Badania z użyciem bardziej swoistych narzędzi do oceny czynności poznawczych nie wykazały skuteczności piracetamu w leczeniu otępienia lub upośledzenia czynności poznawczych innego rodzaju, chociaż w skali GIC stwierdzono zwiększenie prawdopodobieństwa poprawy.
U chorych z zawałem serca z uniesieniem ST PCI ułatwiona podaniem reteplazy z abciksymabem lub samego abciksymabu nie wiązała się ze znacząco lepszymi wynikami leczenia niż pierwotna PCI z podaniem abciksymabu w czasie zabiegu.
TLPD/CzLPD i wenlafaksyna skutecznie zmniejszają w co najmniej umiarkowanym stopniu natężenie bólu neuropatycznego, głównie w neuropatii cukrzycowej i neuralgii postherpetycznej.
Stosowanie statyn przez okres od 1 do 6,1 roku, w porównaniu z placebo lub zwykłą opieką, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych, ryzyka jakiegokolwiek udaru mózgu i niekrwotocznych incydentów naczyniowomózgowych. Zaobserwowano związek między zmniejszeniem śmiertelności a obniżeniem stężenia cholesterolu LDL.
U chorych na padaczkę ogniskową lamotrygina była skuteczniejsza niż karbamazepina pod względem niepowodzenia leczenia i nie mniej skuteczna pod względem osiągnięcia 12-miesięcznej remisji, ale nie pod względem czasu do wystąpienia kolejnego napadu padaczkowego. Według autorów badania lamotrygina może stanowić alternatywę dla dotychczas zalecanego leku pierwszego wyboru – karbamazepiny, natomiast poza szczególnymi przypadkami nie ma powodu do preferowania topiramatu lub gabapentyny jako leku pierwszego wyboru.
U chorych na padaczkę uogólnioną oraz padaczkę nieokreśloną leczenie kwasem walproinowym wiązało się z mniejszym ryzykiem niepowodzenia leczenia w porównaniu z topiramatem, a w porównaniu z lamotryginą – z większym prawdopodobieństwem uzyskania 12-miesięcznej remisji. Zdaniem autorów badania kwas walproinowy powinien pozostać lekiem pierwszego wyboru w leczeniu padaczki uogólnionej i nieokreślonej.
U chorych z napadem migreny o co najmniej umiarkowanym nasileniu przyjęcie jednej tabletki zawierającej sumatryptan (85 mg) i naproksen (500 mg) wiązało się z większym prawdopodobieństwem zmniejszenia lub ustąpienia bólu głowy oraz ustąpienia objawów towarzyszących (nadwrażliwości na światło, nadwrażliwości na dźwięki oraz nudności) w ciągu 2 i 24 godzin, w porównaniu z przyjęciem samego sumatryptanu, samego naproksenu albo placebo. Największą korzyść ze stosowania terapii skojarzonej wykazano w porównaniu z placebo, a najmniejszą w porównaniu z samym sumatryptanem. Działania niepożądane występowały częściej w grupie leczonej sumatryptanem i naproksenem niż w grupie leczonej samym naproksenem i w grupie placebo, a podobnie często w porównaniu z grupą leczoną samym sumatryptanem.
U osób w wieku >=75 lat z utrwalonym migotaniem przedsionków stosowanie warfaryny (INR 2–3), w porównaniu z kwasem acetylosalicylowym (75 mg/d), zmniejszyło ryzyko udaru mózgu, przy czym nie zwiększyło ryzyka poważnych powikłań krwotocznych.
W całej analizowanej populacji chorych na BZOMR stosowanie GKS jako leczenia wspomagającego, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu oraz ciężkiego uszkodzenia słuchu, natomiast nie zmniejsza ryzyka wczesnych powikłań neurologicznych i nie wpływa na ryzyko wystąpienia skutków niepożądanych. W podgrupie dzieci, zwłaszcza z krajów rozwiniętych, zmniejszone było tylko ryzyko ciężkiego uszkodzenia słuchu, a w grupie dorosłych – ryzyko zgonu i wczesnych powikłań neurologicznych.
W świetle tych wyników – zdaniem autorów – wspomagające stosowanie GKS w BZMOR o ostrym przebiegu jest uzasadnione u chorych dorosłych oraz u dzieci w krajach rozwiniętych. Według autorów, optymalne leczenie powinno polegać na podawaniu deksametazonu przez 4 dni w dawce 0,6 mg/kg mc./24 h, przy czym terapię należy rozpocząć przed podaniem pierwszej dawki antybiotyku lub podać oba leki jednocześnie.
W całej analizowanej populacji chorych na bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych stosowanie glikokortykosteroidów jako leczenia wspomagającego, w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko zgonu oraz ryzyko ciężkiego uszkodzenia słuchu, natomiast nie zmniejsza ryzyka wczesnych powikłań neurologicznych i nie wpływa na ryzyko skutków niepożądanych. W podgrupie dzieci, zwłaszcza z krajów rozwiniętych, zmniejszone było tylko ryzyko ciężkiego uszkodzenia słuchu, a w grupie dorosłych – ryzyko zgonu i ryzyko wczesnych powikłań neurologicznych.
Ryfampicyna, cyprofloksacyna i ceftriakson najskuteczniej zapobiegają zakażeniom meningokokowym u osób z grupy zwiększonego ryzyka zakażenia, jednak stosowanie ryfampicyny zwiększa ryzyko wytworzenia szczepów opornych na antybiotyki.
Walproinian sodu jako lek pierwszego wyboru przerwał stan padaczkowy u większego odsetka chorych niż fenytoina. Autorzy badania uznali, że jego wyniki wymagają potwierdzenia w większej grupie chorych.
Obecność 4 z 5 objawów podmiotowych lub przedmiotowych (ból pulsujący, umiejscowiony po jednej stronie, napady bólu trwające 4–72 h, ból "obezwładniający", nudności lub wymioty) pozwala z dużym prawdopodobieństwem rozpoznać migrenę u osób z bólem głowy niezwiązanym z urazem. Kilka pojedynczych objawów zwiększa prawdopodobieństwo istotnej zmiany patologicznej wewnątrzczaszkowej i pozwala wyłonić chorych wymagających wykonania badań neuroobrazowych (m.in. ból głowy klasterowy albo inny niż ból napięciowy i migrena oraz ból z aurą albo z towarzyszącymi nieprawidłowościami w neurologicznym badaniu przedmiotowym).
U osób bez choroby wieńcowej w wywiadach, u których stężenie cholesterolu LDL w surowicy wynosi 2,6-4,9 mmol/l, a w ciągu ostatnich 6 miesięcy wystąpił udar lub napad przemijającego niedokrwienia mózgu niezwiązany z zatorem pochodzenia sercowego, stosowanie atorwastatyny w dawce 80 mg/d przez 5 lat, w porównaniu z placebo, zmniejszyło ryzyko ponownego udaru przy niewielkim zwiększeniu ryzyka udaru krwotocznego.
U chorych po napadzie przemijającego niedokrwienia mózgu lub niedokrwiennym udarze mózgu spowodowanym miażdżycą tętnic leczenie skojarzone kwasem acetylosalicylowym (ASA) i dipirydamolem przez średnio 3,5 roku, w porównaniu ze stosowaniem samego ASA, zmniejszyło ryzyko zgonu i powikłań naczyniowych.
W przebiegu choroby Alzheimera (ChA) oprócz upośledzenia czynności poznawczych często występują objawy neuropsychiatryczne, takie jak omamy, pobudzenie czy zaburzenia afektywne.
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć
Kryteria wyboru badań i słownik podstawowych pojęć