U chorych na umiarkowaną lub ciężką POChP regularne przyjmowanie salmeterolu z flutikazonem lub samego flutikazonu, lub samego salmeterolu zmniejszyło tempo pogarszania się czynności płuc.
Według autorów przeglądu cyklezonid stosowany w dawkach równoważnych jest bezpieczny i równie skuteczny jak beklometazon, budezonid i flutikazon w zakresie poprawy czynności płuc (ocenianej na podstawie PEF i FEV1). Do oceny skuteczności klinicznej leku, zwłaszcza w populacji dziecięcej, konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
U chorych na astmę przyjmujących przewlekle glikokortykosteroidy wziewne regularne stosowanie długo działających beta2-mimetyków wziewnych (LABA) nie zwiększa ryzyka hospitalizacji i wystąpienia poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z astmą. Nie określono wpływu LABA na ryzyko intubacji dotchawiczej i zgonu związanego z astmą, ponieważ te punkty końcowe występowały bardzo rzadko w analizowanych badaniach.
Stosowanie bupropionu w dawce 300 mg/24 h wraz ze wsparciem behawioralnym u zmotywowanej młodzieży zwiększyło szansę na krótkotrwałe zaprzestanie palenia. Efekt ten był słabszy niż u dorosłych i szybko zanikał po zakończeniu leczenia.
U chorych na umiarkowaną lub ciężką stabilną POChP stosowanie przewlekłe długo działających beta2-mimetyków (LABA), w porównaniu z placebo, zmniejsza ryzyko poważnych zaostrzeń choroby i nie wpływa na ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn oddechowych. W porównaniu z LABA, bromek tiotropium zmniejsza ryzyko zaostrzeń POChP, a leczenie skojarzone LABA z wziewnym glikokortykosteroidem zmniejsza ryzyko zgonu z przyczyn oddechowych w porównaniu ze stosowaniem samego LABA.
Nakłucie jamy opłucnej w porównaniu z drenażem jamy opłucnej jest równie skutecznym sposobem leczenia samoistnej odmy opłucnej, a ponadto rzadziej wiąże się z koniecznością pobytu w szpitalu.
Zastosowanie wspomagania oddychania za pomocą ciągłego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych (CPAP) po operacjach brzusznych wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka pooperacyjnych powikłań płucnych, w tym niedodmy i zapalenia płuc.
Stosowanie przeciętnie przez 12 tygodni (maks. 52 tyg.) salmeterolu (50 ?g 2 x dz.) razem z glikokortykosteroidem wziewnym, w porównaniu ze stosowaniem samego glikokortykosteroidu wziewnego, wiąże się ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia ciężkiego zaostrzenia astmy, natomiast nie stwierdzono wpływu na ryzyko związanych z astmą hospitalizacji, intubacji i zgonu.
U kobiet palenie tytoniu zwiększa ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i z poszczególnych analizowanych przyczyn (łącznie z rakiem jelita grubego), ryzyko to jest większe przy wcześniejszym rozpoczęciu palenia, a zaprzestanie palenia zmniejsza to ryzyko najszybciej dla chorób naczyniowych, a najwolniej dla chorób układu oddechowego.
U chorych na świeżo rozpoznaną, trwającą krócej niż 2 lata astmę przewlekłą lekką wcześnie rozpoczęte i kontynuowane przez 5 lat stosowanie budezonidu w małej dawce w porównaniu z regularnym stosowaniem budezonidu tylko w ciągu ostatnich 2 lat obserwacji wiązało się z nieco lepszą kontrolą astmy (w pierwszych 3 latach, w porównaniu z placebo) i rzadszym stosowaniem dodatkowych leków przeciwastmatycznych w ciągu ostatnich 2 lat, kiedy wszyscy pacjenci przyjmowali budezonid.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.