W 2011 r. eksperci w zakresie immunologii, alergologii, hematologii i patomorfologii biorący udział w międzynarodowej konferencji roboczej opublikowali ujednolicone kryteria rozpoznania zaburzeń i zespołów eozynofilowych. Przez ostatnie dwie dekady korzystano z wielu różnych klasyfikacji w poszczególnych dziedzinach medycyny. Zaproponowane definicje umożliwią lekarzom różnych specjalności stosowanie jednolitej terminologii w codziennej praktyce, m.in. w przygotowaniu i prowadzeniu badań klinicznych.
Eozynofilia to bezwzględna liczba eozynofilów we krwi obwodowej (AEC) >500/µl. W hipereozynofilii (HE) AEC wynosi >1500/µl i/lub występują rozległe nacieki eozynofilowe w tkankach (HE tkankowa). Zespół hipereozynofilowy (HES) oznacza uszkodzenie i/lub dysfunkcję przypisywane HE. W zależności od etiologii HE i HES można podzielić na przypadki: rodzinne, idiopatyczne, pierwotne (w przebiegu nowotworów układu krwiotwórczego) oraz reaktywne (wtórne do innych chorób).
Szczegółowe kryteria rozpoznania zaburzeń eozynofilowych – tab. VI.G.5-1 i tab. VI.G.5-2. [BO: w DSz 2015 tab. VI..F.6-1 i 6-2)].
Zobacz także: Przewlekła białaczka eozynofilowa (CEL) i i inne hipereozynofilie
