Antagoniści witaminy K (np. acenokumarol, warfaryna) zmniejszają ryzyko zgonu i udaru mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, ale jednocześnie zwiększają ryzyko powikłań krwotocznych.
U chorych z miażdżycowym ZTN otrzymujących leczenie farmakologiczne wykonanie przezskórnego zabiegu rewaskularyzacyjnego, w porównaniu z samym leczeniem zachowawczym, nie zahamowało progresji upośledzenia czynności nerek oraz nie zmniejszało ryzyka zdarzeń nerkowych i sercowo-naczyniowych, natomiast wiązało się z występowaniem powikłań zabiegowych.
U chorych z objawową niewydolnością serca w II–IV klasie NYHA i LVEF =<40% stosowanie losartanu w dawce 150 mg/d, w porównaniu z dawką 50 mg/d, wiązało się z podobnym ryzykiem zgonu z jakiejkolwiek przyczyny oraz ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca analizowanych łącznie, przy częstszym występowaniu skutków niepożądanych, ale niezwiększonym ryzyku odstawienia leku z ich powodu.
U osób obciążonych dużym ryzykiem ChW, a także u osób o różnym wyjściowym ryzyku ChW, skojarzone leczeniem statyną i innym lekiem hipolipemizującym, w porównaniu z podawaniem samej statyny (zarówno w dużej dawce, jak i jakiejkolwiek dawce), przynosi podobne korzyści kliniczne.
U osób obciążonych czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, ale bez rozpoznanej choroby sercowo-naczyniowej, przewlekłe stosowanie statyn zmniejsza ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, poważnych zdarzeń wieńcowych i naczyniowomózgowych, zawału serca niezakończonego zgonem i rewaskularyzacji wieńcowej oraz nie zwiększa ryzyka choroby nowotworowej.
Oznaczenie dimeru D we krwi za pomocą testów przyłóżkowych umożliwia bezpieczne wykluczenie ŻChZZ w populacji o małym ryzyku zachorowania, a w przypadku testów o największej czułości – również u pacjentów ze średnim ryzykiem wyjściowym.
Dronedaron u chorych z migotaniem przedsionków zmniejszył ryzyko wystąpienia udaru mózgu.
Stosowanie IPP nie zwiększyło ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych po planowej PCI przyjmujących klopidogrel lub prasugrel pomimo wpływu na zmniejszenie hamowania agregacji płytek.
U pacjentów z podejrzeniem ZŻG na podstawie objawów klinicznych skala oceny prawdopodobieństwa klinicznego ZŻG a priori, obejmująca wybrane cechy kliniczne w połączeniu z wynikiem oznaczenia dimeru D testem paskowym, jest przydatnym narzędziem do wykluczania ZŻG w podstawowej opiece zdrowotnej.
U chorych na POChP w stadium II–IV wg GOLD stosowanie tiotropium, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń niepożądanych ogółem, poważnych zdarzeń niepożądanych i zdarzeń niepożądanych zakończonych zgonem oraz poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
U chorych na nadciśnienie tętnicze bez cukrzycy, obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym ścisła kontrola skurczowego ciśnienia tętniczego (docelowo <130 mm Hg), w porównaniu ze zwykłą kontrolą (docelowo <140 mm Hg), zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych łącznie oraz przerostu lewej komory serca stwierdzonego w EKG.
Czy u chorych ze STEMI przywiezionych do szpitala, w którym nie można przeprowadzić pierwotnej PCI, wczesna PCI (do 6 h po leczeniu fibrynolitycznym), w porównaniu z leczeniem standardowym, zmniejsza ryzyko zgonu, ponownego zawału serca, nawrotu niedokrwienia mięśnia sercowego, niewydolności serca lub wstrząsu kardiogennego oraz czy jest to postępowanie bezpieczne?
Podróż zwiększa ryzyko ŻChZZ niezależnie od środka lokomocji.
U chorych przewlekle dializowanych stosowanie leków hipotensyjnych zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, niezależnie od występowania nadciśnienia tętniczego.
U chorych ze zmniejszonym klirensem kreatyniny i zwężeniem tętnicy nerkowej wszczepienie stentu w miejsce zwężenia nie spowolniło progresji upośledzenia czynności nerek, a u kilku chorych wystąpiły poważne powikłania okołozabiegowe. Zdaniem autorów badania powinno się preferować leczenie zachowawcze.
Zmniejszenie aktywności RAS poprzez stosowanie ACEI/ARB u chorych z PChN, w porównaniu z podawaniem placebo, zmniejsza ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych, zawału serca i niewydolności serca u wszystkich analizowanych chorych łącznie, a także ryzyko niewydolności serca i zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych z nefropatią cukrzycową (zmniejszenie ryzyka zawału serca na granicy znamienności).
Po uwzględnieniu w analizie zmian stężenia LDL-C wzrost stężenia HDL-C nie wiąże się ze znamiennym zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, zgonu z przyczyn wieńcowych oraz wystąpienia zdarzeń wieńcowych.
PSU zakładane na całe kończyny dolne nie zmniejszają ryzyka ZŻG u chorych ze świeżym udarem mózgu, natomiast powodują istotne powikłania skórne.
U chorych na cukrzycę typu 2 i stabilną chorobę wieńcową niezwłoczna rewaskularyzacja, w porównaniu z leczeniem zachowawczym, oraz leczenie zmniejszające insulinooporność, w porównaniu z leczeniem zwiększającym stężenie insuliny we krwi, wiązały się z podobnym ryzykiem zgonu i poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Stosowanie kwasu acetylosalicylowego (ASA) w prewencji pierwotnej zmniejsza ryzyko poważnych zdarzeń naczyniowych. Efekt ten jest mniejszy (o rząd wielkości) niż w przypadku prewencji wtórnej i, według autorów, bilans korzystnych efektów i zwiększonego ryzyka poważnych krwawień nie przemawia jednoznacznie za stosowaniem ASA w prewencji pierwotnej.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć