U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc przewlekłe stosowanie salmeterolu z flutikazonem, w porównaniu z samym tiotropium, w podobnym stopniu zapobiegało zaostrzeniom oraz miało podobny wpływ na czynność płuc. Leczenie salmeterolem i flutikazonem wiązało się z mniejszym ryzykiem zgonu, lepszą jakością życia, ale z większym ryzykiem poważnych zdarzeń niepożądanych, w tym zapalenia płuc. Interpretację wyników utrudnia duży odsetek chorych, którzy wycofali się z badania.
Nebulizacja z hipertonicznego roztworu soli u dzieci chorych na wirusowe zapalenie oskrzelików była bezpieczna i skracała czas hospitalizacji w porównaniu z nebulizacją z fizjologicznego roztworu soli.
Deksametazon podany doustnie niemowlętom chorym na zapalenie oskrzelików o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu nie zmniejszył, w porównaniu z placebo, nasilenia objawów ani częstości hospitalizacji.
U chorych wypisywanych z oddziału pomocy doraźnej po leczeniu zaostrzenia astmy GKS podawane doustnie, dożylnie lub domięśniowo zmniejszają ryzyko nawrotu zaostrzenia, hospitalizacji oraz zużycie beta2-mimetyków, nie zwiększając ryzyka wystąpienia działań niepożądanych w ciągu 4-21 dni obserwacji.
Pojedyncza dawka deksametazonu podanego doustnie była nie mniej skuteczna w leczeniu zaostrzenia astmy o lekkim lub umiarkowanym nasileniu u dzieci w wieku 2–16 lat niż prednizolon stosowany przez 5 dni.
Preparaty zawierające wyciąg z jeżówki, w porównaniu z placebo, zmniejszają ryzyko wystąpienia WZGDO (tzw. przeziębienia) u osób zdrowych i skracają czas utrzymywania się objawów WZGDO u osób, które zachorowały.
Okresowe stosowanie montelukastu na początku zaostrzenia astmy sporadycznej u dzieci tylko nieznacznie zmniejszało nasilenie objawów.
Rozpowszechnienie POChP różni się istotnie w poszczególnych krajach, ale jest znacznie większe niż we wcześniejszych oszacowaniach (u mężczyzn od 15,2% w Chinach do 28,7% w RPA, w Polsce 27,7%; u kobiet od 7,6% w Chinach do 25,7% w Austrii, w Polsce 16,7%) i jest większe wśród mężczyzn niż wśród kobiet. Występowanie choroby silnie zależy od wieku i od palenia tytoniu.
U chorych na astmę przewlekłą lekką, w większości po 15. rż., po uzyskaniu dobrej kontroli choroby dzięki trwającemu 4–6 tygodni leczeniu flutikazonem przyjmowanym wziewnie w dawce 100 µg 2 x dz., kontynuowanie leczenia mniejszą o połowę dawką flutikazonu z jednoczesnym dodaniem długo działającego beta2-mimetyku (salmeterolu) nie zwiększyło ryzyka nieskuteczności leczenia, natomiast odstawienie GKS i kontynuowanie leczenia samym montelukastem wiązało się z częstszą utratą kontroli astmy.
U chorych na astmę przewlekłą lekką doraźne stosowanie beklometazonu i salbutamolu z jednego inhalatora jest skuteczniejsze niż doraźne stosowanie samego salbutamolu oraz podobnie skuteczne jak regularne stosowanie beklometazonu i doraźne salbutamolu, bądź regularne stosowanie beklometazonu i salbutamolu z jednego inhalatora oraz salbutamolu doraźnie, natomiast wiąże się ze znacznie mniejszą całkowitą dawką glikokortykosteroidu wziewnego.
Wareniklina zwiększa szansę zaprzestania palenia i trwałej abstynencji przez rok, w porównaniu z placebo i z bupropionem, przy częstszych objawach niepożądanych, głównie nudnościach. Skuteczność cytyzyny wykazano w jednym badaniu o niskiej jakości.
Montelukast podawany w pojedynczej dawce (oprócz inhalacji szybko działającego beta2-mimetyku) w zaostrzeniu astmy o lekkim lub umiarkowanym nasileniu u dzieci w wieku przedszkolnym był bezpieczny i szybciej zmniejszał nasilenie objawów zaostrzenia.
Leczenie przewlekłe flutikazonem w połączeniu z salmeterolem przyjmowanymi wziewnie, w porównaniu ze stosowaniem samego flutikazonu, pozwoliło osiągnąć dobrą lub pełną kontrolę astmy u większego odsetka chorych. Poprawa kontroli astmy wiązała się z istotną poprawą jakości życia chorych. U prawie połowy chorych, u których mierzono jakość życia, uzyskano wynik zbliżony do maksymalnego.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) regularne stosowanie salmeterolu i flutikazonu łącznie (z jednego inhalatora), w porównaniu z samym salmeterolem, zapobiegało zaostrzeniom POChP i wiązało się z poprawą czynności płuc. Zaobserwowane zmniejszenie ryzyka zgonu było na granicy istotności statystycznej.
U chorych na ciężką lub bardzo ciężką przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z często nawracającymi zaostrzeniami (>=2 umiarkowane lub ciężkie zaostrzenia w ciągu roku) stosowanie jednocześnie salmeterolu i flutikazonu z jednego inhalatora, w porównaniu z samym salmeterolem, zmniejszyło częstość zaostrzeń choroby. Leczenie skojarzone wiązało się również z poprawą jakości życia i zmniejszeniem nasilenia duszności.
U chorych na astmę przewlekłą z objawami występującymi pomimo stosowania glikokortykosteroidu wziewnego, dołączenie długo działającego beta2-mimetyku wziewnego, w porównaniu z antagonistą receptora leukotrienowego, zmniejsza ryzyko zaostrzeń wymagających zastosowania glikokortykosteroidu doustnego oraz nasilenie objawów.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć