leczenie fibrynolityczne i ASA dodanie enoksaparyny przez okres hospitalizacji (do 8 dni), w porównaniu z dodaniem HNF przez okres nie krótszy niż 2 dni, zmniejszyło ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub ponownego zawału serca niezakończonego zgonem, ale wiązało się ze zwiększeniem ryzyka poważnego krwawienia w ciągu 30 dni obserwacji.
Doustne podanie dzieciom w wieku od 6 miesięcy do 10 lat chorym na ostry nieżyt żołądkowo-jelitowy przebiegający z odwodnieniem niewielkiego lub umiarkowanego stopnia pojedynczej dawki ondansetronu przed rozpoczęciem nawadniania doustnego skuteczniej w porównaniu z placebo zmniejszyło ryzyko i liczbę wymiotów, ułatwiło nawadnianie doustne i skróciło czas pobytu na oddziale ratunkowym, jednak nie zmniejszyło ryzyka hospitalizacji i zwiększyło liczbę biegunkowych stolców.
Baczna obserwacja w porównaniu z planową operacją naprawczą u mężczyzn z przepukliną pachwinową, której obecność nie powoduje żadnych dolegliwości lub wywołuje jedynie niewielkie dolegliwości kliniczne, wiązała się z podobnym ryzykiem występowania bólu i dolegliwości po dwóch latach obserwacji.
U chorych w stanie ciężkim bez neutropenii, leczonych na oddziałach intensywnej terapii lub poddawanych zabiegom chirurgicznym profilaktyczne leczenie przeciwgrzybicze, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu i zapobiega inwazyjnym zakażeniom grzybiczym (IZG). Korzyści z profilaktyki zależą od ryzyka wystąpienia IZG. Według autorów przeglądu powinno się rozważyć leczenie profilaktyczne u chorych obciążonych dużym ryzykiem IZG, np. z klinicznymi czynnikami ryzyka lub z kolonizacją Candida.
U chorych z rozlanym zapaleniem otrzewnej obejmującym >=2 kwadranty jamy brzusznej otrzymujących antybiotyki dodatkowe zastosowanie GM-CSF w porównaniu z placebo wiązało się z przyspieszeniem poprawy stanu klinicznego, skróceniem pobytu w szpitalu i czasu trwania antybiotykoterapii, zmniejszeniem ryzyka powikłań zakaźnych oraz zwiększeniem liczby leukocytów.
U chorych leczonych na oddziałach intensywnej terapii (OIT) z przyczyn internistycznych insulinoterapia intensywna, w porównaniu z konwencjonalną, nie zmniejszyła ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny w szpitalu, natomiast zmniejszyła ryzyko wystąpienia niewydolności nerek i przedłużonej sztucznej wentylacji. Ryzyko zgonu zmniejszyło się w podgrupie chorych przebywających na OIT >=3 dni (grupy tej nie udało się jednak zidentyfikować na początku badania). Stosowanie insulinoterapii intensywnej wiązało się z częstszym występowaniem hipoglikemii.
Wczesne usunięcie (lub zaniechanie stosowania) cewnika nosowo-żołądkowego po chirurgicznych operacjach brzusznych w porównaniu z opóźnionym usunięciem tego cewnika wiąże się z krótszym czasem do rozpoczęcia stosowania diety płynnej, podobnym ryzykiem wystąpienia powikłań pooperacyjnych, mniejszym ryzykiem odczuwania dyskomfortu przez chorego oraz podobnym ryzykiem innych powikłań.
U chorych na astmę przewlekłą cyklezonid stosowany wziewnie przez 12 tygodni raz dziennie rano w dawce 400 µg był nie mniej skuteczny niż budezonid w dawce 400 µg, i powodował większą poprawę niektórych dodatkowo ocenianych parametrów. Bezpieczeństwo stosowania obu leków były podobne.
Leczenie chorych na raka wątrobowokomórkowego o średnicy =<5 cm za pomocą przezskórnej ablacji promieniowaniem o częstotliwości radiowej w porównaniu z wycięciem ogniska nowotworu z marginesem >=1 cm wiązało się z podobnym odsetkiem przeżyć całkowitych i przeżyć bez objawów choroby, mniejszym ryzykiem poważnych powikłań oraz umiarkowanych lub poważnych dolegliwości bólowych, a także z krótszym czasem pobytu w szpitalu.
U chorych po napadzie przemijającego niedokrwienia mózgu lub niedokrwiennym udarze mózgu spowodowanym miażdżycą tętnic leczenie skojarzone kwasem acetylosalicylowym (ASA) i dipirydamolem przez średnio 3,5 roku, w porównaniu ze stosowaniem samego ASA, zmniejszyło ryzyko zgonu i powikłań naczyniowych.
Podawanie wziewnych glikokortykosteroidów dzieciom w 2. i 3. roku życia należącym do grupy ryzyka rozwoju astmy nie zmieniło w porównaniu z placebo ryzyka rozwoju choroby u dzieci w wieku przedszkolnym (po zaprzestaniu leczenia).
Zastosowanie uodpornienia czynno-biernego (szczepionka przeciwko HBV + immunoglobulina anty-HBs) u noworodków matek, u których we krwi wykazano antygen HBs, zmniejsza w porównaniu z samym szczepieniem ryzyko zakażenia noworodka wirusem zapalenia wątroby typu B.
U chorych ze świeżym zawałem serca z uniesieniem odcinka ST otrzymujących kwas acetylosalicylowy (ASA) i leczenie fibrynolityczne zastosowanie heparyny niefrakcjonowanej (HNF) nie zmniejsza ryzyka zgonu i ponownego zawału serca. Zastosowanie heparyny drobnocząsteczkowej, w porównaniu z placebo, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka tych zdarzeń, a w bezpośrednim porównaniu z HNF zmniejsza ryzyko zawału serca prawie o połowę. Mniejsze krwawienia były częste, a krwawienia poważne, w tym wewnątrzczaszkowe - rzadsze.
Smektyn dwuoktanościenny stosowany u dzieci do 18. roku życia chorych na ostrą biegunkę infekcyjną oprócz standardowego leczenia skraca czas trwania biegunki i zwiększa szansę na wyleczenie w 3. dniu leczenia.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć