Prawie u wszystkich dzieci, u których glikokortykosteroidy wziewne stosowane w małej dawce nie zapewniły wystarczającej kontroli astmy, obserwowano różnice w odpowiedzi na zastosowane metody intensyfikacji leczenia.
U dzieci chorych na astmę przewlekłą lekką lub umiarkowaną glikokortykosteroidy wziewne zapewniają lepszą kontrolę astmy i skuteczniej zapobiegają występowaniu zaostrzeń niż montelukast stosowany doustnie.
Nebulizacja hipertonicznego roztworu soli z racemiczną epinefryną stosowana u niemowląt chorych na ostre wirusowe zapalenie oskrzelików nie poprawiła stanu klinicznego w porównaniu z nebulizacją izotonicznego roztworu soli z racemiczną epinefryną.
U dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziałach pomocy doraźnej lub hospitalizowanych, zaleca się stosowanie GKS ogólnoustrojowo.
Według autorów badania 4-krotne zwiększenie dawki GKS wziewnego w przypadku subiektywnego lub obiektywnego pogorszenia kontroli astmy jest obiecującą interwencją, której skuteczność powinno się potwierdzić w dalszych badaniach.
Cztery lata po zakończeniu przewlekłego stosowania budezonidu lub nedokromilu sodu wziewnie u dzieci chorych na astmę przewleką lekką lub umiarkowaną nie zaobserwowano utrzymywania się różnic w przebiegu choroby stwierdzonych podczas stosowania leczenia.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyku za pomocą MDI przez komorę inhalacyjną jest co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne, jak stosowanie leku w nebulizacji, a u dzieci może być nawet korzystniejsze.
Azytromycyna lub montelukast podawane jako leki wspomagające u dzieci chorych na astmę przewlekłą o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu nie umożliwiły zmniejszenia dawki wziewnego glikokortykosteroidu bez utraty dostatecznej kontroli astmy.
Według autorów przeglądu u chorych na astmę lekką nieprzyjmujących regularnie glikokortykosteroidu wziewnego stosowanie w leczeniu doraźnym budezonidu z formoterolem (B+F) nie ma wyraźnej przewagi nad stosowaniem samego formoterolu lub samej terbutaliny. U dorosłych i dzieci chorych na astmę umiarkowaną lub ciężką, którzy przyjmują B+F regularnie, stosowanie B+F również doraźnie wiąże się z poprawą niektórych parametrów klinicznych i fizjologicznych.
U dzieci i dorosłych z zaostrzeniem astmy, leczonych na oddziale ratunkowym lub w warunkach pozaszpitalnych, podawanie beta2-mimetyków wziewnych z MDI ze spejserem, w porównaniu ze stosowaniem tych leków za pomocą nebulizatora, wiąże się z podobnym ryzykiem konieczności hospitalizacji.
U dzieci chorych na astmę przewlekłą lekką stosowanie budezonidu codziennie przez 18 miesięcy umożliwiło lepszą kontrolę astmy niż leczenie budezonidem codziennie przez 6 miesięcy, a następnie stosowanie leku tylko podczas zaostrzeń. Zaobserwowano jednak, że takie postępowanie wiąże się z nieznacznie mniejszym przyrostem wysokości ciała.
U chorych na świeżo rozpoznaną, trwającą krócej niż 2 lata astmę przewlekłą lekką, niewymagających według lekarza prowadzącego stosowania GKS wziewnych, wcześnie rozpoczęte i kontynuowane przez 5 lat stosowanie budezonidu wziewnie w małej dawce w porównaniu z regularnym stosowaniem budezonidu tylko w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji wiązało się z nieco lepszą kontrolą astmy (w pierwszych 3 latach, w porównaniu z placebo) i rzadszym stosowaniem dodatkowych leków przeciwastmatycznych w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji, podczas których wszyscy pacjenci przyjmowali budezonid.
Podawanie probiotyków kobietom w ostatnim miesiącu ciąży, a następnie podawanie synbiotyków niemowlętom przez 6 miesięcy było dobrze tolerowane i zmniejszyło ryzyko zachorowania na zapalenie układu oddechowego w ciągu pierwszych 2 lat życia dzieci z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku chorób alergicznych.
U chorych na astmę lekką lub umiarkowaną dodanie do glikokortykosteroidu wziewnego (GKSw) montelukastu, w porównaniu z dodaniem placebo lub niestosowaniem dodatkowego leku/placebo, poprawia kontrolę objawów choroby i nie zwiększa ryzyka objawów niepożądanych. Dodanie do GKSw montelukastu, w porównaniu z dodaniem salmeterolu w krótszym okresie obserwacji (12 tygodni), wiąże się z częstszym występowaniem zaostrzeń i nie zwiększa ryzyka objawów niepożądanych, a w dłuższym okresie obserwacji (48 tygodni) podobnie wpływa na ryzyko zaostrzeń i wiąże się z mniejszym ryzykiem objawów niepożądanych.
Wzbogacenie w oligosacharydy prebiotyczne hydrolizatu serwatkowego o znacznym stopniu hydrolizy zmniejszyło częstość występowania atopowego zapalenia skóry, epizodów świszczącego oddechu i pokrzywki alergicznej oraz chorób infekcyjnych w ciągu pierwszych 2 lat życia u dzieci z grupy zwiększonego ryzyka rozwoju chorób alergicznych.
Według autorów przeglądu cyklezonid stosowany w dawkach równoważnych jest bezpieczny i równie skuteczny jak beklometazon, budezonid i flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1). Do oceny skuteczności klinicznej leku, zwłaszcza w populacji dziecięcej, konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
U chorych na astmę przyjmujących przewlekle glikokortykosteroidy wziewne regularne stosowanie długo działających beta2-mimetyków wziewnych (LABA) nie zwiększa ryzyka hospitalizacji i wystąpienia poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z astmą. Nie określono wpływu LABA na ryzyko intubacji dotchawiczej i zgonu związanego z astmą, ponieważ te punkty końcowe występowały bardzo rzadko w analizowanych badaniach.
Zarówno budezonid stosowany w nebulizacji raz na dobę w dawce 0,5 mg, jak i montelukast podawany doustnie raz na dobę w dawce 4 lub 5 mg dzieciom w wieku 2–8 lat chorym na astmę przewlekłą lekką przez 52 tygodnie były bezpieczne i zapewniały zadowalającą kontrolę astmy. Jednak budezonid skuteczniej zmniejszał liczbę zaostrzeń, zwłaszcza tych o ciężkim przebiegu.
Lactobacillus rhamnosus GG stosowany u kobiet 4–6 tygodni przed porodem, a następnie u ich dzieci nie zmniejszył ryzyka wystąpienia atopowego zapalenia skóry i nasilenia objawów choroby, natomiast zwiększył ryzyko wystąpienia nawracającego świszczącego zapalenia oskrzeli u dzieci w ciągu pierwszych 2 lat życia?
Stosowanie przeciętnie przez 12 tygodni (maks. 52 tyg.) salmeterolu (50 ?g 2 x dz.) razem z glikokortykosteroidem wziewnym, w porównaniu ze stosowaniem samego glikokortykosteroidu wziewnego, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia ciężkiego zaostrzenia astmy, natomiast nie stwierdzono wpływu na ryzyko związanych z astmą hospitalizacji, intubacji i zgonu.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć